Κόντρα Στην Κόντρα

1//Παίξε μάζι μου τρέλα μου

                                       Καλή απόλαυση! ;)

Το χέρι της προσέκρουσε με δύναμη πανω στο γράφειο κανοντας μερικά απο τα πράγματα να αναπηδήσουν. "Με δουλεύετε, γαμωτο; Ακούτε τι λέτε; Ποσο παράλογοι ακούγεστε;" ούρλιαξε προς τα πρόσωπα των μεγαλύτερων ανδρών που στέκονταν απέναντι μας.

Εγω την κοιτούσα σοκαρισμένος και θιγμένος απο την πολυθρόνα δίπλα της. Συγγνώμη τι την πείραζε; Δεν με έβρισκε αρκετά όμορφο, αρκετό για να σταθώ δίπλα της; Δεν καταλάβαινα. Τόσο λίγος της έπεφτα;

"Μη φωνάζεις παιδί μου." Ο πατέρας της ήρεμος προσπάθησε να κατευνάσει τα νεύρα της Ελπίδας. Άδικος κόπος. Όλοι ξέρουμε ποσο πεισματάρα και τσαμπουκαλου ειναι η ξανθούλα. "Δεν...δεν φαντάστηκα ότι θα σε πείραζε. Ειναι μια καλή συμφωνία για...για τον κύκλο." Προσπάθησε να εξηγήσει την σκέψη τους κάτω απο το οργισμένο βλέμμα της.

"Σοβαρά τώρα;! Για τον κύκλο μας;....Ε λοιπόν ακούστε αυτο. Χεσμενο τον έχω τον κύκλο μας! Μια δεν δίνω για τα κουτσομπολιά τους και αυτο θα επρεπε να κάνετε και εσείς" τους έδειξε με τον δείκτη της απότομα.

Δίχως να τους αφήσει να προλάβουν να απαντήσουν, έκανε αναστροφή και εξαφανίστηκε απο το δωμάτιο κλείνοντας με κρότο την πόρτα πισω της.

Αναστέναξα και πιανοντας τα δερμάτινα μπράτσα δεξιά και αριστερά μου σηκώθηκα. "Αφήστε, θα της μιλήσω εγω" είπα στον πατέρα μου και στον κύριο Παύλο.

"Βύρωνα; Εσύ είσαι εντάξει με αυτο;" με ρώτησε ο πατέρας μου κοιτώντας με διερευνητικά μεσα στα ματια. Τόση ώρα δεν είχα βγάλει άχνα.

"Καταλαβαίνω τον λόγο" απάντησα διπλωματικά. Ηταν η μονη απάντηση που θα με άφηνε να φύγω απο εκει μεσα δίχως περισσότερες ερωτήσεις.

Γιατί η αλήθεια ηταν πολλά χιλιόμετρα μακρια. Και όχι, δεν πλησίαζε ούτε στο ελαχιστο της αντίδραση της. Αντίθετα βρισκονταν στο αλλο άκρο. Πως θα με πείραζε να παντρευτώ την κολλητή μου, ακομα και κάτω απο εναν λευκό γάμο, όταν εγω ήμουν ερωτευμένος μαζι της χρονια τώρα.

Διέσχισα το διαδρομο με τα ακριβά έργα τέχνης που κρέμονταν απο τους τοίχους να με προϋπαντούν και έπειτα κατέβηκα με νωχελικά βήματα τις σκάλες. Ξερω ακριβώς που θα την βρω και η εικόνα της πισω απο την μεγάλη τζαμαρία, με επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πόσο καλα την ξέρω.

Μόλις έσυρα το παράθυρο, ήξερα ότι κατάλαβε πως ήμουν εγώ μα δεν κουνήθηκε εκατοστό. Έμεινε ξαπλωμένη πανω στην ξαπλώστρα να καπνίζει, λες και ηταν καλοκαίρι και όχι ενα ψυχρό απόγευμα του Ιανουαρίου.