မျက်လုံးတို့စုံမှိတ်ရင်း ခံစားရမှုတိုင်းက နာကျင်နေတယ်။ ဝေ့တက်လာတဲ့ မျက်ဝန်းမှမျက်ရည်စတို့ ဘယ်လောက်စီးဆင်းသွားသည်မသိ။
ကိုယ့်ရဲ့အပေါက်မှ အေးစက်စက်အရည်တွေနဲ့သူ့လက်ချောင်းအသွင်းအထုတ်က တစ်ဖြည်းဖြည်းမြန်လာလို့ မြှောက်ထားသောခြေထောက်ကို ပေါင်းရင်းအထိ စုပ်ယူနေသံတို့က ရှက်ဖို့ကောင်းလွန်း၏။
"ကျစ် ချဲ့နေရတာက လုပ်လိုက်ရင်တစ်ချီပြီးတယ်။ စိတ်ကိုလျှော့လေ နှစ်ချောင်းထက်ပိုထည့်မရတော့ဘူး"
"ကျုပ်ရဲ့လက်သီးစုပ်လောက်ဟာသာထည့်လုပ်လိုက်ရင် စုတ်ပြတ်သတ်သွားလိမ့်မယ်"
"ငါမသိဘူး ဟာ့ မ မရရင် ဟင့် မလုပ်နဲ့တော့"
"ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ကုန်းလိုက် ပြီးရင်ဖင်ကိုမြှောက်ထား။ အဲဒါပိုလွယ်တယ် ခင်ဗျားနာတာလည်းသက်သာလိမ့်မယ်"
ပြောတဲ့အတိုင်း မှောက်လိုက်ပြီး ကော့ပေးလာတဲ့ တင်ပါးလေး။ မကြီးပေမဲ့ လုံးဝန်းပြီးနူးညံ့နေပုံက စိတ်ကိုအသာလေးကြွစေတယ်။ မနေသာလို့ဆွဲညစ်လိုက်တော့ ချဲ့လက်စအပေါက်ရဲရဲကစိန်ခေါ်နေသလို။
"ဟမ့် ကောင်းလိုက်တဲ့မြင်ကွင်း"
အစကလောက်မနာတော့ပေမယ့် ကိုယ်ဖြစ်နေမယ့်ပုံကိုတွေးကြည့်မိလိုက်ရင် ရှက်လွန်းလို့ သေလိုက်ချင်သည်။ မလွတ်နိုင်တော့တဲ့အခြေနေမို့ လက်ခံရမည်ဆိုပေမယ့် အတွေးထဲကထုတ်၍ အာရုံပြောင်းဖို့ကိုကြိုးစားမိသည်။
"ခင်ဗျားဘာတွေ ပွစိပွစိရွတ်နေတာလဲ"
"ဘု ဘုရားစာဆိုနေတာ"
"ဘာကြီး"
"ဟာ့ စောက်ဆန်းကြီး -င်ထဲ -ီးဝင်တာ ဘုရားတရတယ်လို့။ ရွတ်ရင်လည်းသေချာရွှတ် မှားကုန်လို့ ငရဲကြီးရင်အဝီစိမှာကျုပ်ထပ်လုပ်တာခံရလိမ့်မယ်"
"ငရဲပြည်ကို မင်းအိမ်မှတ်နေ အား အားဟာ့ အ့အင့် နာ နာတယ် အား နာတယ်လို့"
"မင်း အ့ မင်းငါ့ထဲဘာကြီးထည့်လိုက်တာလဲ"
"ဘာထင်လို့လဲ"
ပူနွေးသောအထိတွေ့နဲ့ အရင်ကထက်များစွာနာတာကြောင့်ဝင်လာတဲ့အရာကို လှည့်ကြည့်မိသည်။ဝင်တယ်တောင်ပြောလို့မရ တေ့ရုံသာတေ့ထားသည့် ဟထားသောဘောင်းဘီကြားမှ ထိုအရာသာ အဆုံးထိထည့်လိုက်ရင် ဘုရားစာတောင်ကယ်နိုင်မယ်မထင်တော့။
