Opening Sequence + Taegyu +

  "Bir şey söylemeyecektim aslında." diye inkar etmeyi denedi Beomgyu, bir şey söylemekten ziyade konuşmak istiyordu ama Taehyun karşısında olunca konuşamıyordu. Normalde konuşma konusunda gayet iyi birisiydi ama Taehyun insana kendisini unuttururdu, bunu her zerresine kadar hissediyordu. Her zerresinde bir de panik ve heyecanı hissediyordu, panik oluyordu çünkü bu çocuk her an elinden kayıp gidebilirdi. Bunun olma düşüncesi onun kirpiklerinin bir saniye için titremesine izin verdi.

  Taehyun onun hiçbir şeyini anlamamış gibi üzerine gitmemeyi tercih etti ve omuzlarını silkti. "Siz bilirsiniz." dedi ve bakışlarını Beomgyu'nun gözlerinden kurtardı. Beomgyu bir an üzüldüğünü fark etti, Taehyun gözlerini gözlerinden çekince üzüldüğünü fark etti. Gözleri çok güzeldi, keşke bakmaya devam edebilseydi...

  "Benim gitmem gerek, size iyi günler." diyerek ayaklandı Taehyun bir anda, aslında bir anda değildi işleri bitmişti ve evine gidecekti. Biraz kafa dağıtacaktı, işlerini bitirdikten sonra her zaman bunu yapardı çünkü inanın 12 tane çocuk beynine sahip kişiyi zapt etmek pek de çocuk oyuncağı değildi gerçekte. Menajeri olduğu grubu bir arada tutmak ve onlara göz kulak olmak onu çok yıpratıyordu, böyle arta kalan boş zamanlarında da dinlemeye kaçıyordu haliyle.

  Beomgyu da onunla beraber ayaklandı ve heyecanına karışmış panikle hızlıca konuştu. "Siz de isterseniz eğer size eşlik edebilir miyim?" diyerek sordu kibarca ve umutlu gözlerle Taehyun'a baktı; kabul etmesini istiyordu, konuşmayı çok istiyordu ve isteğini çekinmeden gözlerine yansıtarak Taehyun'a bakıyordu.

  Taehyun şaşırdı bu teklifine ve gözlerine baktı Beomgyu'nun. Tamam, bunu beklemiyordu. "Pekala, gelin." dedi. İlk başta tereddüt ettikten sonra onu fazla diretmemeyi tercih etmişti, neden böyle yaptığını anlamıyordu ama ona güveniyordu içten içe. Her ikisinin de içlerinde birbirlerine karşı bir akım vardı sanki...

  İkisi de ayaklandılar yerlerinden, yanlarında getirdikleri eşyaları da aldılar ve birbirlerine baktılar. Taehyun çantasını ve kabanını aldı, Beomgyu'ya baktığında ona baktığını görmüş, gidebileceklerini belirten kafa onaylaması vermişti ona. Beomgyu da onu onaylayıp önden yürümeye başladı. Beomgyu önden yürürken Taehyun kendisini tutamamış ve Beomgyu'nun üzerindekileri incelemişti: Mavi bir jeans, üstüne ise gri bir sweet giymişti; en üstüne ise beyaz bir şişme mont ile kombinini tamamlamıştı. Mükemmel göründüğü kesindi, bunu düşünmüştü o da.

10 dakika sonra...

  Kahvelerini ellerine almış caddede yürüyorlardı şu an. Beomgyu beyaz bir maske takınmış ve siyah güneş gözlülükleri ile de yüzünü tamamen gizlemişti. Pekala, fazla popüler değildi ama Kang Taehyun tanınan bir menajerdi, başarılı ve tanınmış birisiydi. Onunla dolaşması hem kendisine hem de ona zarar verebilirdi, bunu ikisi de istemezdi.

  "Yeni albüm üzerinde çalışıyorum, Seojun'un da yardımı oluyor. Biraz çalışıyoruz, öyle." diye konu açmaya çalışarak söyledi Beomgyu, kafeden çıktıklarından beri konuşmak için konu açıyordu ama Taehyun daha birisine bile doğru düzgün cevap vermemişti, Beomgyu da onun konularından gitmeyi tercih etti. "12 kişiyi zapt etmek zordur." diye söyledi ardından. Taehyun güldü buna karşı. Evet, kesinlikle öyleydi. 12 kişinin abisi olmak zorunda kalıyordu ve hepsi çekilmez bir şekilde enerjik oluyorlardı.

  "Eh biraz uğraştırıyor diyelim." diye gülümseyerek söyledi Taehyun. Beomgyu ona bakarken gülüşüne takılı kaldı. Ne güzel gülüyordu öyle?.. Düşüncelerini fark edince önüne döndü ve kaşlarını çattı. AH! ONA NE OLUYORDU!?

  "Ben metro ile eve döneceğim. Affedersiniz, bundan sonra sizinle gelemem." diye kibarca konuştu Taehyun ve ona dönüp Beomgyu'ya baktı. Beomgyu'nun kalbi eridi onun bu kibarlığına. Alıp mıcırmalıkydı onu. Yapardı da; ortam, koşullar, araları ve benzeri durumlar bunun olmasına izin vermiyordu...