Κόντρα Στην Κόντρα

9//Τι εκπλήξεις βλέπουν τα ματάκια μου

"Και δηλαδη τέλος; Αυτό ήταν; Γάμος δυο εβδομάδων;" απόρησε ο Μάρκος αφήνοντας ενα ποτήρι ουίσκι μπροστά μου στο τραπέζι. Αν θέλω να αντέξω το χάος μέσα στο μυαλό μου χρειάζομαι ποτό.

Ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα. "Η αυτό ή θα καταλήξουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας"

Ποιο το νόημα να κρατήσουμε ένα γάμο που έγινε για να μην την κυνηγάνε οι δημοσιογράφοι, όταν με μαεστρία τράβηξε την προσοχή πάνω της; Τώρα ειδικά αποκλείεται να την αφήσουν ήσυχη.

Ο Μάρκος κάθισε δίπλα μου ξεφυσώντας. "Μάλιστα...Και τώρα τι θα κανείς;"

Έφερα το ποτήρι στα χείλη μου κατεβάζοντας μια γερή γουλιά. "Τι να κάνω; Θα συνεχίσω την ζωή μου όπως πριν. Πριν δεχτώ αυτήν την ηλίθια συμφωνία."

"Και θα κάνετε σαν να μην έγινε τίποτα;" απόρησε. 

Αυτό και αν είναι αδύνατον.

"Όχι. Η Ελπίδα τέλος για μένα. Δεν υπάρχει πλέον στην ζωή μου"

"Βαριές δηλώσεις" σχολίασε. Τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου. 

"Τι;" πήρε αμυντικό ύφος. "Όλη σου η ζωή είναι δίπλα της, μαζί της και ξαφνικά την πετάς έξω από αυτήν. Νομίζεις ότι θα είναι τόσο απλό;"

"Σε ευχαριστώ ρε που είσαι τόσο καλό στήριγμα" είπα ειρωνικά κατεβάζοντας όλο το υπόλοιπο ποτό μονορούφι. 

Ο Μάρκος κούνησε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά πλησιάζοντας με. "Δεν το λέω για να σου τρίψω την κατάσταση στα μούτρα και το ξέρεις. Μα αν ήταν τόσο εύκολο να πετάμε ανθρώπους έξω από την ζωή μας θα είχαμε λιγότερες πληγές."

Έχει δίκιο. Το ξέρω. Μα δεν είναι πιο εύκολο να επούλωσεις μια πληγή που άνοιξες εσύ για το καλό σου, από μια που σου προκάλεσαν;

Αναστέναξε. "Τουλάχιστον τα έβγαλες από μέσα σου" σχολίασε την ερωτική εξομολόγηση που του είχα αναφέρει. 

Αλλά δεν την έκανα στην Ελπίδα. Όχι αυτήν. Στην ξανθούλα μου άνοιξα την καρδιά μου. Την κοιτούσα στα μπλε μάτια και μπροστά μου έβλεπα την έφηβη μορφή της, το χαμογελαστό πρόσωπο της στα δεκαοχτώ της...εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι.

Γιατί όσο και αν την αγαπάω ακόμα και έτσι...Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου...Προτιμάω την ξανθούλα του τότε από αυτήν που είναι τώρα. Και ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη και σκληρότερη αλήθεια που πρέπει να δεχτώ. 

Οι άνθρωποι αλλάζουν και όπως και να το κάνουμε ο έρωτας δεν σημαίνει πως θα αγκαλιάσει και το καινούργιο κομμάτι τους. Ναι, την αγαπάω και την νοιάζομαι ακόμα και τώρα. Αλλά δεν είμαι ερωτευμένος με την Ελπίδα που φοράει δερμάτινα, πίνει μπύρες από το πρωί και την βγάζει σε σκοτεινά μπαράκια.