Een nieuw begin

Hoofdstuk 11

'Ida.' Ida was net weer op haar werkplek aangekomen, waar Nérée nergens te zien was. Ze draaide zich om en staarde naar Radek. Zijn gezicht was haar zo geliefd en het deed haar pijn om de woorden uit te spreken die maar rond bleven malen in haar hoofd. Hij was haar sowieso voor. Radek keek erg opgewonden en verraste haar met zijn mededeling: 'Ik las de bruiloft af. We gaan er samen vandoor.'

Hij keek haar bijna ongeduldig aan, alsof ze zijn uitgestoken hand moest grijpen zodat ze samen naar de zonsondergang konden rennen. Het gebaar was romantisch, maar het had ook iets onuitgesproken treurigs over zich.

Langzaam schudde ze haar hoofd en deed een minimaal stapje achteruit. Haar hart deed zo'n pijn dat hij elk moment kon breken. 'Het kan niet,' stamelde ze. Hoewel de bruiloft nog niet werd gevierd, had Mereb - in opdracht van haar moeder - besloten om eerder actie te ondernemen. Hij was daarom nu al bezig om de noodzakelijke informatie te stelen zodat Program Software opnieuw op kon worden gestart.
Ze moest hun liefde verloochenen.

'Radek, jij moet met Nérée trouwen,' wist ze uit brengen. 'Zij verdiend het niet om dit verdriet door te maken. Je moet voor haar kiezen.'

'Dat kan ik niet,' zei Radek verslagen. 'Ik hield vroeger van haar, maar dat is niks met hoe ik me bij jou voel. Jij bent de ware voor me.'

Ida slikte. Waarom had ze gedacht dat deze breuk makkelijk zou zijn? In plaats van een nette, rechte lijn, waaierde de breuk alle kanten uit en veroorzaakte zoveel schade als maar mogelijk was.

'Ik kies voor mijn moeder,' zei ze zacht. 'Zij heeft een kans om het bedrijf opnieuw op te starten en dat ga ik haar niet ontzeggen. Als ik bij jou blijf, maak ik haar kapot.'
Hij had de wanhoop op Kandi's gezicht niet gezien.
'Radek,' ze kwam dichterbij en nam zijn handen in de hare. 'In dit leven is onze liefde niet voorbestemd. We moeten op een volgende toekomst wachten.'

Ze wist niet of hij daar in geloofde, maar een liefde zo sterk als de hunne moest ooit kunnen zegevieren. Nu was dat echter niet de juiste tijd en plaats.

Radek zag eruit alsof hij niet wist of hij moest lachen of huilen. Zijn ogen straalden als sterren in de hare, maar het was niet uit blijdschap.

'Ik kies in dat toekomstige leven voor jou,' beloofde ze hem. Ze hoorde zelf ook het wanhopige randje in haar stem. 'Nu heeft mijn moeder me nodig en Nérée heeft jou nodig. Ze houdt van jou en verdiend het dat jullie volledig van elkaar zijn.'

De pijn diepte zich bij hem uit en zij wist dat het haar eigen gevoelens weerspiegelde. Hij knikte langzaam. Net zoals zij, wist hij dat ze onschuldige slachtoffers zouden maken als ze hun zin door zouden drukken.
'Oké, Ida,' gaf hij toe. 'We doen het zoals jij het zei. Ik zal me op de bruiloft focussen en jij gaat je moeder helpen.'

Ze gaven elkaar een innige knuffel en keken elkaar in de ogen alsof ze elkaar hierna nooit meer zouden zien.

'Tot in een volgend leven,' fluisterde Ida. Radek kon alleen maar knikken.