Zıtlıkların uyumu...
Güneş, lise sonda okuyan ve birden fazla psikolojik rahatsızlıkla boğuşan bir kız. Bu da onun, ailesinin, arkadaşlarının öyküsü. Kim bilir belki de sizin öykünüzdür? Belki de aynı şeyleri yaşadınız, kimse fark etmedi. Halının al...
Hiiç uzatmadan iyi okumalar diliyorumm. (Bölüm arası oy ve yorumlarda buluşalım:'))
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
3: Gökyüzü
Yarım saattir makaronlarımla ve gelen notla bakışıyorum. Sanırım daha fazla dayanamam, lütfen zehirlenmiyim.
Korkunun ecele faydası yok diyerek yediğim makaronlar o kadar güzeldi ki hepsini bitirecektim neredeyse.
"Ama kim olabilir? Ömer olamaz, Berin zaten olamaz. Keşke Ege olsay-" derken çalan zil cümlemi yarıda kesmişti.
"Geliyorum!" diye bağırdım kapıyı çalana. Yeni bir kutu muydu?
Kutuya bekle geliyorum dedim sanırım.
"Kızım nasılsın?" Annemi görünce sevinemedim çünkü bu aralar duygu durumlarım çok karışıktı.
En azından kutu değilmiş, annene Geliyorumdemişsin! Dolu tarafından bakmak lazım, evet.
"Hoş geldiniz." dedim çıkabilecek en soğuk sesimle.
Annem ve babam bana sarılırken bir an önce bitmesi için içimden sayıyordum. Ve her zaman yaptığım gibi tekrar ediyordum. 'Sakin ol, sakin ol, sakin ol...'
"Ben kitap okumaya odama çıkıyorum. Daha sonra uyurum, kapıyı kilitliyorum merak etmeyin." Annem telaşla başını sağa sola salladı.
"Kapıyı kilitlemiyorsun Güneş. İstediğim zaman gireceğim oraya."
"Üzgünüm anne giremeyeceksin. Psikolog birkaç ödev verdi, onu yapacağım. Lütfen."
Psikoloğun dediğini duydukları an ikisi de onayladı. Böyle bir ödevim yoktu ama ufak bir yalandan zarar gelmezdi.
"Tamam kızım, iyi geceler."
"İyi geceler."
Bugün psikoloğun verdiği uyku ile ilgili ilacı içecektim. İşe yaramasını çok istiyordum.
"Hadi bakalım Güneş. Önce kitap okuyoruz, sonra da uyku. Yarın da kutu mevzusuyla ilgileniriz."
'Belki bütün bunları bir kimseye açmak isterdi. Fakat bulutlar gibi değişen, kasırga gibi kararsız, dönüp dolaşan bir keyifsizlik nasıl anlatılır ki?' diyordu kitap.
Bu cümlenin altını da çizdikten sonra bugünlük bu kadar yeterli olduğunu düşünüyordum.
"Gel de anlatayım Ege, lütfen gel." dedim dolan gözlerimle.
İlacımı içtikten sonra psikolojik olarak mı yoksa gerçekten işe yaradığından dolayı mı bilmiyorum ama uykum gelmişti. Bu benim için tuhaf bir duyguydu. Uykum geldiğini hissetmek... Gülümseyerek ışığımı kapattım.
"Gerçekten uyku vakti sanırım."
Masamın üzerindeki kutuyu ve makaronları sakladığıma defalarca emin olduktan sonra uyumaya başladım.
