පෙම්බර වැද්දා

තුන

නාරද නිදාගන්න කලින් ආයෙමත් ෆෝන්එක අතට ගත්තා.

එකමඑක පාරක් බලලා නිදාගන්න යනවා. එයා තමන්ටම කියාගෙන පුරුදු මුරපදය ඇතුලත් කරලා එකවුන්ට්එකට ගියා.

ඒගමන දැක්කම හිනාව එයාටම නවත්තගන්න බැරිතරම්.

වැද්දගේන් මැසේජ්එකක් ඇවිල්ලා.

එයාටත් වයස අවුරුදු දාහතයිලු. වැද්දටත් ඕනෙ හිතේ තියෙන දේවල් කතාකරන්න පුළුවන් විදිහේ යාළුවෙක්. ඉතින් තව වෙන මොනවද අහන්න තියෙන්නෙ?

නාරද ෆෝන්එක පපුව උඩ තියාගෙන ලයිට් ඕෆ්කරපු කාමරේ කළුපාට සිවිලිම දිහාබලාගෙන හිටියා. එයාගෙ හිතට ලොකු සැහැල්ලුවක් එක්ක එකඑක ජාතියේ අදහස් ගලාගෙන එනවා. මේ දැනෙන දේවල් කොතනින් කියන්න පටන්ගන්නද කියලා නාරදටම තේරෙන්නේ නැහැ. කවුද හිතුවේ ඔන්ලයින් යාළුවෙක් හම්බවුනාම වෙච්චර ලොකු සතුටක් දැනෙවි කියලා? විශ්වාස කරන්නවත් පුළුවන්ද නාඳුනන මනුස්සයෙක් මේතරම් සැනසිල්ලක් ගෙනෙවි කියලා?

ඊළඟට නාරද මොහොතක් පසුබෑවා.

එක පාරටම හිතේ තියන දේවල් කියන්න ගිහිල්ලා මේ මනුස්සය අතුරුදහන් උනොතින්?

සටහන් කරපු මැසේජ්එක යවන්න කලින් දෙතුන් ගමනක්ම ආයෙම සැරයක් කල්පනාකළේ ඕනෑවටවඩා විස්තර කියලා තියෙනවද... ඕනෑවටවඩා දේවල් අහල තියෙනවද කියලයි. තාම පටන්ගත්තා විතරයි. ඒහෙම තියෙද්දි කොහොමද ලොකු විස්තරයක් අහන්නේ?

නැහැ... එතන ඕනෑවටවඩා විස්තරයක් නැහැ කියලා අන්තිමේදී නාරද තීරණය කළා.

ටික වෙලාවක් බලාගෙන හිටියේ වැද්දා හදිස්සියේවත් ඔන්ලයින් ඇවිල්ලා අර පුංචි බෝලෙ කොළපාටට හැරේවිද කියලා. එහෙම නොවෙනකොට හුස්මක් හෙලපු නාරද ෆෝන්එකත් පපුව උඩ තියාගෙනම නිදාගත්තේ මුහුණේ ලොකු හිනාවක් මතුවෙලා තියෙද්දීයි.