Een nieuw begin

Hoofdstuk 3

Bijna niemand kende Ida hier, zelfs het twintigtal werknemers die van Program Software overgenomen waren niet, maar er was één uitzondering: Mereb.

Mereb was zwart, klein en watervlug. Behalve dat droeg hij zijn hart op de tong, wat niet altijd even verstandig was. Bovendien werkte hij al bij de concurrent voordat haar moeders bedrijf over de kop ging.

'Hoe denk je dat je moeder aan alle informatie kwam?' zei hij net en zijn armen waren zelfverzekerd over elkaar gevouwen. 'Ik ben jullie spion en blijf altijd team Program.'

Zelfs terwijl de Program Software opgedoekt was? Maar hij had gelijk; ook nu bestonden er nog mensen die Program van de achternaam heetten en zij was daar één van. Zijn blik was trouw en ze besloot hem te geloven. Mereb had immers niks te winnen bij zijn opmerking. Als hij haar identiteit geheim hield, wist ze sowieso genoeg.

Hij had ook ideeën: 'Wat als ik je in contact breng met meer trouwe Programmers?' vroeg hij. 'Misschien kunnen we een herstart maken zonder dat die Zosers er van horen.'
De woede spatte van zijn gezicht af bij het benoemen van die naam, maar Ida nam alleen maar de vlinders waar die hevig in haar maagstreek begonnen te fladderen. Radek Zoser maakte meer in haar los dan zou moeten.

'Nérée mag niet de dupe zijn,' waarschuwde ze Mereb. 'Ik werk hier nog maar net een week, maar zij heeft zich al die tijd alleen maar meelevend en waardig gedragen.'
Dat was echt zo. Ida zag de zachte blik die Nérée voor haar werknemers overhad en de ideeën die ze bedacht. Helaas was er de vader van Radek die al die ideeën torpedeerde voordat ze haar eigen vader bereikten.

Ze namen afscheid en Ida liep snel terug naar haar werkplek, waar Nérée op haar wachtte. Tot haar verrassing was ze er achter gekomen dat ze nauwelijks in leeftijd verschilden en tot nu ook vrijwel gelijke levens hadden geleid. Nu nam dat uiteraard een hele andere wending, waarbij de één macht en rijkdom bezat en de ander - zijzelf - niet.
Zoals de laatste tijd vaker het geval bleek te zijn, keek Ida's werkgeefster uit het raam en zuchtte wat. Er kwam al de hele dag niks nuttigs uit haar handen.

'Nérée,' vroeg Ida voorzichtig. 'Kan ik je misschien ergens mee helpen?'

'Ach nee,' schrok de ander op en deed ineens alsof ze al die tijd bedrijvig aan het werk was geweest. Maar het simpelweg verschuiven van schrijfgerei en papparassen hield Ida niet voor de gek. Ze bleef net zolang strak naar de ander kijken, totdat die het opgaf.

'Het is mijn vader,' gaf Nérée toe. 'Hij zal niet lang meer te leven hebben en ik maak me zorgen om hem én de toekomst van Faber Software.'

Met grote macht kwam grote verantwoordelijkheid en dat kon pijnlijk op iemands schouders drukken, Ida wist er alles vanaf. Ze wist dat het een aflopende zaak was bij Nérée's vader, maar misschien kon ze haar wel van dienst zijn met de andere kopzorg van haar werkgeefster.

'Hoe zie jij de visie van het bedrijf voor je?' vroeg ze zachtjes. Misschien was het ook voor Nérée fijn als die daarover uit kon wijden.

'Níet op deze manier,' deed Nérée heftig uit de doeken. 'Het is niet goed hoe wij meedogenloos andere bedrijven overnemen. Ik heb het niet in me om zoveel levens zonder reden te vernietigen.'

'Waarom zeg je dat niet tegen je vader?' vroeg Ida. 'Hij luistert naar je.' Zelfs in zijn huidige toestand. 'Jíj hebt de macht om aanpassingen te doen.'

Nérée deed het met een schouderophalen af, maar Ida zag dat ze een gevoelige snaar had getroffen. Ze besloot het even te laten bezinken.

'Hoe dan ook,' sneed Nérée een ander onderwerp aan, 'we hebben eerst andere zaken aan ons hoofd. Morgen vieren we feest, om de overname op Program Software te vieren.'

Ze klonk uitgeput en daarom nam Ida het haar maar niet kwalijk dat ze dat onderwerp zo gevoelloos aanhaalde.