Still in love with you (Βιβλίο #1)

29. Η τελευταία μέρα φυλακής

Ειρήνη pov

Ήταν τόσο γλυκός και όμορφος όταν γελούσε. Στράφηκε προς εμένα και σταμάτησε να γελάει.
"Τι έπαθες?" Με ρώτησε.
Κατέβασα το κεφάλι και άφησα αργά το σάντουιτς. Ο Τομ άρχισε να ανησυχεί.
"Ειρήνη?" Είπε και άρχισε να πλησιάζει. Τότε σηκώθηκα απότομα και έπεσα στην αγκαλιά του. Έθαψα το πρόσωπο μου στο στήθος του.
"Μην σταματήσεις ποτέ να γελάς" του είπα..
"Σου πάει πολύ να γελάς"

Τομ pov

Μόλις πήγα να την πλησιάσω , σηκώθηκε απότομα και με αγκάλιασε σφιχτά. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ήταν τόσο ξαφνικό. "Μην σταματήσεις ποτέ να γελάς" μου είπε. Τότε κατάλαβα τι εννοούσε. Δεν με είχε δει ποτέ να γελάω. Όσα χρόνια με γνωρίζει, πάντα ήμουν σοβαρός και σκυθρωπός. Τότε θυμήθηκα πως και εγώ δεν με θυμάμαι ποτέ να γελάω. Από μικρό παιδί άκουγα προσβολές, για τα μαλλια μου, το στυλ ντυσίματος μου, την καταγωγή μου. Ακόμα και όταν γνώρισα την Ειρήνη, προσπαθούσα να προσέχω τα λόγια μου και τις κινήσεις μου, για να μην με αφήσει και εκείνη.

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον εαυτό μου να γελάει. Μπορώ να πω πως μου άρεσε αυτή η αίσθηση. Το να γελάς, να είσαι ξέγνοιαστος. Κατέβασα το κεφάλι και την είδα να έχει το πρόσωπο της στο στήθος μου. Χαμογέλασα. Της άρεσε τελικά πολύ το στήθος μου. Θυμάμαι , που μου είχε πει ότι τρελαίνεται για αγόρια που έχουν γυμνασμενο στήθος.

Σήκωσα το κεφάλι μου και πέρασε από το μυαλό μου , η περίοδος που ήρθα Αμερική. Κατευθείαν ξεκίνησα να δουλεύω για να παω γυμναστήριο. Πάντα έδινα έμφαση σε ασκήσεις για το στήθος.

"Σου πάει να γελάς" μου είπε πάλι βγάζοντας με από τις αναμνήσεις. Έβαλα το χέρι μου στο κεφάλι της. "Ευχαριστώ" της είπα απλά. Θα γελούσα πιο συχνά για εκείνη. Ότι έχω κάνει στη ζωή μου ήταν για την Ειρήνη. Και θα έκανα ακόμα περισσότερα.

Τότε σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε. "Λοιπόν , πρέπει να ντυθείς" μου είπε. "Ω.. ναι φυσικά" της είπα λίγο έκπληκτος.
Προσπάθησα να βγάλω την μπλούζα αλλά όπως περίμενα , δεν μπορούσα. Πονούσε πολύ το κεφάλι μου. Η Ειρήνη το παρατήρησε και με σταμάτησε.
"Περίμενε, θα σε βοηθήσω" είπε χαμογελώντας. Όταν θα έβγαινα από εδώ μέσα, θα την φιλουσα κάθε φορά που θα χαμογελουσε έτσι, για να μάθει να το παίζει υπεράνω.
Σήκωσα τα χέρια για να την βοηθήσω, και εκείνη πήρε το κάτω μέρος της φαρδιας μπλουζας μου, και την σήκωσε με προσοχή στη περιοχή του κεφαλιού μου. Μόλις την έβγαλε , τα μάτια της πήγαν αμέσως στο σώμα μου. Όλο της το πρόσωπο έγινε κόκκινο. Και φυσικά έδωσε έμφαση στο στηθος μου.

"Νόμιζα θα με βοηθουσες να αλλάξω" της είπα χαμογελώντας.
"Ε? ...Τι?" Είπε εκείνη κουνώντας το κεφάλι της.
"Λέω..θα με βοηθήσεις να αλλάξω ή όχι?" Της είπα ξανά υπερήφανος. Γυμναζομουν τόσα χρόνια για να δω αυτήν ακριβώς την αντίδραση από την Ειρήνη. Αν και τότε δεν ήξερα αν θα την έβλεπα ξανά... Όμως τώρα βλέπω ότι άξιζε ο κόπος.

"Ε? Ναι....ναι" είπε και πήγε στην σακούλα . Αντί να πάρει την καθαρή μπλούζα, πήρε το εσώρουχο και μου το έδωσε.
"Ειρήνη αυτό δεν είναι μπλούζα" της είπα και ήμουν έτοιμος να βάλω τα γέλια πάλι. Δεν κρατήθηκα όμως και άρχισα να γελάω.
"Βλάκααα" μου είπε κατακόκκινη και γύρισε όλο της κορμί ώστε να μην με βλέπει.

Άφησα κάτω το εσώρουχο, και την πλησίασα. Με το γυμνό σώμα μου, πήγα πίσω της και την αγκάλιασα. Πρέπει το δέρμα μου να ήταν αρκετά ζεστό γιατί εκείνης ήταν κρύο. Σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε έκπληκτη.

"Σε 9 μέρες βγαίνω από εδώ. Θέλω να πάμε κάπου και να μιλήσουμε" της είπα κατευθείαν. Καλά τα πειράγματα, αλλά ήμουν αρκετά σοβαρός για εκείνη. Θα της έλεγα ότι ακριβώς νιώθω. Από τότε στο σχολείο μέχρι και σήμερα. Θα της έλεγα τα πάντα. Ότι δεν πρόλαβα τότε....

Ειρήνη pov

"Ναι.." του είπα και τότε έβαλα τα χέρια μου πάνω από τα δικά του και τα έσφιξα. Όλο του το κορμι ήταν τυλιγμένο πάνω μου. Ήταν τόσο ζεστό, ενώ το δικό μου κρύο. Ήδη είχα αρχίσει να ιδρώνω.

Ένιωθα σαν την πιο τυχερή κοπέλα στον κόσμο. Ο Τομ ένα τόσο όμορφο και καλό παιδί , ήταν ερωτευμένο ακόμα μαζί μου, γιατί ήταν....φαινοταν καθαρά πια. Όπως και εγώ του έδειξα με το φίλι μου χθες πως ποτέ δεν τον ξέχασα πραγματικά. Πάντα υπήρχε ένα μέρος της καρδιάς μου που ήλπιζε ότι θα γινόταν πάλι δικός μου.

"Θέλω και εγώ να σου πω πολλά" του είπα. Δεν απάντησε. Έσκυψε μόνο το κεφάλι του και μύρισε το λαιμό μου. "Μμμ" ήταν το μόνο που είπε. Με μύριζε και εγώ ήδη είχα πάθει το πρώτο εγκεφαλικό.

Τότε ακούσαμε χτύπους στη πόρτα. Αυτό σήμαινε πως δεν είχαμε πολύ χρόνο ακόμα, πριν έρθει ο φρουρός. Χωριστηκαμε και του έβαλα αμέσως τη καθαρή μπλούζα.

"Τα υπόλοιπα βάλτα μόνος σου" του είπα και γύρισα πλάτη για να μην τον δω να γδυνεται τελείως.
"Τι καλή που είσαι" είπε ειρωνικά εκείνος και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Τότε μπήκε ο φρουρός και ήδη καθόμασταν στο ρατζο.
"Όλα εντάξει?" Ρώτησε.
"Ναι" είπα εγώ και ο Τομ με μια φωνή. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Χαμογελάσαμε...

Έτσι πέρασαν οι εννιά μέρες... Πήγαινα κάθε πρωί και έφευγα το απόγευμα όπου ερχόταν ο Ρολ. Δεν τον αφήσαμε καθόλου σχεδόν μόνο.

Ώσπου ήρθε η μέρα που θα έβγαινε από την φυλακή... Και όλα θα έπαιρναν πια τον δρόμο τους.