Güneş

8: Veritas

Selamm sevgili okurlarım (bu hitap şeklinin tatlılığı beni ağlatacak) , iyi ki varsınız diyerek başlıyorumm<3

(Veritas: hakikat, gerçeklik)

Güneş'in isminin hikayesini de bu bölümde okuyacağız:')

Sizi çok bekletmek istemedim çünkü olaylar tamm kıvamında, heyecanı kaybetmeyelim. Bölüm sonunda çok ufak bir duyuru var. Okursanız çok sevinirim.

İyi okumalar, iyi bayramlar, oy ve yorumlarınızı bekliyorumm<3

8: Veritas

Yeni başlangıçlar beni hep korkutur. Yeni şeyler denemeye alışık değilim. Sürekli belli düzeni takip eden biriyim.

"Hazır mısınız?" Ömer'in sorusuyla hepimiz ona döndük. Berin, Ege ve abim Berk. Hepimiz buradaydık.

"Hazırız." dedi Berin neredeyse çığlık atarak.

"Hazırız."

"Hazırız."

Ege'nin arabasına binerken fazlalık olmasın diye tek araba gitmeye karar vermiştik.

"Berk abi sen öne geç." dedi Ömer. Bana dönüp baktı daha sonra, başımı salladım.

Biz de Ömer, Berin ve ben olmak üzere arkaya geçtik.

Yolculuk esnasında neredeyse kimse konuşmadı. Berin'in birkaç çığlığı ve sürekli fotoğraf çekmeye çalışması dışında bir ses yoktu.

"Burada biraz mola verelim. 10 dakika sonra yola devam ederiz. Zaten 1 saatlik yolumuz kaldı."

Ege'nin cümlesiyle hepimiz arabadan inip bir benzinlikte durduk.

"Canın acımıyor değil mi?"

Abimin sesiyle ona döndüm. Yolda gördüğüm herkese 'bak bu benim abim! benim abim var!' diyip çığlık atmak istiyordum.

"Yok, acımıyor." dedim çekingen bir şekilde.

Ona karşı nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum. Belli ki o da bilmiyordu. Çok tuhaf bir histi.

"Kaç yaşındasın?" diye sordum sessizliği bozmak için. Tahmini 20 civarlarındaydı.

"21." dedi. Benim gerçekten abim var!

Başımı salladım, "Geldiğin için teşekkür ederim, abi." dedim. Gülümsedi. "Çağırdığınız için ben teşekkür ederim."

Rüzgarın esintisiyle arabanın kenarında bekliyorduk. O anda kafama nereden geldiğini bilmediğim bir şey takıldı. Bana gelen notta sonda 'M.' yazıyordu. Ama öz annemin ismi Ayla'ydı?