Verzwegen feiten

Hoofdstuk 14

Eva

1 Maand later

Ik mocht weer aan het werk. Na veel in bed liggen en uitzieken mocht ik eindelijk weer aan het werk. De eerste week was het zwaarst, maar nadat ik eenmaal geaccepteerd had dat ik op dat moment niet veel kon, ging het wel. Zo had ik de rust blijkbaar echt nodig want ik sliep wel eens dagen lang. Wolfs zorgde al die tijd erg goed voor me. Ondanks dat hij gewoon weer aan het werk moest. Hij kwam me opzoeken wanneer dat kon. Zo lunchten we vaak samen tussen de middag, en werd er wel eens een ontbijt op bed gebracht wanneer hij later moest beginnen. Ook Marion bezocht me geregeld en praatte me dan bij over het werk en de nieuwste verhalen rondom collega's. Volgens haar misten ze me erg en vroegen ze zich af wanneer ik weer terug zou komen. Nou, vandaag dus. Glimlachte ik in mezelf. De hoofdpijn was gezakt en bijna verdwenen. Echter was ik nog wel vaak misselijk, duizelig en snel moe. Ook zijn mijn herinneringen waren nog steeds niet terug gekomen. Tot mijn frustratie heb ik me er bij neergelegd. Ik zou het waarschijnlijk nooit meer kunnen herinneren en bovendien wat maakte het uit. Ik zou het niet eens meer weten wat ik vorige week precies gedaan heb. Waarschijnlijk het grootste gedeelte van de dag slapen en de rest op de bank met een boek, tijdschrift of een film op.

'Goedemorgen, loop je even mee.' zei Mechels mij gedag. Ik stond op en verdween achter haar het kantoor in. 'Hoe voel je je?' begon ze het gesprek. Ik keek haar aan vanaf de stoel waarin ik zat en frunnikte aan het armbandje om mijn pols. 'goed.' 'nog wel geregeld duizelig en misselijk, maar fit genoeg om aan het werkt te gaan.' antwoorde ik haar vraag. 'Dat is mooi, ik vind het fijn dat je er weer bent.' zei Mechels welgemeend. 'Eva als het niet gaat ga je naar huis hé.' 'Ik wil niet dat je jezelf overbelast' ik knikte begrijpelijk en liep het kantoor uit.
Wolfs zat aan zijn bureau verdiept in een stapel dossiers en keek op toen ik ging zitten. 'papier werk.' 'jeeej' klonk er sarcastisch. Ik grinnikte. Een vlaag van misselijkheid overviel me en ik plaatste automatisch mijn handen voor mijn mond. 'weet je zeker dat je vandaag weer aan het werk wil' vroeg Wolfs bezorgd. Ik knikte en nam een sok water. 'Ik ben het thuis zitten zat.' 'Je hebt het ook lang volgehouden' 'Ik moest wel, ik mocht niet eerder aan het werk van een zekere persoon' met de nadruk op zekere persoon. Wolfs lachte, hij wist dondersgoed dat ik daarmee hem bedoelde. Ook al had hij wel gelijk. 'ugh, ik ben gaar.' 'zullen we een broodje halen?' knipoogde Wolfs naar mij. Ik knikte goedkeurend en stond op.

Wolfs
Stilletjes aten we onze broodjes op. Eva had een simpel broodje kaas en ik een uitgebreide sandwich. We zaten naast elkaar op een bankje aan de maas, heerlijk in het najaar's zonnetje. Ik genoot van het uitzicht van de maas voor ons. Het was nog redelijk warm voor de tijd voor het jaar, waar Maastricht dan ook nog volop van genoot voor het koude winterseizoen begon.
Ik keek opzij waar Eva het laatste stukje brood in haar mond stopte en doorslikte. Ze sloot haar ogen en boog haar hoofd schuin naar achter tegen de muur. De zon wierp zijn zonnestralen over haar gezicht en liet haar haar doen glanzen. Eva's lippen zagen er zachtroze uit tegen de blanke huid. Ze zag er prachtig uit zo. Het liefst zou ik dan ook voorover buigen en mijn lippen op die van haar plaatsen. Maar in plaats daarvan legde ik mijn hand op haar boven been en kneep er zachtjes in. Eva legde haar hand op de mijne en streelde de rug van mijn hand. Haar ogen waren nog steeds gesloten, genietend van de zon.
Mijn gedachten gingen terug naar die avond. De avond voor dat ongeluk. De avond dat we samen het bed in waren gedoken. Zij weet het niet meer. De herinnering is voor haar verloren gegaan, maar ik weet het nog donders goed. Ik wil het haar vertellen maar ik kan het niet. Ik weet niet hoe. Ze zou me nooit geloven en denken dat ik een grap maak. Maar ik maak geen grap, het alles behalve grappig. Ze verdient het om de waarheid te weten. Het gaat wel om haar. Is dit liegen, lieg nou ik tegen haar? Lieg je als je de feiten achterhoud? Als je de feiten verzwijgt. Ik wierp mijn blik op onze handen die samen vlochten. De warmte van Eva's hand stroomde omhoog naar mijn hoofd. De vlinders in mijn buik kwamen op, en het zwarte gat er naast weg groter. De gedachte over die nacht knaagde een gat in mijn buik. Ik beet op mijn lip en slikte even. Ik moet het haar vertellen. Het gaat wel om haar. Ze heeft totaal geen idee. 'Eef?' ze opende haar ogen en keek me aan. Ik had haar aandacht nu. Haar ogen brandde op mijn gezicht. Ik was op zoek naar de woorden die niet boven wouden komen. uhm... ze staart en word ongeduldig. Ik moet wat zeggen. 'zullen we weer gaan?' ze keek naar mijn hand waar nog steeds mijn halve broodje in zat. 'je hebt je broodje nog niet op.' 'nee, ik zit vol' loog ik er overheen en stond snel op.

Eenmaal weer op het bureau aangekomen rende Eva snel naar de wc. Ik besloot haar te volgen om te kijken wat er was. Twijfelend bleef wachten voor de deur om te luisteren wat er was. Hoorde ik dat nou goed? Snel stormde ik naar binnen. Toen ik binnen kwam zag ik Eva op de grond zitten voor de wc. Ik ging naast haar zitten en legde mijn hand op haar schouder. Precies op dat moment kwam er weer een vlaag naar boven en boog ze snel over de wc heen. Terwijl ze alles uitkotste, hield ik haar haar vast, en verlegde mijn hand naar haar rug. Bezorgd keek ik haar aan. ' het zijn nog restverschijnselen' zei ze zacht. 'duizeligheid, vermoeid, misselijk, braken en hoofdpijn.' 'ik heb wel eens gelezen dat dat maanden kan aanhouden.' schonk Eva me een flauw lachje. Ik knikte begrijpelijk. Ze was sinds het gebeuren vaak misselijk, duizelig en vermoeid. Plus die barstende koppijn. ' het gaat wel over' probeerde ik Eva tot rust te stellen. Ze knikte en stond op en ik volgde haar voorbeeld. Ik schrok van het feit dat we ineens wel heel dichtbij elkaar stonden. Onze blikken kruisten en ook Eva keek even geschrokken. We stonden circa 20 centimeter van elkaar af in een wc hokje. Ik kreeg het benauwd en voelde de spanning stijgen. Mijn ogen verplaatsten zich naar Eva's lippen. Voorzichtig boog ik naar Eva toe en sloot mijn ogen. Ik schrok op toen ik de deur naar de gang hoorde open gaan en keek op. In de deur opening stond Marion die betrapt naar ons keek. Beschaamd keerde ze zich om en liep de deur opening uit. 'shit' mompelde Eva, waarna ze doorspoelde en achter haar vriendin aan liep. beduusd bleef ik achter. 'shit' herhaalde de woorden zich door mijn hoofd. Shit...