Şah [bxb]

page 26: I wanna feel something

"Sonra da, Alper'in kafasını çamura soktum! Aptal."

Yanımda yaptığı şeyi büyük bir şevkle anlatan Ayda'yla onaylamaz anlamda kaşlarımı kaldırdım ve "Seni ittiği için çocuğun kafasını çamura mı soktun? Öğretmenine söyleseydin ya." dedim. Daha anaokuluna gidiyordu ve okuldan bir arkadaşı kendisini yere ittiği için çözümü onun kafasını çamura sokmakla bulmuştu.

Amcasına bak yeğenini al.

Ayda, hafifçe azarlar şekilde kurduğum cümleyle kaşlarını çatarak "Öğretmen böyle şeylere sadece sözlü uyarı yapıyor. Ama o çocuk benim canımı acıttı. Eşitlenmemiz gerekiyordu." dedi. Bu sözlerle manalı şekilde yanımdaki adama döndüğümde, dudağının kenarını hafifçe kıvırıp gamzelerini ortaya çıkartarak tepki verdi.

Başım iki yana sallanırken "Tamam da güzelim her şeyi bu şekilde halletmeye çalışırsa herkes nasıl güzel bir ortam olur?" diye sordum. Küçücük çocuk şimdiden Alfa model iki olarak piyasaya çıkmasın diye uğraşıyordum resmen.

Ayda, dudaklarını hafifçe büzerek dediğim şeyi bir süre düşündü. Sonra başını kaldırıp amcasına baktı ve "Amca, Göker abi haklı mı?" diye sordu peltekçe. Yaklaşık bir saattir konuşuyor olmamıza rağmen son derece zeki bir kız olduğunu fark etmiştim. Alfa'nın dediğine göre kendisinin iki kimliğini de biliyordu derinine inmeyecek kadar.

Üçlü koltukta Ayda'nın sağında kalan adam, yeğeninin sorusuyla beraber "Sence doğru söylüyorsa senin için haklıdır, Ayda." dedi. Ona haklı veya haksız olduğumu söylemek yerine düşünmeye teşvik etmiş olması inanılmaz hoşuma giderken ortamızda oturan Ayda "Bence biraz haklı biraz haksız. Bazen durumlarda doğru." dedi.

Alfa, onu "Bazı durumlar." diye düzelttikten sonra koltuğun tepesindeki eliyle küçük kızın saçlarını geriye doğru taradı. Benim başım, tüm günün yorgunluğuyla koltuğun tepesine yaslanırken Ayda amcasının yaptığı şeyle kıkırdadı. Bu benim de yüzümde ufak bir gülümseme oluştururken Ayda'nın esnemesiyle beraber Alfa "Yatma vakti ufaklık." dedi.

Ayda itiraz etmeden başını sallayıp koltukta ayaklanarak amcasının yanağına hızlı bir öpücük kondurdu. Alfa'nın dediği temas etmeme durumu yeğeninde bile geçerliydi, bu yüzden akşam davet çıkışı buraya geldiğimizde kapıda yalnızca birkaç saniye sarılmıştı Ayda ona.

Koltuktan inmeden bir anda bana dönüp benim de yanağımı öpen beden, içimi tatlı bir duyguyla doldururken Alfa ayaklanıp "On dakikaya geliyorum." dedi bana. Başımı salladığımda Ayda'yla beraber ilk önce salondan, sonra da evden çıktılar.

Ben neden evden çıktıklarını anlayamazken aynen dediği gibi yalnızca birkaç dakika sonra evin kapısı tekrar açıldı ve Alfa yanıma geldi. Kaşlarım havalanırken "Ayda burada kalmıyor mu?" diye sordum, bedenini yanıma bırakan adama. Yanıma oturmasıyla hemen oturduğum yerde iyice ona yanaşıp başımı göğsüne yaslamıştım.

Kolu hemen omzumun üstünden sarılarak beni kendisine çekerken saçlarımın üstünde kalan dudaklarını "Hayır. Aşağıda kalıyor, bakıcısının yanında." dedi. Kokusu burnuma dolarak beni mayıştırırken "Neden?" diye sordum merakla. Ben onunla kalıyor sanıyordum.

Omzumu usul usul okşayan parmağıyla beraber "Hem yeterli vaktim yok, günün çoğu saati dışarıda oluyorum." dedi. Hak verircesine başımı hafifçe salladım. "Hem de her zaman yakalanma ihtimalim var. Bana çok fazla alışıp bağlanması onun zararına olur."

Söylediği cümle, yakın bir zamana kadar belki de en büyük isteğimken şimdi onun dudaklarından duymak bile gömleğimin altındaki tüylerimi diken diken etti. Alfa'nın yakalanmayacağına o kadar konumlandırmıştım ki kendimi, şimdi böyle bir cümleyi onun ağzından duymak tüm huzurumu bozmuştu.