Egor de Verschrikkelijke

Hoofdstuk 5 - Huurmoordenaar

Henrike reageerde vliegensvlug.

Achteraf kon ze zich zelfs niet meer herinneren hoe het allemaal precies was gegaan, het feit bleef dat ze de volgende seconde een groot, vlijmscherp keukenmes in de handen had. Ze aarzelde niet om het stoutmoedig op Egor te richten.

Roman, flitste door haar hoofd. Ze moest Roman beschermen! Als een tijgerin sprong ze in het deurgat, tussen Egor en Roman in.

"Wie ben je?! Wat moet dat hier?!" beet ze hem toe.
"Denk maar niet dat ik je zomaar laat begaan!"

Henrike was niet onder de indruk van de smeulende blik die Egor haar zond, integendeel. Het maakte haar nog vastberadener om haar vel duur te verkopen. Ze zwaaide vervaarlijk met het mes.

"Vooruit, zeg op! Wat doe je hier?! Hoe ben je binnengeraakt?!"

Egor rechtte zijn rug en haalde opnieuw zijn bulderende stem boven: "Ik ben Egorrrrr de Verrrrrrschrikkelijke! En jullie hebben me opgeroepen!"

Met een boos gezicht schudde Henrike wild het hoofd. De punt van het mes bewoog geen millimeter.
"Ik heb helemaal niemand opgeroepen! Wie ben je?!"
En toen, met een vleugje onzekerheid in haar stem: "Ben je een huurmoordenaar?"

Egor, volop bezig het nieuws te verwerken dat ze beweerde niemand te hebben opgeroepen, gleed zwijgend van de kast.

"Mijn god, je bent een huurmoordenaar..."
Trillend zakte het mes in haar hand zeker tien centimeter. Egor hief zijn handen op en zette een stap dichter. Van zijn smeulende blik en donderende stem was niets meer over.
"Ik..."

"Blijf daar," eiste Henrike met overslaande stem en zwaaide weer gevaarlijk met het mes in Egor's richting. "Ik geef me niet zomaar over!"

"Maar... nee nee, je begrijpt het niet!"
Het verwarde Egor dat deze sterveling ten eerste al niet onder de indruk was van zijn verschijning en ten tweede dan nog eens deed alsof ze van niets wist ook.

"Ik begrijp het heel goed! Weerloze vrouwen aanvallen! Hoe durf je?!"

Ze zag er nochtans niet zo weerloos uit, vond Egor. Straks bezeerde zich nog iemand aan dat scherpe ding. Dan kwam er vast bloed aan te pas en als er iets was waar hij niet tegen kon... Hij huiverde bij de gedachte.

Ineens was hij weer kleine Egor. Eegje, zoals zijn moeder hem indertijd altijd liefdevol had genoemd. Dan keek ze hem aan met zachte ogen en streek ze glimlachend over zijn krullebol. Hij wist nog goed hoe groot en belangrijk hij zich voelde, toen hij voor de eerste keer in zijn leven mee mocht naar het favoriete tijdverdrijf van zijn grote broers: mensenoorlogje kijken. Gedaan met altijd en eeuwig het kleine Eegje te zijn!

Uitgelaten taterend kwamen ze bij het slagveld aan. Zijn broers waren meteen door het dolle heen toen bleek dat er een bijzonder hevige strijd aan de gang was tussen de Morini en de Romeinen. Egor had het vanaf de eerste seconde vreselijk gevonden en was stilletjes van achter een rots blijven kijken.
Het werd alleen maar nog erger toen z'n broers enkele gevallen krijgers ontdeden van hun uitrusting en zélf oorlogje gingen meespelen, zonder zich te bekommeren om wie ze allemaal neermaaiden...

Egor rilde bij de herinnering.

Hij voelde weer de schaduw op zich vallen, hoorde het gehinnik van een paard in doodsangst, rook de weeë, ijzerachtige geur van bloed... Het dier was in de slagader geraakt en liep wankelend op hem af. In een mum van tijd werd hij helemaal ondergesproeid met dik, plakkerig, warm...
Daarna was hij gewoon flauwgevallen en voor altijd het mikpunt van de spot van z'n broers gebleven.

Opeens deed Henrike een uitval met het mes. Geschrokken sprong Egor achteruit, botste tegen de keukentafel, draaide zich om en probeerde zo snel als mogelijk achter de tafel te komen. Niet snel genoeg zo bleek, de punt van het mes gleed als boter dwars door de stof aan de achterkant van zijn broek, een grote horizontale snee achterlatend.

Henrike, geschrokken van haar durf, zocht steun bij de keukenkast en Egor, geschrokken van de uitval, stond met samengeknepen billen stokstijf naast de tafel.

Gebruikmakend van de plotse vrijheid, ontrolde zich uit de snee ineens een stevig gevormde, wit-bruin gevlekte koeienstaart die slingerend een twintigtal centimeter van de grond bleef hangen.

Egor en Henrike keken allebei hetzelfde moment eerst naar de staart, dan naar elkaar, dan weer naar de staart en begonnen daarna heel hard te gillen. Het mes kletterde uit Henrike's hand.

Na wat een eeuwigheid leek hielden ze hijgend tegelijkertijd op, elkaar geen moment uit het oog verliezend.

Een klein handje klopte op haar kont. Henrike verstijfde.

"Mamaaaaa... wat zijn jullie aan het doen?"

"We... we houden een wedstrijdje gillen," herstelde Henrike zich razendsnel. Roman keek van zijn moeder naar Egor, die haastig probeerde z'n staart weg te moffelen. Egor knikte bevestigend. "Wedstrijdje," herhaalde hij.

"Mamaaaaa, wie is er gewonnen?"
Henrike streek over Roman's haar en verstopte haar eigen verwarring achter een grote glimlach.

"Dat weten we nog niet, dat gaan Igor..." ze keek Egor waarschuwend aan toen hij haar wilde verbeteren "...en ik straks nog bespreken. Weet je wat? Ga jij anders maar naar je kamer, ik heb de autootjes die je vorige week van tanti hebt gekregen al horen roepen naar je."

Instant afgeleid vertrok de kleuter al huppelend naar zijn kamertje. Datzelfde moment rinkelde de voordeurbel schel door het appartement.

"Jij blijft hier, hoor je?!" Met haar wijsvinger priemde Henrike naar Egor. "Ik wil wel eens weten welke uitleg je voor dit alles hebt." Weer de bel, Henrike keek om.
"Ik ga eerst openmaken. Niet bewegen."

Gebons op de deur.
"Rieke? Rieke! Ben je daar? Doe open!"

Het donkerbruine oog van buurvrouw en bestie Sandra staarde haar onderzoekend aan door de andere kant van het spionnetje in de deur. Ook dat nog. Henrike kreunde en zette zich schrap. Het kettinkje liet ze zitten.

"Hey maatje," zei ze vermoeid. "Waar brandt het?"

"Hey Rieke!" Sandra was binnen de paar tellen alweer haar enthousiaste zelf. "Dat zou ik aan jou moeten vragen, ik hoorde je gillen. Alles ok daar? Kan ik binnenkomen?"

Henrike schudde het hoofd.

"Alles ok hoor, gewoon een dikke spin in de badkamer die op een onbedacht moment iets te dicht zat naar mijn zin. Ik sta op het punt om te gaan douchen, het was een vermoeiende werkdag vandaag."

Sandra leek toch niet helemaal overtuigd en probeerde verder naar binnen te gluren door de spleet van de deur.

"Ben je het zeker? Wil ik die spin voor je vangen?"

Henrike maakte een vaag handgebaar.
"Het is ok hoor, ondertussen is het al een platte spin. Dat zal hem leren, me zo te doen schrikken." De glimlach die ze produceerde was hopelijk overtuigend genoeg.

"Oh, ok dan. Dan ga ik je maar laten douchen, zodat je die vermoeidheid wat kwijt raakt. Als je maar niet vergeet dat we vrijdag hebben afgesproken!"

Met een zucht van verlichting sloot Henrike de deur, leunde even met haar voorhoofd tegen het hout en draaide zich daarna om, met haar hand nog aan de deurknop. Tijd om het probleem dat zich in de keuken bevond, te gaan aanpakken.

Ze knipperde met haar ogen.

In deurgat van de keuken stond het silhouet van een razend knappe man, die haar in normale omstandigheden zeker had kunnen bekoren, was het niet dat het beeld nu werd ontsierd door een opgerolde koeienstaart in z'n hand.

De televisie op de achtergrond stond nog steeds aan.
Het journaal van zes uur startte meteen met live verslaggeving van bij de enorme boom die vandaag uit het niets in het midden van de hoofdweg was verschenen. Nieuws dat niet alleen de aandacht van Henrike trok.