sleepwalkers || wolfstar ✔️

rozdział 7. przykre obserwacje.

Syriusz

Wchodząc pierwszego września do pociągu, który miał nas wszystkich zawieźć do Hogwartu dotarło do mnie, że tym razem nie uda mi się już uniknąć spotkania z Remusem.

Spotkania, na które ani trochę nie byłem gotowy.

Nie miałem pojęcia, czy mój głupawy plan z próbą zasugerowania mu, że to co się między nami wydarzyło to sen wypalił. A jeśli wypalił to nie miałem pojęcia jak spojrzę mu w oczy, nie czując guli w gardle i nieprzyjemnego przewracania w brzuchu.

Pewnie dlatego, jak tylko dostrzegłem Regulusa w pociągu, to ucieszyłem się jak jeszcze nigdy w życiu na jego widok i powiedziałem Jamesowi, że pójdę przywitać się z bratem, a później dołączę do niego i chłopaków.

A James jako najwspanialsza osoba na tym świecie uznał, że to super i sobie poszedł bez zadawania pytań, mimo że jestem absolutnie pewny, że od rana zachowuję się dziwnie.

– Hej Reggie – mruknąłem opadając na siedzenie obok niego, póki jeszcze jego znajomych nie było.

– Co się stało? – zapytał od razu, nawet nie bawiąc się w żadne "hej".

– Cześć Syriusz. Dobrze cię widzieć. Nowa fryzura? Jak minęły wakacje? – powiedziałem prześmiewczym tonem, spoglądając na niego wymownie.

Naprawdę nie miałem ochoty o tym gadać.

– Cześć Syriusz. Fatalna ta twoja nowa fryzura. Wakacje minęły ci pewnie równie tragicznie – posłał mi równie wymowne spojrzenie, na co wywróciłem oczami.

– Wakacje nie były najgorsze...

– Nie? A co takiego fascynującego robiłeś?

– A musiałem robić coś fascynującego, żeby mieć nie najgorsze wakacje?

– Niby nie. Ale jakoś ci nie wierzę. Tak dla zasady. Plus twoja mina wskazuje, że coś jednak poszło nie tak, więc mam podstawy podchodzić do ciebie teraz sceptycznie.

– To jak chcesz tak podchodzić to ja może sobie jednak pójdę... – mruknąłem i od razu zacząłem się podnosić. Naprawdę nie chciałem tego rozgrzebywać, a wiem, że Reggie jest zdolny dłubać w takich sprawach, dopóki nie wyciągnie absolutnie wszystkiego.

A ja chciałem tylko udawać, że to nie miało miejsca.

Regulus westchnął, widząc, że serio mam zamiar wyjść.

– Daj spokój Syriusz, droczę się po prostu... Siadaj z powrotem.

Czasem ciężko było mi znaleźć wspólny język z Regulusem, jemu pewnie ze mną też, ale oboje się staraliśmy. Mieliśmy świadomość, że nasza rodzina jest do bani i w sumie jesteśmy dla siebie jedynymi nie do bani osobami, więc staraliśmy się jakoś dbać o tą relację i pewnie dlatego usiadłem z powrotem na swoje wcześniejsze miejsce.

Bo był moim bratem, którego nie widziałem od dwóch miesięcy i chciałem chociaż chwilę z nim posiedzieć, zanim pochłoną nas inne sprawy.

– Co się stało Syriusz? – zapytał łagodniej.

Westchnąłem cicho.

– Ja naprawdę nie chcę o tym mówić Reggie.

– Okej... To pogadajmy o czymś innym. Za czym w Hogwarcie najbardziej tęskniłeś?

Trochę od czapy był ten temat, ale uśmiechnąłem się lekko słysząc takie pytanie.

– Szczerze? Nie mów nikomu, ale za jedzeniem.