Egor de Verschrikkelijke

Hoofdstuk 14 - Het Polderhuisje

Het kostte Henrike verbazend weinig moeite om het huisje terug te vinden. Gezien het feit dat het al zeker minstens twintig jaar geleden was dat ze er was geweest en dan nog tijdens een stortbui die maar blééf duren en alles in een behoorlijke duisternis onderdompelde.

Eigenlijk was het bijna de naam 'boerderij' niet waardig. Het was een zeer bescheiden, wit huisje met rode dakpannen en groen geschilderde houten luiken, die nu allemaal dicht waren.

Henrike klopte stevig op de deur.

De lage houten voordeur onder de, met leien bedekte, afkapping kraakte open. Een oud vrouwtje met kort krulhaar, in een blauwe bloemetjesjurk en een wit-groen gestreepte voorschoot keek hen met pientere oogjes aan. Ze leek in het geheel niet verrast.

"Kom binnen." Zonder aarzelen stapte de vrouw opzij.
Egor moest zich bukken. Achter hem draaide het vrouwtje de deur in het slot.

Ze waren meteen in de woonkamer terechtgekomen, die er van binnen ruimer uitzag dan je op het eerste gezicht aan de buitenkant zou zeggen. Een laag tafellampje verspreidde een warm licht en bescheen het donkere houten plafond dat met dikke rijen, netjes gerangschikte, bundeltjes gedroogde kruiden. Het geurde er naar verse munt.

"O jee, o jee," was het enige dat het vrouwtje zei, na een blik op het druipend natte drietal. Onverstoorbaar, alsof er elke dag kletsnatte onbekenden bij haar binnenvielen, zette ze een deur open naar iets wat een piepklein, maar verder gerieflijk badkamertje bleek te zijn.

"Kinderen toch. Zie maar dat jullie geen kou vatten!"

Amper een half uurtje later had het dametje ervoor gezorgd dat een droge Henrike en Roman met een kopje gloeiend hete muntthee aan de ronde tafel in de woonkamer zaten. Ze had Henrike een gele bloemetjesjurk gegeven, Roman frunnikte aan de opgerolde mouwen van zijn veel te grote ruitjeshemd.

Even later kwam ook Egor uit het badkamertje. Zijn vochtige haren hingen over een geblokt hemd dat erg strak om zijn torso zat. De pyjamabroek die hij droeg kwam tot een stuk boven z'n enkels en zat nogal krap rond zijn kont. Gelukkig was het hemd lang genoeg om de bobbel van zijn koeienstaart wat te verdoezelen.

"Nogmaals erg bedankt om ons binnen te laten, mevrouw." Henrike probeerde zich niet te laten afleiden door Egor die langs haar arm streek bij het neerzitten.

"Geen dank kindje, geen dank. Ik ben blij dat we elkaar nog eens zien." Het dametje zette een dampend kopje thee voor Egor, die haar dankbaar toeknikte. Henrike keek een beetje gegeneerd.
"Dus u kent me nog?"

Glimlachend ging het vrouwtje zitten, nipte aan haar thee en keek Henrike met glinsterende oogjes aan.
"Hoe zou ik je kunnen vergeten? Je lijkt precies op haar."

"Op wie?" Henrike was helemaal in de war. Egor volgde met discrete belangstelling.

"De krulletjes, de boog van je lippen, de kleur van je ogen... zelfs de vorm van je oren is hetzelfde. Ik ben echt blij om je weer te zien." Verbouwereerd schoof Henrike ongemakkelijk op haar stoel.

"Op wie lijk ik dan?" vroeg ze zacht.
Alleen stilte volgde. Om zichzelf wat te doen te geven, dronk Henrike dan maar wat thee.

"Op m'n zus Rosa."
Henrike's hand met het kopje bleef halfweg hangen. Haar mond opende en sloot zich weer, haar ogen stonden ongelovig.
"Mijn oma is... was je zus?!" Het kopje zette ze met een bons weer neer.

Met een zachte blik in haar ogen knikte het vrouwtje. Henrike kon alleen maar 'O' met haar mond vormen.

"Maar dan, dan bent u... dan moet u Anna zijn." Het kwartje begon te vallen. En toen, alsof een blik met herinneringen werd opengetrokken: "Oma had het vaak over u... en, en ... Oh! De vakanties die ik hier doorbracht! Jullie hadden samen taart gebakken in het keukentje daar en toen at ik er veel teveel van en had ik buikpijn en..." Henrike hapte naar adem. Anna knikte haar glimlachend toe.