Κόντρα Στην Κόντρα

17//Εκείνη η πλευρά μου

Δυο δυο ανέβηκα τα σκαλιά από την ανυπομονησία μου να την δω. Η καρδιά μου νιώθω πως θα πέσει ανάμεσα στα πόδια μου και θα κατρακυλήσει τους τρεις ορόφους. 

Την είχαν μετακινήσει σε άλλο δωμάτιο, αφού πλέον η μηχανική υποστήριξη δεν χρειαζόταν. Προσπέρασα βιαστικά την νοσοκόμα σχεδόν ρίχνοντας την κάτω και με ένα συγγνώμη που χάθηκε στον αέρα άνοιξα την πόρτα.

Όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω μου, μα εγώ προσπαθώντας να βρω την ανάσα μου έψαξα μόνο τις δυο μπλε θάλασσες.

"Βύρωνα;" ρώτησε ξαφνιασμένη, με την φωνή της βραχνιασμένη. Ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου. Το αόρατο χέρι που έσφιγγε τόσες μέρες, ώρες ολόκληρες, την καρδιά μου εξαφανίστηκε. Γαμώ...Είμαι τόσο χαρούμενος που την βλέπω. "Νόμιζα ότι ήσουν στην Νορβηγία;" σύνεχισε να μιλάει και ας μην έχει ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις της. 

Οι γονείς μου με τον κύριο Παυλο αντάλλαξαν άβολες ματιές, καταλαβαίνοντας πως η ατμόσφαιρα ζητούσε λίγη ιδιωτικότητα. Πριν φύγει η μητέρα μου δεν δίστασε να μου χαρίσει μια προειδοποιητική ματιά της, όχι ότι έδωσα ιδαίτερη σημασία.

Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία τώρα. Η Έλπίδα ξύπνησε!

Με την πόρτα να κλείνει πίσω μου, γύρισα προς το μέρος της. Πριν καν το σκεφτώ βρέθηκα δίπλα στο κρεβάτι, πιάνοντας το χέρι της μέσα στο δικό μου. Την ένιωσα να ξαφνιάζεται για δεύτερη φορά, μα δεν το τράβηξε μακριά. 

"Δεν έχεις ιδέα ποσο χαίρομαι που σε βλέπω..." παραδέχτηκα μη έχοντας την δύναμη να την κοιτάξω στα μάτια. 

"Αλήθεια;"

Έσμιξα τα φρύδια μου από το ποσο έκπληκτη ακούστηκε. "Πίστευες το αντίθετο;"

"Ειλικρινά δεν ξέρω. Τα πράγματα...τα πράγματα ήταν κάπως μεταξύ μας όταν έφυγες και...όχι ότι δεν σε καταλαβαίνω. Έκανα αρκετές βλακείες..."

"Όχι" την διέκοψα. Σήκωσα το κεφάλι μου και της χάρισα το πιο γλυκό μου χαμόγελο. "Και οι δυο κάναμε βλακείες Ελπίδα, αλλά αυτό δεν διαγράφει μια ολόκληρη ζωή" της είπα και αμέσως τρύπωσαν μέσα στο μυαλό μου τα λόγια του Μάρκου δυο χρόνια πριν. Κρατήθηκα να μην γελάσω. Τελικά ο φίλος μου είναι πιο σοφός από ότι φαίνεται.

Αυτή την φορά αυτή μου χαμογέλασε απαλά.

Μετέφερα το βλέμμα μου στην φουσκωμένη κοιλιά της που κρατούσε με το άλλο χέρι. "Είναι καλά η μικρή;"