Kusursuz Okul

46. Bölüm~'Yalnız Kalpler'

Diye sordum, sabah Damla'yı hastaneye götürdüğünü söylemişti bize. Baş dönmesi ve aşırı derece midesi bulanıyormuş. Bizde çıkacaktık ki Sarp gerek olmadığını söyledi.

- Çok garipti. 'Barış!' dedi sevinçle sonra telefonu kapattı.

- Ne!? Emin misin? Barış bak ben birşeyler olduğunu hissediyorum hadi kalk gidelim.

Dedim Barış'ın kolundan çekiştirerek. Benim ısrarıma tabiiki katlanarak kalktı ve arabasına binerek Sarp'ın daha önceden attığı hastane merkezine doğru yola çıktık.

                                ***
- Damla, kendine geldin sonunda!

Dedi Sarp yanımdaki koltukta otururken. Şu an bir hastanede olduğumu ve hasta yatağında olduğumu biliyordum. Buraya nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışırken odaya bir kadın doktor girdi.

- Merhabalar, hanımefendi iyisiniz değil mi? bir ağrı falan hissetmiyorsunuz umarım.

- Hayır hiç ağrım yok.

Dedim enerjik olmaya çalışarak. Doktorun yüzünde anlamadığım bir tebessüm vardı.

- Nesi varmış doktor hanım?

Dedi Sarp artık daha fazla dayanamadan. Ardından doktor dudaklarını aralayarak kalbimin kopacağı o cümleyi kurdu.

- Tebrik ederim, iki haftalık hamilesiniz!

Dediğinde Sarp ile birbirimize baktık. Ne tepki vereceğimizi ikimizde bilemiyormuş gibiydik.

- Hadi ama sevinmediniz mi?

Dedi doktor güler yüzle. Yaklaşık on saniye sonra Sarp sanki birşey anlamamış gibi doktora tekrar sordu.

- Nasıl yani? Anlamadım.

Kadın doktor ise Sarp'a doğru dönerek yanıt verdi.

- Şöyle söyleyeyim beyefendi, baba oluyorsunuz!

Dedi ve göz kırparak odadan çıktı. Sarp hâlâ şaşkın gibiydi, bende ondan farksızdım. Midemin bulantısı demek bu yüzdenmiş.

- Damla, bizim bir bebeğimiz mi olacak?

Dedi yüzünde bir tebessüm oluşurken. Bende aptal bir duyguya kapılarak gözyaşları içerisinde yanıt verdim.

- Evet Sarp.

Dedim tekdüze bir sesle. Sarp yavaşça elleri ile ellerimi tuttu. Onunda gözleri dolmuştu. Ellerimi sıkıca tutarak gülümsedi ve söze girdi.

- Teşekkür ederim Damla.

Dediğinde neden teşekkür ettiğini anlayamamıştım.

- Ne için?

Derin bir nefes aldı ve dudaklarını araladı.

- Ben, yaklaşık bir haftadır rüyalarımda hep küçük bir bebek görüyordum. Bu bebek bana 'Baba!' diyordu. Şimdi ise bebeğimizin olacağını öğrenince şaşırdım.

Dedi gözyaşlarını tutamadan. Ardından bana biraz daha yaklaştı ve beni kollarının arasına alarak sımsıkı sarıldı.

- Çok iyi bir baba olacaksın Sarp.

- Çok iyi bir anne olacaksın Damla.

Dediğinde bir gülüp bir ağlıyordum. Duygu karışıklığı gibi bir şeydi. Birbirimize sımsıkı sarılmaya devam ederken odaya bu sefer bir hemşire girdi ve kolumdaki bitmiş serumu çıkararak çıkabileceğimizi söyledi. Sarp ile el ele tutuştuk ve hastaneden çıkarak arabaya bindik.