Chapter 5 // Crossing Paths

10 2 5
                                    

Samariya's PoV

Hindi ko alam pero para akong nanlambot nang marinig ko 'yon mula kay Alexander. Seryoso siya? We're really going to fight tonight? With Kean? In this city? With these hundreds of zombies? Holy moly! I think I'm gonna pass out.

Nilabas ni Alexander ang double pistol na nakuha niya kanina, kinuha naman ni Killian ang katana at gano'n din ang ginawa ko. Mas madaling gamitin ang katana kaysa sa baril lalo na sa ganitong sitwasyon. Masyado silang marami at pwede kaming maubusan ng bala. We should save our bullets.

25 meters away from us were six people who're running for their lives. Alexander started to shoot the zombies at their back and they started growling which made my skin tingled. Oh my gosh! This fight will attract more of them. I tightened my grip on my katana. Jeez! I wasn't expecting this to happen. I'm panicking. I don't know if I can do this.

Killian will guard our back from the zombies that were following us and I and Alexander will attack these freaking creatures in front of us. Parang bumagal ang takbo ng oras nang makalampas sa amin ni Alexander 'yong anim at hindi ko rin alam kung paanong nangyari na iwinawasiwas ko na ngayon ang katana ko sa lahat ng lumalapit sa amin. Everything happened so fast yet it was like in slow motion.

Both I and Killian were the front liners and Alexander is our support. Nagpa-panic na ngayon ang anim sa pagitan naming tatlo habang si Kean na nasa likod ng kuya niya ay nakatakip ang mga kamay sa tenga at nakapikit. Good girl.

Habang tumatagal ay lalo silang dumadami. Napapagod na rin ako at siguradong mauubusan na ng bala si Alexander. Puro dugo na rin ang suot at balat ko dahil tumatalsik iyon kapag tinatamaan ko ang mga zombies gamit ang katana. Hindi ko alam kung paano ko ito nagagawa ngayon. Ang makipaglaban at harapin sila. I feel a different sensation coursing through my body.

Is this just my adrenaline or what? Anyway, whatever though. I'm just glad that I don't look pathetic like what every time happens when I am facing these creatures. Patay na siguro ako ngayon kung hinahayaan ko ang sarili kong matakot.

"What the heck? Hindi sila nauubos!" saad ng isang babae na wolf cut ang buhok na may dark blue highlights. She looks good with her piercings and eyeliner.

"I shouldn't have brought you all here," ani naman ng isang lalaki na may salamin. He look frustrated.

"Īe, daijōbudesu. Kuru koto o shuchō shita no wa watashitachideshita."

*Translation: "No, it's okay. We were the ones who insisted on coming."

What the hell? Nagulat ako nang sabihin 'yon ng isa pang babae. She's a Japanese? Hindi ako makalingon dahil mas nagiging aggressive ang mga zombie na sumusugod sa amin. Pakiramdam ko ay isang maling tingin ko lang sa kanila ay makakagat na kaming lahat dito.

But what on earth is happening? Ano bang ginagawa nila rito? How did they end up in this city? At sa ganitong sitwasyon pa talaga. Bakit hindi na lang sila nagtago? Hindi ba nila alam na mas delikado sa labas lalo at gabi na?

"Crap, I'm out of bullets!" rinig kong sabi ni Alexander. I knew this was going to happen.

Dali-dali kong kinuha ang isa ko pang katana sa likod ko. I'm going to use double katana now. These creatures are getting on my nerves. I rushed on them with the katana on both of my hands. I tightened my grip and jumped as I landed critical attacks on them leaving their body headless. They deserve that.

"This girl is crazy." I heard a guy said. Tsk! I really am right now.

"Hey, Samariya, chill. Ikaw na yata ang uubos sa kanila." I gave Alexander a side eye when he said that. Tumabi siya sa akin at may hawak na rin na katana.

RefugeWhere stories live. Discover now