Ένοχο μου Παρελθόν 2 (Β6)

Κεφάλαιο 14

Αθήνα Αττική 2019
Λαογραφικός όμιλος «Μαδάρες»

Ο Κωνσταντίνος βρίσκεται από ώρα στο παλιό του γραφείο. Είναι από αυτές τις στιγμές που ανοίγει τον όμιλο μόνο για δουλειές διοίκησης καθώς ποτέ δεν υπάρχουν τις καθημερινές, μεσημεριανά μαθήματα.

Μια ώρα μετά, η γραμματεία ενημερώνει τον ίδιο ότι έχει επισκέψεις. Ξέρει ποιος είναι. Είχαν κανονίσει μέρες πριν το ραντεβού τους, αλλά και πάλι, είναι μια συζήτηση που ιδανικά δεν θα ήθελε να την κάνει. «Να μπω;» Ο άνδρας αφήνει πίσω τις σκέψεις του και γνέφει θετικά.

«Έλα, Παύλο... πέρασε» Του λέει. Οι δύο άνδρες κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον. Είναι το πρώτο ραντεβού μετά από καιρό. Κανείς δεν θα περίμενε ότι οι δύο άνδρες θα βρισκόντουσαν σε τέτοια κατάσταση. Φίλοι, συγχορευτές, μαθητής και δάσκαλος τώρα να μην ανταμώνουν όπως στο παρελθόν.

«Ξέρεις ότι τον όμιλο αγαπάω και έχω αφιερωθεί κοντά είκοσι χρόνια σε αυτόν. Αλλά... δεν έχω πολλές επιλογές Δεν μπορώ να συνυπάρξω στο ίδιο μέρος με τον γιο σου» Ο Κωνσταντίνος πιέζει τα χείλη του σε μια ευθεία. Το γνωρίζει.

Ο γιος του έκανε λάθη, το παρελθόν βγήκε στην φόρα και είναι ένα παρελθόν που κανείς δεν ήξερε αλλά ούτε και φανταζόταν ότι μπορεί να υπάρχει. Τα λάθη όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Λάθος ήταν και η συνεργασία τους, η επένδυση του Παύλου στον όμιλο και αυτό, διότι με την διάλυση της συμφωνίας, ο Κωνσταντίνος είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει τα χρήματα όλα πίσω δυσκολεύοντας τον Δασκαλάκη από πλευράς ρευστού. «Σε κάλεσα για να σου πω ότι, τραβάει καιρό. Το ξέρω ότι περιμένεις τρεις μήνες για να επιστραφούν τα χρήματα αλλά στο υπόσχομαι μέχρι τον Ιούλιο θα τα έχεις όλα πίσω»

Ο Παύλος τον κοιτάζει δίχως να εκφράζει κάποιο συναίσθημα. «Το αντιλαμβάνομαι, ήταν ξαφνικό και... δεν έχω σκοπό να σε πιέσω. Έχω τα περιθώρια να περιμένω έναν ακόμα μήνα. Αλλά αυτό, είναι κάτι που θα μπορούσες να μου το πεις και από το τηλέφωνο. Γιατί να έρθω μέχρι εδώ;»

Ο Κωνσταντίνος κατεβάζει το κεφάλι. «Ότι και αν έγινε με εσένα και τον γιο μου Παύλο, υπήρξες μαθητής μου, χοροδιδάσκαλος στον όμιλο, φίλος... πολλά για να περιοριστώ σε ένα τηλεφώνημα. Ήρθαν τα πάνω κάτω σε όλους και ήθελα να μάθω έστω και τώρα, πως είσαι. Στα Σφακιά δεν συναντηθήκαμε ούτε μια φορά...»

Τώρα είναι η σειρά του Παύλου να σιωπήσει. Με τόσα που έγιναν το τελευταίο που τον ενδιαφέρει, είναι η φιλία τους. «Έγιναν πολλά, και ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου απαντήσω, στην ερώτηση ΄ πως είμαι ΄» Του απαντάει.