Een nieuw begin

Nérée

Met een voorzichtige blik over mijn bureau zag ik dat ze verdwenen waren en ik klemde mijn armen voor mijn borst alsof ik mijn gebroken hart op die manier zou kunnen helen.
De pijn was scherp en momenteel had ik het gevoel alsof dat nooit over zou gaan. Ik bleef net zolang hurken totdat de pijn in mijn benen mijn hartezeer evenaarde.

Nietsziend vluchtte ik toen de deur van mijn kantoor uit. Er was hier niks meer voor mij. Mijn leven met Radek zou een leugen zijn en zonder hem was de wereld maar een grauwe plek.

'Nérée?' Ik botste tegen iemand aan wiens gelaatstrekken me aan mijn verloofde deden denken. Zijn vader was wel de laatste persoon wie ik nu wilde zien, maar hij hield mijn armen vast en ik voelde me zo slap dat ik niet wist of ik überhaupt op mijn benen kon blijven staan.
'Wat is er aan de hand? Wat heeft mijn zoon gedaan?'

Het feit dat hij precies wist wie mijn pijn veroorzaakte, zorgde ervoor dat ik mijn hart bij hem uitstortte. Ik had hem nooit gemogen, maar we deelden een gezamenlijke liefde en momenteel was ik zo buiten zinnen dat ik alleen maar aan het verraad van Radek kon denken.
Wat had ik hem ooit gedaan dat ik dit lot verdiende?

'Radek houdt niet van mij, maar van Ida,' huilde ik. Hete tranen biggelden over mijn wangen. Idaline was mijn vriendin. Ik had diverse geheimen en gevoelens met haar besproken en die bitch was meelevend geweest, terwijl ze waarschijnlijk nooit echt luisterde.
Ondertussen had ze míjn verloofde bij mij weggekaapt. Zorgde de shock ervoor dat ik zo helder nadacht? Tot meer dan dat was ik niet in staat, maar gelukkig nam Zoser de touwtjes in handen.

Met een grimmige blik op zijn gezicht, pakte hij mijn hand en zei: 'Kom mee, dan lossen we dat voor eens en altijd op.'

Zijn grip werd geen moment losser terwijl hij van alles regelde. De telefoontjes vingen nauwelijks mijn aandacht, want ik probeerde met heel mijn wezen om niet uit elkaar te vallen. Mijn liefde voor Radek was altijd echt geweest en mijn eerdere twijfels hadden er niet voor gezorgd dat ik dit einde had verwacht.

'Kom mee, Nérée,' zei Sozer uiteindelijk. 'Het is geregeld.'

We namen de lift naar het platte dak van Faber Software. Het uitzicht was fantastisch, maar toch kwam er bijna nooit iemand.
Vandaag was dat echter anders. Ik zag een aantal mannen in een strak zwart pak verspreid staan. Hun zonnebrillen waren eigenlijk niet nodig, want het was zwaarbewolkt. Het kon elk moment gaan regenen.

Toen werd mijn aandacht door een felgekleurd stuk stof getrokken en daar zag ik Ida. Haar lange rok wapperde langs haar benen en ze klemde haar handen stevig om die van Radek. Hij staarde naar zijn vader en dan naar mij.

'Alsjeblieft pa, je hoeft dit niet te doen,' fluisterde Radek, maar net luid genoeg om hoorbaar te zijn. Hij duwde Ida een beetje achter zich, als om haar tegen onze toorn te beschermen. Ik deed mijn mond open om mijn woordje te zeggen, maar Sozer onderbrak me.

'Natuurlijk moet ik het wel doen,' zei hij bijtend. 'Ik heb je gewaarschuwd. Nu vertrouwt Nérée je nooit meer, waardoor het bedrijf zwak achterblijft.'

Wat? Deze informatie was nieuw voor mij en ik gluurde naar Sozer. Natuurlijk gaf hij meer om Faber dan om mij, waarom dacht ik dat ik hém kon vertrouwen?
Zo vader, zo zoon.

Hij gaf een wenk en voor mijn verbijsterde blik zag ik dat een bodyguard een heus geweer hief. Hij richtte nauwelijks en toen ik van hem naar de twee geliefden staarde, zag ik als in slow-motion hoe Radek voor Ida ging staan. 'Nee!' riep hij.

'Nee,' fluisterde ik, maar ik wist niet of er wat over mijn lippen kwam. Mijn ogen waren groot, waardoor ik niet anders kon dan toekijken. De knal van het geweer liet mijn oren tuiten en dan zag ik hoe de kogel de liefde van mijn leven doorboorde.
Ida slaakte een harde kreet en stortte ook neer, met Radek zwaar bovenop haar. Zelfs van deze afstand zag ik haar gebroken ogen. Bloed sijpelde onder hen vandaan.

De daaropvolgende stilte leek eindeloos, maar kon niet meer dan een paar seconden hebben geduurd. Dan rommelde de donder in de verte, om vrijwel onmiddellijk de sluizen van de hemel te openen.
Terwijl de regen het bloed van de geliefden wegwaste, brokkelde mijn hart in duizenden stukjes uiteen.

Einde