BANK Oneshots

Onzeker - Milo

Pov: Charlotte

'Hey Miel! Fijn dat je thuis bent. Hoe was het vandaag?' roep ik naar de gang nadat ik de deur in het slot heb horen vallen. 'Hoi Char. Het was wel prima vandaag.' zegt hij toonloos. Ik maak me gelijk zorgen. Waar is mijn vrolijke Milo heen? Wat is er gebeurd? Meteen krijg ik een naar gevoel in mijn buik. 'Je klinkt anders niet zo prima.' antwoord ik zorgelijk. 'Nee echt waar. Alles is prima.' zegt hij op dezelfde toonloze manier, waarna ik de deur van zijn opname kamer dicht hoor vallen. Ik zucht. Ik ga zo wel even bij hem kijken, in de hoop dat hij dan misschien wel wilt praten.

'Milo? Kom je eten?' roep ik vanuit de keuken naar hem. 'Geen honger' krijg ik terug. Milo die geen honger heeft? Dan is er echt iets mis. Ik pak het bord dat voor hem bedoeld is op, en neem het mee naar zijn opname kamer. Ik klop voorzichtig op de deur waarna ik, zonder op een reactie te wachten, de deur open en naar binnen stap. 'Hey Miel. Je moet nu echt iets eten, anders word je zo nog ziek.' zeg ik terwijl ik het bord naast hem neer zet. 'Hm' mompelt hij terwijl hij naar zijn scherm blijft staren. Ik kijk mee. Het is een video van Frank waar hij naar zit te kijken. Omdat Milo niks zegt loop ik voorzichtig weg. Het ene stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik me zorgen om hem moet maken, maar een ander stemmetje zegt dat het wel weer goed komt. Ik hoop op het laatste.

Nadat ik mijn eten op heb en mijn bord in de vaatwasser heb gezet, plof ik neer op de bank. Na een tijdje tv gekeken te hebben valt het mij op dat ik nog steeds niks van Milo heb gehoord. Hij is niet naar de keuken geweest om zijn bord weg te brengen of een glaasje water te halen Ik heb hem ook niet horen praten alsof hij een video aan het opnemen is. Ook heb ik hem niet horen schelden tijdens een videospelletje of zo. Alles in mij zegt dat er wat aan de hand is. Zo ken ik Milo helemaal niet. Ik sta op van de bank en loop wederom naar zijn opname kamertje. Weer klop ik op de deur waarna ik mezelf binnen laat. 'Milo...' begin ik. Hij kijkt op en staart me met een lege blik aan. 'Wat is er aan de hand? Zo ken ik je helemaal niet. Ik maak me zorgen om je.' 'Ik heb toch al gezegd dat er niks is.' zegt hij met een snauw. Ik zie dat hijzelf ook schrikt van zijn felle reactie. 'Sorry Char. Ik ben gewoon een beetje gestrest.' zegt hij voorzichtig. 'Waarom? Waar zit je allemaal mee?' vraag ik hem. Hij zucht. 'Gewoon, ik moet binnenkort weer een video uploaden, ik heb deze week 2 optredens, we hebben opnames voor De Knop en moeten tussendoor ook nog twee Bankzitters video maken en editen. Ik zucht. 'Dat is inderdaad een druk schema, maar je kunt het best. Alles één voor één, dan komt het vanzelf wel goed.' zeg ik geruststellend. Er ontstaat een flauw glimlachje op zijn gezicht. 'Dat hoop ik ook' zegt hij zacht, waarna hij opstaat en langs mij heen naar de badkamer loopt. Ik blijf nog even staan. Ik had nooit geweten dat Milo zoveel last had van een druk schema. Daarnaast heeft hij het naar mijn idee al wel vaker zo druk gehad, dus verwonder ik me over het feit dat hij er nu zo mee zit. Mijn ogen dwalen af naar zijn bureau. Ik kijk naar het bord met eten dat er nog op staat. Er zijn twee happen van genomen.

Als ik even later naast hem in bed lig, sla ik mijn arm om hem heen. Hij doet hetzelfde bij mij. Het voelt zo fijn om tegen hem aan te liggen. Zo veilig. Ik leg mijn hand in zijn haar en begin langzaam door zijn blonde lokken te aaien. 'Het komt wel goed.' fluister ik hem nog toe, waarna we in elkaars armen in slaap vallen.

'Hoi Miel! Hoe was het vandaag? Zijn de opnames van De Knop en het optreden goed gegaan?' vraag ik hem als hij de volgende avond laat thuis komt. 'Hm. Jawel.' mompelt hij binnensmonds. Weer komt het ongeruste gevoel naar boven. Meestal is Milo heel druk en vrolijk na een optreden en ja, het is al laat, maar ik ben anders van hem gewend. 'Ik ga naar bed.' zegt hij waarna ik de slaapkamerdeur open en dicht hoor gaan. 'Is goed. Ik kom zo bij je liggen.' zeg ik waarna ik opsta, de deuren op slot doe en naar de badkamer ga om mijn tanden te poetsen. Als we even later samen in bed liggen geef ik hem een kus. 'Heb je niet gedronken Miel?' vraag ik hem nadat het mij is opgevallen dat hij niet naar alcohol ruikt. Dit valt mij natuurlijk meteen op omdat ook ik weet dat Milo meestal niet vies is van een drankje en al helemaal op avonden waarop ze een optreden hebben. 'Hm. Nee. Ik had daar niet zo'n zin in' krijg in als antwoord. Milo die geen zin had in drank? Dat klopt niet. 'Milo? Gaat alles goed?' 'Ja. Hoezo?' vraagt hij monotoon. 'Omdat ik geen alcohol op heb?' voegt hij er aan toe. Ik grinnik zachtjes. Ik besef me nu eigenlijk wat een domme conclusie ik heb getrokken. 'Er is niks grappigs aan.' zegt hij serieus. 'Nee inderdaad' zeg ik nu ook weer zonder te lachen. Dan is het even stil. 'Welterusten. Ik houd van je.' fluister ik om de stilte te doorbreken, waarna ik hem een kus geef. 'Welterusten. Ik houd ook van jou.' fluistert hij terug.

'Hey Miel! Daar ben ik weer.' zeg ik nadat ik de deur achter mij dicht heb laten vallen. 'Hoi' klinkt het uit de woonkamer. Ik trek mijn schoenen uit en hang mijn jas aan de kapstok waarna ik de woonkamer binnen loop. Milo zit op de bank en kijkt niet op van zijn telefoon wanneer ik binnenkom. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. Nog steeds houd hij zijn ogen op zijn scherm gericht. Ik geef hem een kus op zijn wang waarna hij eindelijk opkijkt. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. Ze zijn een beetje rood. 'Heb je gehuild Milo?' vraag ik hem voorzichtig terwijl ik zijn hand vastpak. 'Nee' antwoord hij twijfelend. 'Milo. Je ogen zijn helemaal rood. Ik zie dat je hebt gehuild.' Ik krijg geen antwoord. Hij laat zijn blik weer afdwalen naar zijn schoot. 'Milo. Zeg me alsjeblieft wat er aan de hand is, je bent al de hele week zo stil en ik heb het idee dat het niet alleen aan de stress ligt. Ik wil je graag helpen.' zeg ik voorzichtig. Ik voel dat de hand die ik vast heb, begint te trillen. Zachtjes streel ik met mijn duim over zijn hand heen. Hij begint te snikken. Ik schrik er een beetje van. Ik heb Milo bijna nooit zien huilen. Stotterend begint hij te vertellen. 'Nou, Matthy had ma-maandag een enquête laten invullen door kijkers en, en niemand v-vind mij aardig.' 'Hoe kom je daar nou weer bij gekkie?' vraag ik bezorgd. 'Nou, nie-niemand wil mijn vriend zijn en als ze iemand zouden moeten kiezen die dood moest gaan, dan z-zouden ze mij kiezen...' Ik sla mijn armen om hem heen. Milo drukt zijn gezicht in mijn nek en begint nu met lange uithalen te huilen. Mijn ene hand leg ik in zijn haar en mijn andere hand op zij rug. 'Ach Miel toch. Denk je dat ze dat echt menen?' vraag ik sussend. 'Maar z-ze vinden mij ook dik en lelijk.' Snikt hij. Het doet me pijn hem zo verdrietig te zien. 'Lieve Milo. Kijk me eens aan.' begin ik voorzichtig. Hij haalt zijn hoofd uit mijn nek en kijkt me met verdrietige, rode ogen aan. 'Milo. Je bent absoluut niet lelijk of dik. Ik vind je prachtig. Daarnaast zijn er zoveel mensen die van je houden; Ik, Matthy, Koen, Robbie, Raoul, Jiska, je ouders en natuurlijk alle bankzitters fans. Daarnaast kan niet iedereen je altijd aardig vinden. Dat hoort er nou eenmaal bij.' Milo is nu gestopt met huilen maar er ontsnappen wel nog een aantal snikken. Voorzichtig knikt hij. 'En als je er echt zo mee zit, dan kun je dit ook aan de jongens vertellen en ze vragen of ze er minder grapjes over kunnen maken.' ga ik verder. Wederom knikt hij waarna hij weer zijn armen om mij heen slaat. Ik knuffel hem terug terwijl ik hem kusjes geef. 'Ik houd van je Miel.' fluister ik in zijn oor. 'Ik houd ook van jou.' fluistert hij terug.