Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 24 - Dood voor de verhoorkamer

'Hoe gaat het nu met je?'
Een schampere lach ontsnapte uit haar mond. 'Waarom vraag je dat?'

'Omdat ik me zorgen over je maak.'

'Sinds wanneer?' Het koste haar moeite om haar tranen in te houden.
'Dat je een paar fouten hebt gemaakt, betekent niet dat we niet willen dat het goed met je gaat. Iedereen kan fouten maken.'

Ze negeerde zijn woorden. Hij zei het niet omdat hij het meende. Dit was een techniek om haar rustig te krijgen. Dit was allemaal een spel. Een stom schaakspel waarvan iedereen de zetten leek te weten voordat zij ze door had.

'Melody, ik snap dat dit lastig voor je is,' probeerde hij. 'Maar we kunnen dit samen oplossen.'

'Hoe? Ga je hem weer tot leven wekken?'

'Melody,' verzuchtte Jacob. Hij schudde zijn hoofd langzaam heen en weer. 'Wat is er met je gebeurd?'

'Precies wat jullie wilden, denk ik.' Het kwam bijna piepend uit haar mond. De tranen lieten zich niet meer tegenhouden. Ze biggelden over haar koude wangen. Melody haatte het, maar ze kon niet meer. Ze kon zich niet langer sterk houden.

'Waarom denk je dat?'

'Omdat ...' Ze probeerde niet om woorden uit haar keel te krijgen. Sinds wanneer was praten zo lastig? Het was niet alsof er nog geheimen waren. Ze wisten toch al dat er iemand dood was. Dan mochten ze de rest ook wel weten. 'Omdat ... ik ... hij...' Wie eigenlijk? 'Kijk maar gewoon in mijn hoofd. Dat gaan jullie toch wel doen.'

'Ik wil het graag van jou horen,' loog Jacob. 'Maar als jij het graag wilt zullen we dat doen.' Hij keek Jesper aan.

Jesper knikte zacht. 'Melody ik ga dit wat anders doen dan normaal. Ik vertrouw je zelf volledig, maar van mijn collega's mag ik je niet aanraken. Dus ik ga van een afstand in je hoofd kijken. Als je met me meewerkt kunnen we dit snel oplossen. Het is vast een groot misverstand, toch?'

'Ga je gang.' Ze negeerde zijn vraag, want ze w ist niet wat het antwoord was.

Een koude sensatie vulde haar hoofd. Ze had niet verwacht dat ze het nog kouder kon krijgen, maar toen Jesper haar hoofd binnen kwam, verstijfden haar spieren.
'Je weet al hoe dit gaat. Het kan even pijn doen. Niet schrikken,' Klonk Jespers stem in haar hoofd. Op dat moment voelde het alsof ijspegels zich in haar hoofd boorden. Een zachte kreun ontsnapte uit haar mond.
Toen stond ze opnieuw voor een brandende auto. Naast haar stonden twee personen, hun gezichten waren wazig en hun stemmen werden overstemt door het luid knetterende vuur.

Jesper probeerde verder te bladeren, flitsen van Louis gezicht en donkere rook vlogen aan haar voorbij. 'Melody, kun je me vertellen wat hier gebeurd?'

'Ik ... Ik ...' zei ze zacht. Het lukte haar niet om haar ogen van de vlammen te trekken. Wat gebeurde er? Waarom ging hij niet verder? Wilde hij de waarheid niet weten?

Ijs trok zich terug uit haar hoofd.

'Heb je die auto in brand gestoken?'
'Nee.'
Ijs drong zich verder haar hoofd in. Ze stond in een met rook gevuld huis. Haar hand raakte de voordeur aan. Hij zat opslot. Of deed zij hem opslot? Achter haar was een open deur, die een kamer in ging. Langzaam draaide ze zich om en liep er heen. Melody probeerde haar voetstappen te pauzeren. Ze wilde hier niet zijn. Ze wilde niet terug naar Louis. Hij zou haar vermoorden. Ze wilde niet dood.

'Melody je moet meewerken. Ik kan dit niet zonder jouw hulp doen.'

'Ik probeer het.' Ze liep de gang door naar een met rook gevulde kamer. Maar voordat ze Louis kon aankijken stopte ze opnieuw. Denk aan iets anders, herinnerde ze Jespers les. Maar het mocht niet. Ze moest dit onder ogen te komen. Ze kon dit niet ontwijken.