Μια μυστηριώδης χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κεφάλαιο 5

Η Μάνια καθώς βημάτιζε σκεφτικά και προβληματισμένα στο γραφείο του δωματίου της Λήδας με τα χέρια σταυρωμένα, αντιλήφθηκε κάτι. Σε αυτό βοήθησε η γρηγορη φευγαλέα ματιά που έριξε στο ημερολόγιο που κρεμονταν στο τοίχο: πως ήταν πολύ κοντά η ημέρα που πλησίαζε, η  ημέρα που θα όριζε το τέλος του γολγοθά της. Ο γολγοθάς που καθόριζε τον κύκλο της ζωής της, θα έκλεινε επιτέλους και θα της επέφερε την ηρεμία που αποζητούσε. Η Μάνια την τελευταία φορά που επικοινώνησε μυστικά με τη Λήδα πήρε τον όρκο της υπόσχεσης της: πως εκείνη θα επέστρεφε στην κανονική της ζωή ως πριγκίπισσα στην έπαυλη και η ίδια στο φτωχικό μεν οικείο περιβάλλον της περιοχής της.

Όμως από μια τελευταία δοκιμασία θα έπρεπε να περάσει: να μεταβεί στο πολιτιστικό κέντρο και να ακούσει μια ομιλία επιστημονικής διάλεξης που αποτελούσε το αγαπημένο θέμα της Λήδας και της οικογένειας της. 

Ενώ ήταν έτοιμη και είχε καταφτάσει στο  κέντρο πολιτισμού, διαπίστωσε έκπληκτη πως δεν είχαν έρθει αρκετοί ακροατές. Σαστισμένη καθώς ήταν αποφάσισε να στραφεί προς τη κατεύθυνση της εξόδου μιας και δεν ήθελε να είναι από τα λίγα-παραλίγο το μοναδικό- άτομα που ήρθαν για τη παρακολούθηση της ομιλίας. Πέρασε την έξοδο και κατευθύνθηκε προς τον πανέμορφο ειδυλλιακό κήπο με τα τελευταία πορτοκαλί φθινοπωρινά φύλλα και τα αγιοκλήματα, τους κράταιγους , τα ροδόδεντρα, τις βιολέτες και τις ευφορβίες να συνθέτουν τη πλήρη αντίθεση του σκηνικού του εξωτερικού χώρου. Η Μάνια αγαπούσε, εκτιμούσε και σεβόταν πολύ τέτοιους κήπους γι αυτό και πρόσεχε που πατούσε ή δεν τολμούσε να κόψει ένα από τα λουλούδια όσο και αν τη δελέαζαν.

Δύο άντρες τη πλεύρισαν και γνωστοποίησαν από τη πρώτη στιγμή τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η Μάνια ανυποψίαστη και απορημένη τους ακολούθησε και μπήκε στο μαύρο τζιπ προκειμένου να μεταβούν στην 'εταιρεία' του πατέρα της ο οποίος είχε ζητήσει να τη δει από κοντά το συντομότερο δυνατό.

[...]

Ο παντοδύναμος, απόλυτος, δαιμόνιος ''πρίγκιπας'' αισθανόταν βαθιά ικανοποιημένος από την έκβαση που αναμενόταν να έχει η υπόθεση. Σύντομα θα έπαιρνε όλες τις απαντήσεις που απαιτούσε και που το πρόσωπο όφειλε να του δώσει με ακλόνητη επεξήγηση, ειλικρίνεια και τιμή αλήθειας.

Την έφεραν στο γραφείο του οι σωματοφύλακες του. Εκείνη ανάμεσα στα στιβαρά τους χέρια ένα αδύναμο, ανίκανο, ευάλωτο κουβάρι χωρίς δύναμη, τόλμη ψυχής...αυτή την εντύπωση έδινε στον Δήμο.