Διαγωνισμός Διηγήματος : Το μωρό λείπει από την κούνια

Πενήντα βαθμοί υπό σκιάν - @katerinabunny

Πενήντα βαθμοί υπό σκιάν - @katerinabunny

Τι ζέστη είναι αυτή! Οι μετεωρολόγοι μέρες τώρα μιλούν για το χειρότερο καύσωνα που έχει βιώσει ο τόπος, αλλά είναι άλλο πράγμα να το ακούς σαν είδηση και άλλο να το βιώνεις. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις! Ο αέρας λες και είναι πηχτός, κατεβαίνει με δυσκολία και καίει τα πνευμόνια. Ο ιδρώτας τρέχει σε όλο σου το κορμί και στην παραμικρή κίνηση, νιώθεις εξάντληση. Θες να βγάλεις το δέρμα σου με τα νύχια σου, μπας και καταφέρεις να ανασάνεις.

Είναι η εποχή που μαζεύουν τα καπνά και το μικρό χωριό μερικά χιλιόμετρα έξω από το Αγρίνιο είναι λες και βράζει σε καζάνι. Υγρασία και σκόνη παντού! Και αυτή η μυρωδιά από τα καπνά, που ξεραίνονται στις λιάστρες, έχει ποτίσει τα πάντα γύρω σου. Το χώρο, τον αέρα, τα ρούχα, την ψυχή σου την ίδια. Παντού ακούγονται ήχοι από κοκόρια και πουλιά και κάπου στο βάθος ο ήχος από ένα αλυσοπρίονο. Ο Γάκιας της κυρα-Λάμπραινας παρά την εξωφρενική ζέστη, συνεχίζει εμμονικά να κόβει κορμούς ξύλων και να τους στοιβάζει στη μάντρα για να έχει για το χειμώνα. Λίγο πιο πέρα ακούς πού και πού τη μηχανή από κάποιο τρακτέρ, που διασχίζει τον επαρχιακό δρόμο, σηκώνοντας τόνους σκόνη και χώμα στο πέρασμά του.

Η Αντιγόνη πετάγεται από την πολυθρόνα που έχει σωριαστεί. Πρέπει να την πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβει. Η ζέστη και το ξενύχτι την έχουν εξασθενήσει, νιώθει αποπροσανατολισμένη. Κατευθύνεται αγχωμένη στο νεροχύτη της κουζίνας και ρίχνει μερικές χούφτες νερό στο πρόσωπό της.

-Θεέ μου! Ακόμα και το νερό ζεματάει, μονολογεί και σκουπίζει τα χέρια της πάνω στην ποδιά της. Πόσο χαζή είμαι, έχω τόσα να κάνω και με πήρε ο ύπνος. Δεν θα προλάβω να είναι όλα έτοιμα όταν έρθει ο Δημήτρης μου από το χωράφι. Πρέπει να βιαστώ.

Ανεβαίνει την εσωτερική σκάλα με γρήγορα βήματα και κατευθύνεται στο δωμάτιο του παιδιού. Σκύβει πάνω από την κούνια του και απλώνει τα χέρια της να χαϊδέψει το αγαπημένο κορμάκι, το βελούδινο δερματάκι.

-Χριστέ μου! Το μωρό!

Η Αντιγόνη κοιτάζει με απόγνωση μέσα στην κούνια. Τραβάει το μικρό σεντονάκι με τα όμορφα ζωγραφισμένα κίτρινα παπάκια, πετάει στο πάτωμα τα αφράτα πλαϊνά μαξιλαράκια. Αναζητά το μωρό, τον μικρό της θησαυρό, τον Γιαννάκη της, αλλά αυτός δεν είναι πουθενά. Η κούνια είναι άδεια. Το μωρό δεν είναι μέσα.

Κοιτάζει με απόγνωση γύρω της. Όλα είναι στη θέση τους, γαλήνια, ήσυχα. Χρώματα παστέλ, γαλαζοπράσινα, κίτρινα, στολισμένα και απλωμένα στη θέση τους. Τακτοποιημένα στη θέση τους και τα χνουδωτά κουκλάκια και ζωάκια, που την κοιτάζουν επικριτικά. Τα ακούει να της ψιθυρίζουν.