『𝐘𝐚𝐦𝐢 𝐧𝐨 𝐇𝐢𝐤𝐚𝐫𝐢』 Todoroki Shoto × Y/N

0.5 | Bencil İdol

Dudaklarımdan çıkan sözle Ochaco kafasını kaldırıp bana bakmıştı. Shinsou sessizce izliyordu. Momo adım atmayı bırakmıştı. Gözleri küçülmüştü.

"Neden bana destek olmuyorsunuz? Neden acımı sarmaya çalışmıyorsunuz? Neden bir kez bile taziye sözü söylemediniz? Ben bu grubu kurdum. Beni sevdiğinizi sandım. Birlikte yükseldik. Sevdiğim ve hayalimdeki işi yaptım. İşimi ve hayallerimi sizinle paylaştım. Neden böyle oldu? Nerede hata yaptım? En başında mı? Biz arkadaştık hani? Grubun müziğinden sözlerine kadar single şarkılarınızı bile ben yazdım. Acınıza ortak oldum. Her yorulduğunuzda, delircek noktaya geldiğinizde, linçler yüzünden intihar etmenize kadar hepsinide engelleyip yanınızda durdum. Her mutlu olduğunuzda, ilk konserinizde, ilk ödülümüzde, ilk imza günümüzde, ilk kubbe gösterimizde... Her ilkinizde yanınızdayım. Benim sayemde yükseldiniz. Ben olmasam bu kadar ilerler miydiniz? Mesleğiniz ne olursa olsun, bu hale gelebilir miydiniz? Önden gittiniz, ışıklar daima size tutuldu. En fazla fana ve sevgiye siz sahip oldunuz. Ben kıskanamadım bile. Siz ilerledikçe benim için sorun değildi... Denki sayesinde yeniden sevginin nasıl bir duygu olduğunu hatırladım. Yeniden sevilmeye başladım. Yine de size yük olmamaya çalıştım. Şimdi Denki öldü. Ben de öldüm. Rüya olmasını diledim. Kabus olmasını, uyanmayı istedim. Ama gerçek. Yaşananların hepsi gerçek. Daha bir hafta bile olmadı. Benim de hakkım yok mu? Üzülmeye hakkım yok mu? Sürekli gülümsüyor rolü yaptım. Sevilmeye çalıştım. Denki sadece kendim olmamı öğretti. Şimdi kendim olamama bile izin vermiyorsunuz... BENİMDE HAKKIM YOK MU? BENİM DE HİSLERİM YOK MU?! AĞLAMAM BİLE YASAK MI!? DİNLENMEK, YALNIZ KALMAK HAKKIM DEĞİL Mİ!? DEPRESYONA GİRMEK İSTİYORUM! AĞLAMAK İSTİYORUM! SADECE ONUN İÇİN ŞARKI SÖYLEMEK İSTİYORUM! BANA NİYE SARILMADINIZ?! BENİM HAKKIM YOK MU!? BAKUGOU BİLE BENDEN NEFRET EDİYOR AMA O BİLE... O BİLE BANA DESTEK OLMAYA ÇALIŞIYOR! NEDEN BUNU O YAPIYOR? NİYE SİZ DEĞİL DE BİR BAŞKASI... BEN KAFAYI YEDİM. AYAKTA DURAMIYORUM. BEN ÖLÜ GİBİYKEN SİZ ORDA ŞARKI MI SÖYLEYECEKSİNİZ? DANS EDİP EĞLENCEK MİSİNİZ? BU KADAR MIYDI? BANA OLAN SEVGİNİZ BU KADAR MIYDI!?"

Tüm bunları söylerken önümdeki sehpayı devirip kırmıştım. Yazdığım tüm notaları, şarkı sözlerini hepsini yırttım. Tüm gücümle sesim kısılana kadar bağırdım. Hala olmadı. Hala kalbimdeki acı dinmedi. Artık ayakta duramıyorum. Dengemi kaybetmemle yere yıkılmıştım. Gözlerim deli gibi yanıyordu. Kalbimdeki ağrı dayanılmaz bir boyuta geldiğinde bilincimi kaybetmeye başladım. Momo'nun yanıma gelip beni sarstığını görmüştüm. Gözlerim kararırken hala "neden?" diye mırıldandığımı hatırlıyorum. Sonrası... yok.

××××

"Kyouka niye söylemedin?"

Denki oradaydı. Şuan nerde olduğumu bilmiyordum. Sadece etraf zifiri karanlıktı. Ama ordaydı. Gözlerim dolarken çığlıklarımı bastıramamıştım. Önümde duran ve masumca bana bakan sevgilime doğru koştum. Ona sarıldığımda ağlamalarım şiddetlenmişti. Ama onu hissedemiyorum. Sanki bir hayalete sarılıyor gibiydim. Onu görüyordum ama hissedemiyorum. O an sol gözümden akan yaş, onun gerçekten öldüğü bir kez daha anladığımın kanıtıydı. Denki'nin eli saçımın üstünde durmuştu. Ama hissedemiyordum işte. Yinede acıyla gülümsemeye çalıştım. Ama olmuyordu. Hadi ama! Ben idoldüm, değil mi? Benim işim bu değil mi? İdollerin işi kendi kalplerini mühürleyip hislerini öldürdükten sonra insanlara tatmin edici gülücükler sunmaktı. Evet İdollerin amacı buydu. Bende bir idoldüm.

"Kyouka. Özür dilerim."

O an kalbimin hızlandığını hissetmiştim. Yavaşça sakinleşiyordum. Normal miydi? Değildi? Niye sakinleşiyordum?

O an konuşmaya çalıştım ama yapamadım. Sesim çıkmıyordu.

Denki'nin eli yanağımı okşamaya başlamıştı. Keşke hissedebilsem...