Son Kadeh |Kerem Aktürkoğlu|

6.Bölüm

Merhaba sevgili okuyucularım umarım hepinizin keyfi yerindedir. Gecikme için özür diliyorum. Ailemde yaşadığım sağlık sorunları nedeniyle bir gecikme yaşadım.

İyi okumalar desteğinizi esirgemeyin☘️

Sıla

Kerem kahvaltı için bizi oldukça şirin görünen bir kafeye getirmişti. Telefonumu sessize aldıktan sonraki ilk işim etrafı incelemek oldu.

Bir ayağı denizde olan teras şehrin gürültüsünden kaçmak ve hayata kısa bir ben molası verebilmek için oldukça ideal görünüyordu. Beraberinde duvarları süsleyen çeşitli çizimler, hemen girişte bulunan renkli kuş yuvaları özellikle hoşuma gitmişti.

Etrafı inceleme işine kısa bir ara verip Kerem'e döndüğümde o çoktan bana bakıyordu çok şey söylemek isteyen bakışları eşliğinde. Bu anı bölen garsonun masaya servis yapmasıydı.

Süregelen sessizlikle çaylarımızı yudumlarken Kerem aramızda sessizliği bozan taraf oldu. "Sıla ben sana bir şey teklif edeceğim ama kendini zorunda gibi hisset istemiyorum." dedi.  Ardından tepkimi ölçmek istercesine sustu. Bir kaç saniye afallasamda başımı salladım.

"Bu akşam maç var biliyorsundur eğer statta izlemek istersen sana bir bilet verebilirim." dedi biraz çekinerek.

"Söz veremem akşam bir randevum var mı bilmiyorum." diyerek cevap verdim. Danışmanlık saatlerime bakmadan cevap veremezdim. Her ne kadar onu üzmek istemesem de herhangi bir danışanımı da mağdur etmek istemiyordum.

"Şey randevun varsa sorun değil istersen dilediğin zaman bilet ayarlayabilirim. Yunus da eminim yardımcı olur bu konuda." sesi ve yüz ifadesi moralinin bozuk olduğunu ayan beyan ortaya sunuyordu.

"Kerem senin canını sıkacak bir şey mi oldu? Bir moodun düştü." dediğimde beni geçiştirerek omuz silkti.

"Bir dakika ya sen benim randevum olabilir dememe mi bozuldun?"

"Yok canım ne bozulacağım yani mutlu olursun umarım." dediğinde gülmemek için kendimi zor tuttum. Sonunda kahkahamı tutamadım.

"Öyle randevu değil o. Hani canım ben psikoloğum ya danışmanlık veriyorum online olarak onun için dedim. Sen beni çok yanlış anlamışsın." diyerek kendimi açıkladım. Kerem'in yüzü gülmüştü. Biraz da utanmış mıydı sanki o? Gözlerimin en içine cesurca bakan adamın yerine küçük bir çocuk gelmiş yerleşmiş gibiydi.

"Şey... ben özür dilerim yani sen öyle şey edince bende şey sandım." kendini açıklama çabası yüzümde bir tebessüm doğurdu.

"Kendini bu kadar güzel ifade edebiliyor olman takdire şayan Keremcim."

"Teşekkür ediyorum, eksik olma Sılacım."

Aramızdaki tatlı minik atışmalardan sonra yemeğimize döndük. Günlük şeylerden arada laflıyorduk bazen bizi bölen hayranları onunla fotoğraf çekinmek istiyordu. Kerem şimdiye kadar gelen tek bir kişiyi bile boş çevirmemiş hepsiyle sohbet etmeye çalışmıştı. Onu sevenlerin sevgisini hak ediyor görünüyordu.

"Baya seviliyorsunuz bakıyorum da beyefendi?" dedim gülümseyerek. O da bana aynı şekilde cevap verdi. "Kıskanmayın psikolog hanım." dedi gülerek. Gözlerimi kısıp şahsıma münhasır korkutucu bakışlarımı gönderdiğimde iki elini hafifçe yukarı kaldırıp sırıtmaya devam etti.

"İyi peki affettim hatta o kadar çok ısrar ettiğin için akşam maça da geleceğim." bir anda söylemiş olmam onu şaşırtmış olsa gerek bir an duraksadı. Daha sonra kendini toparladı.

"Çok mutlu olurum. Beni çok onure edersin yetkililere benim adımı vermen yeterli olur ben onlara misafirim olduğunu söylerim."

Kerem'e teşekkür ettikten sonra tabağımdaki zeytinlerle oynamaya başladım. Kahvaltı çok benlik bir öğün değildi. Kerem benim aksime tüm iştahıyla kahvaltı etmeye devam ediyordu. Etrafı incelemeye geri dönmüştüm ki telefonumun zil sesi odağımı dağıtmıştı. Kendime bir ev bakmaya başlamıştım şimdi de emlakçı beni arıyordu. Masadan kalkma gereksinimi hissetmeden telefonu açtım.

"Efendim?"

"Günaydın Sıla hanım dilerim rahatsızlık vermiyorumdur."

"Yok estağfurullah." Kerem bana olumsuz bir şey mi var dercesine bakış attığında kafamı iki yana salladım. "Umarım daha makul bir fiyata getirebilmişinizdir." diye sordum içimde kalan bir gram umudumla.

"Size daha güzel haberler vermek isterdim ama o fiyattan sadece bir iki bin lira aşağı inmeyi kabul ettiler."

"Ya o fiyata mümkün değil yani o kadar iyi bir yer de değil. Tekrar konuşsanız olmaz mı?" diye sordum.

"Üzgünüm Sıla hanım."

"Tamam teşekkürler, tutmuyorum." dedim ve telefonu kapattım.

"Sıla? İyi misin bir sorun mu var?" Kerem meraklı haliyle tüm dikkatini bana yoğunlaştırdı.

"Ev tutmaya çalışıyorum ama asla bütçeme uygun bir yer bulamıyorum. Yunus'a daha çok yük olmak istemiyorum çünkü bir yerden sonra amcam onun üzerine baskı kuracak. Benim yüzümden başına bir ton iş açılsın istemiyorum." sıkıntıyla derin bir nefes aldım. Kerem elini elimin üstüne koydu destek vermek istercesine.

"Her şey hallolur Allah'ın izniyle. Bir çaresini buluruz üzme sen kendini."

"Senin kadar iyimser olamıyorum ama umarım senin dediğin gibi olur."

"Öyle olacak tabiki güven bana."

....
(Aynı gün öğleden sonra)

Bugünün bütün danışmanlıklarını bitirmiş kahvemi elime almış balkona oturmuştum.

"Kuzen mola da mısın?" Yunus kapı pervazından başını uzatmış otuz iki diş sırıtıyordu.

"Evet bitirdim bugünki işlerimi biraz dinlenmeye çekildim sana da bir kahve yapayım mı?" diye sordum.

"Yok yok ben birazdan çıkacağım zaten. Şey diyecektim ben sana." dedi ve yanıma oturdu. Elinde tuttuğu kutuyu bana uzattı.

"Ne var bunun içinde?" diye sordum merakla. "Akşam maç var ya sana bir vip bilet ayarladım. Bu da bir tanecik kuzeninin forması." dedi kendiyle övünerek.

"Teşekkür ederim kuzen ama zaten benim vip yerim hazır." dediğimde suratında oluşan şok ifadesi ile kahkaha attım.

"Nasıl lan? Kerem'in başının altından çıktı değil mi bu? Ulan hani iki havamız olacaktı. İyi tamam alırsın benim arabayı gelirsin." dedi mutsuzca.

"Tamam tamam ağlama seni de desteklerim." dedim yüzüme yerleştirdiğim sırıtışımla.

"Allah razı olsun ya."

"Ne demek kuzen her zaman." dediğimde hafifçe omzuma vurdu. Bende ona 'hafifçe' vurdum. Sonra o bana tekrar vurdu ve bu kısır döngü takımdan arkadaşları arayana kadar devam etti.

Bölüm sonu❤️

Oy, yorum ve isteklerinizi iletmeyi unutmayın.