De kalkara nemen wraak

Trainen samen met pijl

Langzaam dringt de geur van versgemalen koffie mijn kamer in en vervult deze met een heerlijke geur. Zonder het moment precies aan te kunnen wijzen, word ik er van bewust en sta ik op uit bed. Ik voel me moe en loom en met trage passen loop ik naar mijn uniform van het korps grijze jagers.  Een trots gevoel vervult me nadat het tot me is doorgedrongen dat ik echt lid ben van dit elite korps. Eerst vond ik ze maar eng, die grijze jagers. Je zag ze nooit, niemand kon er wat over vertellen en het gerucht ging dat ze aan zwarte magie deden. Nu kan ik er om lachen, ik weet wel beter. Langzaam trek ik de bruine broek aan met het groene shirt. Ik hang mijn messen aan de riem waarmee ik zorg dat de broek niet afzakt. Nadat ik me aangekleed heb, loop ik richting de heerlijke geur van versgebrande koffie. Als ik mij beter op de geur focus kan ik er ook het heerlijke aroma van gebakken eieren met spek in ontdekken. Pas toen ik aan tafel zat, merkte ik hoeveel honger ik had en gretig eet ik alles op. 'Zo zo, jij hebt er zin in', hoor ik jonge Bob lachend zeggen.

Na het ontbijt neemt Bob me mee naar de stallen waar ik een vrolijk gehinnik hoor van achter in de stal. Pijl staat al trappend in zijn stal en springt hoog de lucht in als ik de stal open. Nadat ik hem een appel heb gegeven uit de mand die dat nut heeft, zadel ik hem op. Maar voordat ik op Pijl ga zitten, kijk ik toch nog een keer twijfelend naar Bob, maar nadat hij een geruststellend knikje gaf ging ik gerust zitten. Langzaam spoorde ik Pijl aan, en tot mijn genoegen reageert hij gelijk en loopt achter jonge Bob aan de stal uit.

Na een ochtend hard trainen, zadel ik Pijl weer af en zet hem terug in de stal. Nadat ik hem een appel had gegeven, keek hij me smekend aan en met een zucht geef ik hem nog een appel. 'Verwen hem niet teveel,' hoor ik Will zeggen met een kleine lachende ondertoon. Ik draai me om en kijk schuldbewust om, ' een appel is niet zo erg toch?' Ik zie Will sarcastisch kijken en verbeter mezelf gelijk, 'twee appels dan, dat geef jij ook altijd aan Trek!' Will kijkt betrapt en hij draait zich om en loop van me weg. Na het middageten loop ik weer naar Pijl toe, maar ik zie dat Will Trek ook opzadelt. 'Wat gaan we doen?' Het is eruit voordat ik er goed en wel over na kon denken. 'Ik wil wel weer eens naar huis toe gaan. Je hebt het belangrijkste al wel geleerd en de rest leer je snel genoeg na de trainingen bij ons thuis. Bovendien kan je als grijze jager je post niet voor een al te lange tijd verlaten.' Na dit aangehoord te hebben zadel ik Pijl en even later rij ik samen met Will de ranch van jonge Bob uit.

Eenmaal weer op weg naar huis, leer ik Pijl steeds beter kennen. 'Dit is echt het beste paard ooit!' zeg ik trots tegen Will als we net 7 minuten naast onze paarden lopen. Dat is typisch voor de jagers. Wij draven 20 minuten en lopen dan weer 10 minuten naast onze paarden. Ik schrok me dood toen ik Pijl hoorde. 'Wat had je dan verwacht van mij?' Hoorde ik het nu goed, zei Pijl echt iets tegen mij? 'Will, mag ik iets vragen?' Maar gelijk nadat ik het gezegd, besef ik dat ik dat niet had moeten zeggen. Niet zo in ieder geval. 'Dat deed je toch al?' hoor ik Will triomfantelijk zeggen en ik zie dat een grijns zijn gezicht door midden dreigt te splijten.'Mag ik nog wat anders vragen?' en weer besef ik dat ik het weer gedaan heb. Ik kijk Will dreigend aan en stel dan snel de vraag die ondertussen op mijn lippen brand. 'Heb jij soms ook het idee dat Trek tegen jou praat?' Ik kijk Will aan en zie weer dat kleine glimlachje, dat wel vaker om zijn lippen speelt als hij een gemeen antwoord klaar heeft. 'Denk je nu echt dat dat kan?' Als ik er nog eens over nadenk, moet ik toegeven dat het wel erg raar klinkt,' nee, het zal wel mijn verbeelding zijn geweest.' Zwijgend stijgen we weer op en rijden we verder. Na ruim 3 uur in dit tempo gereden te hebben, komen we eindelijk aan bij de open plek in het bos waar ons kleine huisje staat. 'Kom maar met Trek, dan zet ik ze allebei wel gelijk op stal, maar alleen als jij een lekkere bak koffie zet' zeg ik tegen Will en gelijk geeft hij Trek's zijn leidsels aan mij en ik zet zwijgend de paarden in de stal. Nadat ik ze allebei een appel heb gegeven, loop ik naar binnen en zie dat er twee dampende mokken koffie op tafel staan. Grijnzend pak ik een kop en  neem genietend een slok van het warme goud. 'Nu de middag aangebroken is, kan je weer beginnen met oefenen', zegt Will nadat hij de mok had afgewassen en weer opgeruimd had. Ik kan een zucht niet onderdrukken en ben benieuwd waarmee ik mag gaan oefenen. Ik ben dan ook zeer verrast als Will binnen komt lopen met een stapeltje papieren. Hij pakt er een uit en geeft het aan mij. Ik zie dat het een opdracht is:

Een kasteel in het noorden van het leen Noordam is verovert door de Scoti en een verrader. Alleen dat kasteel is heel belangrijk, en als we er niet snel iets aan doen, dreigt Araluen het leen te verliezen. Je moet dus een belegeringstactiek toepassen, alleen je hebt te weinig manschappen tot je beschikking. Je hebt de keuze uit:
een groep circusartiesten;
een rondreizende ridder;
een potsenmaker;
een legermacht, alleen die is over het hele leen verspreid.
een tovenaar die goed is in illusie's

De muren van het kasteel zijn 2 meter hoog en het kasteel ligt in een open plek met aan een van de zijkanten een dichtbegroeid woud.
Veel succes!

Nadat ik de opdracht gelezen heb, ben ik gelijk aan het bedenken wat ik kan doen met de beschikbare mensen. Ik hoor dat Will een stoel pakt en naast me komt zitten, maar ik besteed er geen aandacht aan.