Egor de Verschrikkelijke

Hoofdstuk 8 - Last-minute

Stofdeeltjes dansten in het ochtendlicht. Het donker van de nacht was bijna volledig opgelost. De zon stuurde haar ochtendlijke stralen door het raam van de vijfde verdieping naar binnen en streelde teder over het ontspannen gezicht van een slapende Egor. Zijn regelmatige, diepe ademhaling was het enige dat op dit vroege uur te horen was.

Tot een kort, schel belgeluid de dageraad aan flarden scheurde.

Met een soort van tijgersprong duikelde Egor van de bank, raakte verstrengeld in zijn deken en plofte vol voorover op de grond. In elk geval was hij meteen klaarwakker! Wat verdwaasd keek hij rond, op zoek naar de bron van het lawaai. Vrijwel onmiddellijk daarna hoorde hij geklop op de voordeur, gevolgd door een gedempte stem.

"Rieke? Ben je al wakker? Ik ben het, laat me even binnen wil je?"
Aan de andere kant van de deur, in de gang van het gebouw, trommelde Sandra ongeduldig op haar handtas, wachtend op Henrike. Ze had nog snel wat belangrijks te bespreken voor ze moest werken en klopte opnieuw dringend op de deur, die vlak daarna aarzelend open ging. Zonder twijfelen duwde ze die verder open en wilde naar binnen stappen, maar bleef met één voet in de lucht staan.

"Zeg meid, ik... Ooh."
Deze ene, zeldzame keer in haar leven was Sandra sprakeloos. Haar verraste blik gleed appreciërend langs een gebeeldhouwde blote torso naar een erg knap gezicht en sprekende staalblauwe ogen. Schaamteloos bleef haar aandacht hangen bij de broeksband van een wel erg strakke pyjamabroek, gemaakt van een veel te dunne stof. 

Henrike, ruw uit haar slaap gewekt door de deurbel, zag hoe Sandra's ogen bijna uitpuilden van bewondering en kreunde inwendig. 

"Ha Rieke, ik wist niet dat je bezoek had!"
Je hoorde de grijns in Sandra's stem, terwijl ze zonder verdere plichtplegingen naar binnen walste. "Nu snap ik waarom ik gisteravond niet mocht binnenkomen!"

Met een hoofdbeweging richting Egor trok Sandra grote ogen en een vragend gezicht naar Henrike.

"Nee nee, het is niet wat je denkt!" probeerde Henrike het komende spervuur van vragen af te wimpelen. Met brede schouders plaatste Egor zich beschermend halfweg tussen Henrike en Sandra.

"Henrike, valt deze dame je lastig?" Er schemerde een zekere dreiging door zijn stem.

Henrike legde haar hand op zijn bovenarm. Hij keek haar aan.
"Nee helemaal niet," zei Henrike sussend. "Laat me jullie even aan elkaar voorstellen... dit is Sandra, mijn buurvrouw en allerbeste vriendin. San, dit is Egor een eh... vriend. Hij is hier gisteren inderdaad blijven slapen. Op de bank," voegde ze er waarschuwend aan toe, toen ze zag hoe Sandra aanstalten maakte om er een gevatte opmerking over te maken.

Egor ontspande zichtbaar en trok zich terug naar de bank.  In stilte klungelde hij om de deken weer netjes opgevouwen te krijgen.

Door alle commotie was ook Roman wakker geworden. Met kleine slaapoogjes, in een veel te grote donkergroene pyjama en met zijn slaapbeertje onder z'n arm gekneld verscheen hij in het deurgat van het gangetje naar de kamers.

Zonder zich veel van Henrike en Sandra aan te trekken, sjokte hij naar de bank en nestelde zich tegen Egor aan, z'n beentjes opgetrokken. Het beertje hield hij nog steeds dicht tegen zich aan.

"Een vriend?" Sandra keek Henrike veelbetekenend aan.

Henrike rolde met de ogen. Vanuit haar ooghoek zag ze verbaasd hoe tussen Egor en Roman een geanimeerd gesprek ontstond over het beertje met de slaapmuts. Sandra volgde Henrike's blik en grijnsde.

"Een vriend, ik zie het." Ze wiebelde met haar wenkbrauwen.
Opnieuw rolde Henrike met haar ogen, pakte Sandra bij de arm en trok haar wat uit de buurt van de bank.

"Ik leg het nog wel een keertje uit. Wat is er nu zo dringend, dat je op dit onmogelijke uur aan m'n deur staat te bellen?"
Sandra keek haar quasi gechoqueerd aan. 
"Meid, zeg nu niet dat je het vergeten bent hee? Je bent het vergeten," concludeerde Sandra, bij het zien van Henrike's verwarde gezicht.

"Vanavond? Weet je nog? We zouden samen naar het bedrijfsfeest van m'n werk gaan?"

Het enige wat Henrike er uit kreeg, was een stilzwijgende 'O'.
Hoofdschuddend keek Sandra haar aan.

"Jij vergeet je hoofd nog eens. Ik ga echt niet alleen hoor!"
"Ja maar, ik weet niet ... opvang?" sputterde Henrike tegen. "M'n moeder heeft niet graag dat ik last minute bel, ik moet haar tijdens de week al zoveel vragen of ze voor Roman kan zorgen!"

Sandra stak dramatisch haar armen in de lucht.
"Rieke, hoe kon je dit vergeten?! Ik reken op je, weet je?! En daarbij, je moeder vindt t vast niet erg. Ze is dol op dat kereltje!"

Henrike wierp een twijfelende blik op Roman en zag dat Egor discreet de discussie met Sandra volgde. Roman had ondertussen Egor's knie als paard geclaimd en giechelde van de pret.

"Ik kan wel voor Roman zorgen, als je wil?" stelde Egor behulpzaam voor, toen hij zag dat Henrike besluiteloos bleef.

"Dat is dan geregeld!" besliste Sandra, nog voor Henrike wat kon zeggen. Ze boog zich dichter naar Henrike toe en fluisterde: "Jij gaat me vanavond van naaldje tot draadje uitleggen hoe het zit met die hunk op de bank! 'Een' vriend, me hoela. Hoe komt het dat ik hier niets van weet? Je vertelt me anders altijd alles! Zijn z'n vrienden ook zo knap? Hij mag hen gerust mijn adres doorgeven hoor!"

En toen, op normale toon: "Wat ik je dus wou vragen: Is 18u ok om af te spreken? Ik weet dat we er pas om half acht worden verwacht, maar dan kunnen we nog elkaars haar en make-up checken en zo."

"Euh ja..." reageerde Henrike, nog diep nadenkend over de hele plotse situatie. Veel meer had Sandra niet nodig.
"Prima, dan zien we elkaar vanavond! Ik moet er nu echt vandoor, straks mis ik m'n bus nog! Doei! Ooh ik heb hier zo'n zin in!"

Ze huppelde nog even voor ze de deur achter zich dicht trok.

Half verdwaasd staarde Henrike naar de voordeur. Na enkele tellen draaide ze zich abrupt om en richtte zich tot Egor.

"Hey, euhm... ik weet dat we elkaar nog maar pas kennen en zo, al voelt het alsof we al jaren vrienden zijn. Wat ik wil zeggen," ratelde ze door, "bedankt dat je vanavond voor Roman wil kijken." Ze lachte een beetje scheef. "Dat waardeer ik echt, San zou het me niet vergeven mocht ik niet met haar meegaan."
Daarna richtte ze zich tot Roman.
"Kom schat, we gaan je klaarmaken voor school." Met veel tegenzin liet het jongetje zich van Egor's knie halen. Henrike rechtte haar rug.

"Eh... Egor, ik vrees... je kan hier nu wel niet blijven hoor... ik moet zo ook naar het werk. Misschien kan je ondertussen de stad wat gaan verkennen of zo? Kom vanavond anders hier gewoon terug. Ok?"

Egor knikte langzaam. Het idee om vandaag de stad in te gaan, stond hem wel aan. Misschien kon hij nog wat oefenen met z'n magie. Wat kon daar nu mis mee gaan?