URZĄDŹMY SOBIE DZIADY

DZIEŃ SPADAJĄCEGO LIŚCIA

„A wtedy wkracza wrzesień, ma granatowe oczy i senny uśmiech,
Mona Lisa dwunastu miesięcy".

Szklanka na pająki

Barbara Piórkowska

Elżbieta Czyżyk zjawiła się na dożynkach w towarzystwie Borowika. Rudowłosy toller maszerował u jej nóg z językiem wywieszonym z pyska, uważnie obserwując pochód i raz po raz szturchając kogoś nosem. Za niewinne psie zaczepki otrzymywał solidną dawkę pieszczot i pochwał. Ela kręciła tylko głową, drapiąc pupila za uchem.

Dożynki stanowiły nie tylko wieloletnią tradycję w Kilkach, ale także jedną z głównych atrakcji wśród wiejskiej społeczności. Ela wodziła zaciekawionym spojrzeniem po twarzach sąsiadów, którzy całymi rodzinami brali udział w pochodzie na szkolne boisko. Procesji przewodniczył wójt zasiadający na przyczepie ciągniętej przez traktor. Wóz przystrojony został kolorowymi wieńcami i wstążkami, a honorowe miejsce (tuż obok wójta, rzecz jasna), zajmował stóg siana przyobleczony w kolorowe materiały na wzór kobieciny w chuście na głowie.

– Orkiestra zaraz zacznie grać. – Ela podążyła wzrokiem za palcem siostry, która z ustami wykrzywionymi w uśmiechu obserwowała drugi z wozów. – Darek bardzo się stresował tym występem.

Szwagier Eli pracował w kopalni od lat, a od kilku miesięcy zasilał także szeregi górniczej orkiestry – wedle zwyczaju stanowiła muzyczną oprawę wszelkich wydarzeń w Kilkach. Kiedy koledzy po fachu odkryli zamiłowanie Darka do gry na trąbce, nie pozostawili mu wyboru. W czarnym górniczym mundurze i czapce z czerwonym pióropuszem jechał teraz w wozie i stanowił jedną z głównych atrakcji pochodu. Uwadze sióstr nie umknęło, że nakrycie głowy znacząco zjechało mu na oczy. Mimo to Elwira niezmiennie widziała w mężu najzdolniejszego muzyka we wsi.

– Borowik, nie odchodź. – Ela napomniała pupila, kiedy ten spostrzegł kota przechadzającego się wzdłuż płotu.

Skróciła nieco smycz, tak by pies nie oddalił się zanadto. Konie z gospodarstwa państwa Jagielskich o mało nie spłoszyły się na widok rudego tollera. Ela rozpoznała młodych jeźdźców, którzy pobierali nauki jazdy konnej u uczynnej sąsiadki. Włosy dziewcząt zaplecione były w warkocze ze wstążkami, chłopcy mieli na sobie wyprasowane koszule. Każdy z wierzchowców prezentował się w pochodzie równie dostojnie, jak na ujeżdżalni podczas zawodów.

Koło Rolnicze niosło naręcza owoców i warzyw, a także chleb poświęcony przez proboszcza podczas mszy. Lokalny zespół pieśni i tańca prezentował swoimi strojami prawdziwą tęczę kolorów. Ela nie mogła doczekać się degustacji ciast i lokalnych przetworów. Postawiła sobie za cel zakupienie kilku słoików domowej konfitury, najlepiej żurawinowej, a także powideł śliwkowych. Jej ślinianki pracowały na zwiększonych obrotach na samą myśl o lawendowym miodzie, którego łyżeczkę jeszcze tego wieczoru zamierzała rozpuścić w herbacie.

Na szkolnym boisku ustawiono rzędy ławek i stołów, przy których rozbawione towarzystwo kosztowało zupy dyniowej. W powietrzu unosił się zapach grillowanej kiełbasy i pieczonych ziemniaków. Do uszu Eli raz po raz docierał dziecięcy chichot – najmłodsi mieszkańcy Kilek jak co roku biegali po trawie z kolorowymi parasolkami, które ozdobili farbami w odcieniach jesieni. W oczach Eli mieniły się soczyste rubiny, burgundy, ciepłe żółcienie, a do tego głęboko wysycone pomarańcze.

– Orkiestra właśnie przestała grać, chodź! – Elwira pociągnęła ją w stronę podestu.

– Darku – rzuciła do szwagra – to był znakomity...

Nie dokończyła, bowiem usta siostry wtopiły się już w wargi męża, skutecznie odwracając jego uwagę. Ela westchnęła głośno na widok obściskującego się małżeństwa. Mimo czterdziestki na karku oboje wciąż zachowywali się jak zaślepieni uczuciem nastolatkowie.