Still in love with you (Βιβλίο #1)

28. Και τότε γέλασε

Τομ pov

Έτρεξε πάνω στα κάγκελα και με φίλησε. Στο στόμα.. Όχι στο μάγουλο ή στο μέτωπο αλλά στο στόμα. Είχα μείνει άναυδος. Τα χείλη της μαλακά , γλυκά. Εκλεισα τα μάτια μου . Ήθελα τόσο πολύ να σταματήσει εκεί ο χρόνος. Με εμένα και εκείνη . Έβαλα τα χέρια μου πάνω από τα δικά της. Ήθελα τόσο πολύ να εμβαθύνω το φιλί μας. Να εξερευνήσω περισσότερο μέσα στην άβυσσο του στόματος της. Αυτά τα κάγκελα όμως με κρατούσαν προσγειωμένο. Δεν με άφηναν να απολαύσω περισσότερο το φιλί της. Όλο μου το κορμί σαν να θυμήθηκε τι επίδραση είχε αυτό το κορίτσι πάνω μου. Ένιωθα σαν ήμουν κοντά στον ήλιο . Καιγομουν και διψούσα. Και ο μόνος τρόπος για να ξεδιψάσω , ήταν το φιλί της. Όσο πιο πολύ με φιλούσε, τόσο ένιωθα ότι μου έδινε νερό. Και ήθελα να πιω και άλλο.. μέχρι να μην έχει άλλο νερό να μου δώσει. Καταριομουν που ήμουν πίσω από τα κάγκελα αυτή τη στιγμή.

Τότε σταμάτησε να με φιλάει. Η απογοήτευση φάνηκε καθαρά στο πρόσωπο μου. Όμως την κοίταξα βαθιά στα μάτια.

"Πως είσαι?" Με ρώτησε με τόση αγωνία. Της χαμογέλασα ελαφρά για να καταλάβει πως ήμουν εντάξει.
"Καλά είμαι. Απλά θα χρειαστεί να μείνω 10 μέρες εδώ" της υπενθύμισα.
"Ναι το ξέρω . Μην ανησυχείς, θα περάσουν γρήγορα. Θα έρχομαι κάθε μέρα. Αύριο θα σου φέρω ρούχα.. Αυτά που φοράς έγιναν χάλια" μου είπε.

"Σε ευχαριστώ Ειρήνη..." Της είπα. Αν δεν μας γνώριζε κάποιος , θα έλεγαν πως η Ειρήνη ήταν γυναίκα μου. Η σκέψη αυτή με έκανε να ξεχάσω ότι κακό συνέβη προηγουμένως.
"Αύριο θέλω να μου πεις τα πάντα εντάξει?" Μου είπε και τότε έβαλε το χέρι της στο μάγουλο μου. Το ζεστό της δέρμα ήταν το μόνο που ήθελα για να αντέξω εδώ μέσα, έστω και για 10 μέρες.

"Εντάξει.. πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα. Είναι αργά" της είπα.
"Θα πάω.. Αλλά αύριο θα έρθω κατευθείαν μετά δουλειά" μου είπε.

Τότε μας διέκοψε το αφεντικό της.
"Δεν χρειάζεται να έρθεις για δουλειά αύριο." Είπε η Νταίζη.
"Τι? Γιατί?" Ρώτησε η Ειρήνη χωρίς να αφήσει τα χέρια της από τα κάγκελα.
"Θα πάω για ένα σεμινάριο σε τρεις μέρες, οπότε λέω να κλείσουμε το γυμναστήριο απο αύριο. Δνε πειράζει να μείνει κλειστό λίγο παραπάνω." Της είπε και χαμογέλασε καθώς κοιταξε και τους δυο μας.

Η Ειρήνη χαμογέλασε. "σε ευχαριστώ πολύ Νταίζη, για όλα"
"Άστα αυτά.. έλα πάμε τώρα.. χρειάζεται και το παιδί εδώ ξεκούραση"
Τότε η Ειρήνη στράφηκε σε εμένα. "Αύριο πρωί πρωί θα είμαι εδώ εντάξει? Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο σου εδώ" μου είπε και μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί στο στόμα. Αυτό το κορίτσι ήξερε πάντα να με εκπλήσσει.
Πήγε στη Νταίζη και αφου με χαιρέτησε, έφυγε...