De kalkara nemen wraak

Nummer 17

Verschrikt kijk ik nogmaals naar het briefje, 17. Het staat er met grote zwarte letters op geschreven. Langzaam loop ik naar de lijst met cijfers. Mijn blik eindigt bij het cijfer 17. "Nee, dat kan niet." Denk ik hardop in mezelf. Terwijl het geroezemoes langzaam minder word, sta ik nog steeds voor de lijst met cijfers. Morgen moeten we een voor een naar onze leermeesters. Verschrikt besef ik dat ik niet weet wie mijn leermeester gaat worden. Stilletjes loop ik de zaal uit en sluip de trappen op. Eenmaal boven aangekomen klop ik langzaam op de grote eikenhouten deur. " Binnen" word er met luide stem geroepen. Met knarsende scharnieren gaat de deur op een kier. Ik loop rustig naar binnen en ga voor het grote bureau van de baron staan. "Heer" kan ik met moeite uitbrengen. "Wat is er, Jessica. Waarom ben je gekomen"? Twijfelend kijk ik de baron aan, is het wel een goed idee om het te zeggen? Ik besluit om open te zijn en zeg " ik zou het graag over mijn nummer hebben met u als het uitkomt". "Maar natuurlijk, voor mijn weeskinderen maak ik wel wat tijd, welk nummer had je ook alweer"? "17 meneer". Stotter ik als antwoord. "En wat had je ingevuld als nummer?" "12 meneer". " En je bent niet tevreden met wat je als resultaat hebt gekregen?" "Nee meneer, nou eigenlijk weet ik het niet zo goed." Twijfelend kijkt de baron naar een hoek in zijn vertrek. "Kom maar tevoorschijn Will, ik denk dat jij je keuze beter kan uitleggen dan ik dat kan doen". Plotseling zie ik wat bewegen in de hoek van de kamer, daar komt iets. Vrijwel meteen besef ik dat het de Will Verdrag moet zijn, de beroemdste jager van heel het leen, van heel het land, op Halt na dan. Ik snak naar adem als ik een vrij jonge stem iets tegen de baron hoor zeggen, en daarna zegt hij " kom maar mee naar het vertrek hiernaast" en hij loopt de kamer uit. Twijfelend werp ik een blik op de barron en volg dan Will de kamer uit.