Evrenin Sınırında | 2. Kitap Devam Ediyor

2.6: Kaderin Bir Araya Getirdiği İnsanlar

Yeniden merhaba :') Oy sınırı var. Oy vermeyi unutmayın lütfen canlarım ^^

6.BÖLÜM

"Kaderin Bir Araya Getirdiği İnsanlar"

***

Hayatım sonsuz bir kovalamacadan ibaretti.

Bu kovalamaca insanın nefesini kesecek kadar süratli, kalbini sıkıştıracak kadar gergin ancak insanı zinde tutacak kadar etkiliydi. Bu yüzden şikâyet etmek yerine daha iyi koşmanın yollarını arayıp durmuştum. Zira hayatı kurallarına göre oynamam gerektiğini bilirken zamanımı şikâyet ederek harcayamazdım.

Geleceği düşündüğümde de sonuç değişmezdi.

Hayallerimde belayı bir mıknatıs gibi kendime çekerken aynı zamanda ondan kaçıyor olurdum. İşin gülünç tarafı bunu başarırdım da. Yani hayallerimde bile bir şekilde hayatıma devam edebileceğime inanırdım.

Gerçek hayatta ise bunu defalarca kez başarmıştım. Belki de düşlerimin bu kadar gerçekçi oluşunun sebebi buydu. Ancak yabancısı olduğum ikinci bir evrene düştüğümde düşlerim de umutlarım gibi silikleşmeye başlamıştı. Gün doğumuna saatler kala ardımıza bile bakmadan kaçıyor oluşumuz, kovalamacanın son nefesimi verene dek bir parçam olduğunu gösteriyordu adeta.

"Nereye gittiğimizden haberi olan var mı?" diye sordu, Jayce nefes nefese şehrin boş sokaklarında koşarken.

"Zindandan olabildiğince uzağa," diyerek karşılık verdim. "Akathe'de katil ilan edilmişken burada daha fazla kalamayız."

"Trell'e ne dersiniz? Hem tavernadaki adam epey yardımseverdi. Belki geleneksel bir davranıştır?"

"Trell çok uzakta," dedi, Afel adımlarını yavaşlatıp sonunda durduğunda. Birkaç adım önünde Jayce'le beraber durdum.

"Emin misin?" diye sordum, yaklaşırken. "O Trell tavernası buraya o kadar da uzak değil. Yakınlarda olmalılar."

Afel başını iki yana salladı. "Biri zindanın duvarına pusulaya benzeyen ufak bir harita kazımış. Batıda Akathe, doğuda Trell, güneyde Vesix ve kuzeyde de Yorthel'in baş harfleri vardı. Trell buradan gidebileceğimiz en uzak şehir."

"Öyleyse Vesix'e ya da Yorthel'e gideceğiz," dedi, Jayce.

"Yorthel'e," dedi, Afel. "Akathe'liler bizi Vesix'e götürmez."

Peki ya nasıl, diye sordu içimden bir ses. Koca bir şehrin askerleri tarafından katil ilan edilmişken bu şehrin surlarından nasıl kaçacağız?

"Öncelikle kendimizi limana atmalıyız."

Afel'in sesi düşüncelerimi dağıttı fakat başka endişeler doğurdu. "Askerler kaçma ihtimalimize karşı doğrudan oraya gidecektir."

Jayce, homurdanırcasına nefesini dışarı verdi. "Şimdiden tüm denizcileri uyarmışlardır. Krallık muhafızları kaçakları ararken iğne deliğine bile girerlerdi. Bu işten o kadar kolay sıyrılamayacağız."

"İçimizi ferahlattın, Jayce!" dedim, sahte bir neşeyle.

"Her zaman leydim!"

Yüzümü buruşturdum.

"Ryafer..." diye mırıldanan Afel, ona bakmamıza neden oldu.

"Ne dedin?"

"Ryafer," dedi, Afel daha coşkulu bir sesle. "Teracir bir şeye ihtiyacımız olursa onu Ryafer'de bulabileceğimizi söylemişti."