Unexpected

Chapter 14

"Really huh? Then tell me everything that you know as a proof." Turan nito na tila ba nanghahamon ngunit nginitian ko lang siya.
Hindi pa oras.

"May trust issues ka talaga ma'am ano? Nga po pala, kamusta si ley?" Tanong ko na lamang, seryoso muna ako nitong tinignan bago sumagot.

"He died, 5 yrs ago." Sagot niya na nakapagpatigil sakin.

5 𝘺𝘦𝘢𝘳𝘴 𝘢𝘨𝘰..

"Condolence ma'am, I'm sorry for asking." Nginitian ko siya at pilit na tinatago yung emosyon na hindi niya dapat makita.

"It's okay. Btw, you're birthday is tomorrow right?" Tanong niyang muli na nakapagpawala sa ngiti ko.

That's right, bukas na yun. Kaya nga ineenjoy ko na tong araw ngayon dahil alam kong may hindi na naman magandang mangyayari kinabukasan.

"Yes ma'am, why'd you ask po?" Sumandal ito sa swivel chair niya at pinagkrus ang mga braso.

"What do you want?" Hilig niya talaga tanungin yung tanong.

"You." Sagot ko nang deretso pero tinignan lang ako nito ng masama, I chuckled.

"Kidding, gusto kong itigil nila yung celebration bukas." This time seryoso na ako.

"Can I ask again the reason why do you hate celebrating your birthday?" Tanong niya ulit pero nagkibit balikat lamang ako.

"Just like what you've said ma'am, there's so many words that are unspoken and should've remain unspoken." Sagot ko na lang at nginitian siya ng tipid.

Soon, you'll know about it.

____

It's already 11:50 pm and yet I can't sleep, 10 minutes before my birthday.

Nangangamba ako dahil palapit na nang palapit ang araw na kinamumuhian ko, ang araw na nawala siya sakin.

Kung pwede lang sana itigil ang oras o kaya naman laktawan na lamang ang araw na iyon. Araw ng kapanganakan ko, ang araw na gustong gusto kong icelebrate noon kasama siya. Ngunit sa isang iglap naglaho ang lahat ng yon, nang dahil sa nangyari.

I looked at the clock and 5 minutes have passed, I'm getting anxious now.

Isa isang bumabalik ang mga ala alang pilit kong nililimot, mga ala alang binabalik balikan ako at tila ba ayaw akong tantanan.

"𝘈𝘴𝘩.. 𝘞-𝘸𝘩𝘺.. 𝘞𝘩𝘺'𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘥-𝘥𝘰 𝘵𝘩𝘢𝘵?"

"𝘐-𝘪𝘮 𝘴𝘰𝘳𝘳𝘺.. 𝘐'𝘮 𝘴𝘰 𝘴𝘰𝘳𝘳𝘺.. 𝘐-"

"𝘈-𝘢𝘭𝘸𝘢𝘺𝘴 𝘳𝘦𝘮𝘦𝘮𝘣𝘦𝘳 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘐-𝘪 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘺𝘰𝘶.. 𝘈-𝘢𝘵𝘦.."

"Fuck it!" Sigaw ko at sinuntok ang pader.

Hinayaan kong tumulo ang mga luhang akala ko naubos na ngunit hindi pa rin pala, tulad ng puso kong hindi pa nakakalimot sa nakaraan.

Tumutulo na ang dugo sa kamao ko dahil sa lakas ng impact ng pagkasuntok ko pero wala akong maramdaman, tila ba naging manhid na ang katawan ko.

Kaarawan ko na ngunit hindi ako masaya, kasalanan ko ang lahat, kung bakit wala na siya. Kasalanan ko yon, kung hindi dahil sakin edi sana nandito pa siya..

"S-sana buhay ka pa at ako na lang ang nawala.."

____

"Max! Huy dalian mo naman!" Turan ni Gav at hinila hila pa ako.

Letse to, sinabi ko ba kasing hintayin nila ako?

Andito na kami ngayon sa Callierdé y Palacé Resort na pagmamayari ni tita Minerva, mommy ni Hera. Talagang tinuloy nila ang celebration na gusto nila.