4

55 3 0
                                    

Di ako ang nag bantay sa ospital ngayon. Kapag nanatili pa ako doon ng tuloy tuloy ay baka ako naman ang maging pasyente. Kapag di lang naka confine si lola ay di talaga pupunta ng ospital.

I drove for 2 hours and 30 minutes to go to that certain beach I saw on the internet the other day. Walang masyadong tao ang pumupunta doon dahil malapit ito sa bundok at sa taas ay ang national high way.

I arrived there nearly noon, sakto my purpose is to do a time lapse sa sunset. I parked my car not so far away.

Tama nga iyong nabasa ko dahil pag dating ko ay ako lang ang tao. It's scary for other people pero it's peace for me.

Sinet up ko na ang camera ko at tinutok sa dagat. Malapit nang lumubog ang araw.

I sat there peacefully letting my camera do its job.

I opened the soda drink I got on my way here and the chips.

I was really enjoying myself alone.

Maya maya pa ay napansin ko ang isang lalaki di kalayuan diretso lang ang paglalakad papunta sa dagat.

Di ko ito masyadong pinagtuunan ng pansin at ipinagpatuloy ang pagkain. I also got up to check on my camera. Baka mamaya di ko pala napindot yung click awit na 'yan.

Nung nakita kong nag rerecord naman ito ng maayos ay bumalik ulit ako sa pagkakaupo.

Nagawi ulit ang tingin ko sa lalaki. Kumunot ang noo ko dahil ang bilis naman niyang nakarating sa gitna.

For some reason, I felt odd kaya binitawan ko muna ang iniinom ko at pinagmasdan ang bawat galaw nung lalaki.

I started to get up when I saw him going further. Diretso lang ang lakad nito. That's when realization hits me.

Shit!

Dali dali akong tumakbo papunta sa kanya. I was shouting pero wala ata siyang naririnig. I even tried to shout for help but then I realized that it's only the two of us here.

Nakatapak pa ako ng sea urchin kaya napatigil ako saglit, buti na lang hindi ko ito boung natapakan.

Pero pagtingin ko sa dagat ay wala na iyong lalaki.

I'm already cursing inside my head.

Walang ano ano ay sumisid ako. Shit, I can't find him.

I went deeper and there I saw him drowning, pababa na ito ng pababa. I tried my very best to get him dahil nawawalan na rin ako hangin. I can't stay underwater for so long.

I managed to grab his hand. I got a clear view of his face and that shocked me.

Pero sinet aside ko muna ang gulat at iniahon siya sa tubig.

We reached the seaside. Huminga ako ng malalim bago siya tinignan.

He's unconscious.

I did CPR right away and gladly all the water came out.

Unti unting dumilat ang mga mata niya. I don't know if he even recognizes me.

But then he uttered an unfamiliar name.

"G-grace"

"Huh?" maang na tanong ko but then he lost his consciousness.

"Doc!" I tried to shake him but he is not responding anymore.

The next thing I know is I am already driving as fast as I can. I was searching for a near hospital pero wala akong mahanap sa waze.

Hindi ko na din alam kong sino ba ang pwede kong tawagan.

I had no choice but to go back to the City. I hope makaabot pa kami. It's already dark at umulan pa sa kamalas malasan.

Agad kong hininto ang sasakyan sa emergency entrance, agad namang sumalubong ang mga emergency doctors including iyong parang korean ang mukha, pero napigilan ito nang makita kung sino ang pasyente, maging ang mga ibang nurse ay ganoon din.

"SHIT!" hindi niya napigilang isigaw.

"Dali dali! let's get him inside." makikitang sobrang stress at anxious ito.

Agad siyang pinasok sa ER, binigyan naman ako ng nurse ng pamunas at nang damit na pwedeng pampalit, she even gave me a cup of tea at pinaupo sa isang vacant na kama. Doon ko lang narealized na basa pala ako.

I went to the CR to change my clothes. Pagbalik ko ay hinihintay pala ako nung mukhang korean na Doctor.

"You're the one who rescued him right?" tanong niya sa akin. Tumango naman ako.

"Thank you. I sincerely thank you. We owe you a lot." Paulit ulit na sabi niya.

"It's nothing. But I have one request." saad ko. He urged me to continue.

"If in case he don't remember me at magtatanong siya kung sino ang nag rescue sa kanya pwede bang wag niyong sasabihing ako? Doctor kasi siya ng lola ko and I don't want any barrier if possible." pakiusap ko.

"I understand." sagot naman niya agad.

Ngumiti lang ako at nagpaalam na. He even asked if I'm okay and I said yes.

I went home to my condo and doon ko lang naramdaman ang pagsakit ng paa ko. Umupo ako sa couch para tignan ito. Nakatapak pala ako kanina ng sea urchin. Tumayo ako at kinuha ang first aid kit. Nilinis ko muna ang sugat ko bago natulog. This day unexpectedly became tiring.

___________

I went to the Hospital to visit my grandmother, nandoon naman si manang na nagbabantay sa kanya, gusto ko lang talaga siyang makita.

I brought flowers and fruits for her. Tulog siya nung dumating ako. Nilipat na siya sa regular room. We're just waiting for the doctor's decision, and by the way, napalitan na iyong Doctor niya. I heard that Dr. Hans quit after the incident last week. Wala narin akong narinig tungkol sa kanya. It's was such a shame, magaling pa naman siyang Doctor. I'm starting to get curious about him, he's a mystery.

Umuwi ako sa bahay after spending the whole day at the hospital. Pagdating ko ay sakto ring kararating nila mama.

"Did you hear the news about the son of Mr. Sobrevilla?" tanong ni mama sa akin habang kumukuha ito ng tubig sa ref.

"He quit." sagot ko

"Yes, but the other one. He attempted to end his life but gladly someone rescued him daw."

Tumango lang ako bilang sagot.

"He's such a talented Doctor pa naman." nanghihinayang na sabi ni Mama.

Well, I couldn't agree more.

"I hope he's okay na. What if you try visiting him sa bahay nila, I heard they brought Him there." biglang sabi ni mama. Napakunot noo naman ako.

"Why would I do that?" confuse na tanong ko.

"Just for courtesy ano ka ba, our family are friends."

Umiling naman ako. Still, it's too much. It's too personal when in fact our family are just friends because of business.

"I don't find it ethical, especially that Dr. Hans is not ill, he's a suicide survivor and visiting him like he's a patient is quite invalidating." sagot ko. "Just don't mind their personal lives mom."

"Okay, okay, relax. Maybe you're right, I went a little bit overboard. By the way, wala ka pa bang ipapakilalang lalaki?" She changed the topic.

"Ma naman, kita mo na ngang confuse ako sa mga desisyon ko sa buhay, mag inaatupag pa ako ng lalaki?" sagot ko, natawa naman ito nailing.

"Nako, yan ang sinasabi ko eh. I know that it's your life but don't you think you're playing too much? Mag iisang taon ka na atang walang ginagawa, when are you going back to being an architect?" She suddenly became serious.

Napaisip naman ako. My mom's right. Masyado na akong naglalaro. I need to be serious in life again.

Maybe it's You ( Book 2 of It's okay, We are all broken)Where stories live. Discover now