Κόντρα Στην Κόντρα

19//Δεν είναι πάντα όλα πολύπλοκα

Άνοιξα τα μάτια μου ενοχλημένος από τις ακτίνες του ήλιου που διαπερνούσαν βίαια το παράθυρο. Νόμιζα ότι είχα κλείσει τις κουρτίνες χτες το βράδυ. Μούγκρισα γυρνώντας πλευρό. Κοίταξα την Κάθριν που κοιμόταν δίπλα μου ήρεμη. Τα κατσανά μαλλιά της πιασμένα σε μια χαλαρή πλεξούδα, για να μην την ενοχλούν, ακόμα και στον ύπνο. Πάντα προσεγμένη και όμορφη.

Ανασήκωσα το σεντόνι πλησιάζοντας την. Έγειρα από πάνω της αφήνοντας φιλιά στα χείλη της, στο σαγόνι της, στο λαιμό της. Ένιωσα το στήθος της να τρίβεται στο δικό μου και τα χέρια της να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου, καθώς τα δικά μου χάθηκαν κάτω από την πιτζάμα της. 

Συνέχισα να την φιλάω καθώς το σώμα μου όλο και περισσότερο αποζητούσε το δικό της. Με μια κίνηση με έφερε από κάτω της. Μου χαμογέλασε με τα μάτια της να γυαλίζουν από τον ύπνο ακόμα. 

Άφησα μια κοφτή ανάσα μόλις την ένιωσα γύρω μου. "Γαμώ....Δεν....Γαμώ Ελπι-" 

Πάγωσα. Όχι! Όχι, δεν πήγα να πω το όνομα της ενώ είμαι μέσα στην Κάθριν. Δεν...Γαμώτο μου.

"Κάθριν" την έπιασα από την μέση. "Σταμάτα. Σταμάτα" είπα και την κατέβασα γρήγορα από πάνω μου σηκώνοντας το μποξεράκι μου. Με κοίταξε συνοφρυωμένη μα πριν προλάβει να πει τίποτα, κλείστηκα μέσα στο μπάνιο.

Ακούμπησα τις παλάμες μου στον νιπτήρα. Τι στο καλό πάει λάθος μαζί μου...Με κοίταξα στο καθρέφτη μη πιστεύοντας αυτό που παραλίγο να ξεστομίσω. "Τι σκατά, ρε Βύρωνα..." Αναστέναξα κλείνοντας τα μάτια μου.

"Βύρωνα όλα καλά;" άκουσα την φωνή της από την άλλη πλευρά.

Τι να της πως τώρα; Ότι παραλίγο να πω το όνομα της κολλητής μου ενώ είχα εσένα από πάνω μου; Πως το καλό έγινε αυτό; Τόσα χρόνια είχα κόλλημα με την Ελπίδα και με καμία γυναίκα δεν μου έχει ξανά συμβεί και τώρα...

Σκατά!

Έχει δίκιο η μάνα μου. Η επιστροφή στην Ελλάδα δεν θα μου βγει σε καλό.

Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου, πριν ανοίξω την πόρτα και επανέλθω στην πραγματικότητα, απεναντι από μια γυναίκα που είχα παρατήσει αναψοκοκκινισμένη. Την πλησίασα έτσι πως καθόταν στο κρεβάτι και κάθισα δίπλα της, έριξα το βλέμμα στα γυμνά μου πόδια.

"Καταλαβαίνω." είπε απαλά.

Γύρισα και την κοίταξα συνοφρυωμένος. "Τι;"

"Δεν είμαι χαζή Βύρωνα. Γύναικα είμαι και τα πιάνω αυτά από χιλιόμετρα ...Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνεις τόσο μακριά από εδώ" Το πρόσωπο της δεν κρύβει κανένα ίχνος θυμού. Με μπερδεύει. Αν ξέρει, δεν θα έπρεπε να είναι εκνευρισμένη.