''အချစ်ဟုခေါ်သည်''

Part-45

🎶ကိုယ်စွမ်းသလောက်တော့ ကိုယ်ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်...
ထိပ်ဆုံးထိမရောက်ခဲ့ရတောင်... အလယ်အလတ်တော့
မကပါတယ်....စိတ်သွားသလောက်တော့... ကိုယ်လိုက်ပြီး
မလုပ်နိုင်ဘူး....ဒီလောက်နဲ့မှမကျေနပ်ရင်....အရှုံးပေးဖို့ပဲ
ကျန်တော့တယ်🎶

🎶ဒီထက်ပိုပြီး မင်းအလိုကို မဖြည့်နိုင်ဘူး....
ဒီထက်ပိုပြီး.. မဖြစ်နိုင်ဘူး...မတတ်နိုင်ဘူး...🎶

မတတ်နိုင်တော့ဘူး အချစ်ရယ်။ ကိုယ်လည်းပင်ပန်းလှပြီ။
ကိုယ်မဟုတ်တဲ့ တခြားသူတယောက်ဆီလှမ်းနေတဲ့ မင်းရဲ့ခြေလှမ်းတို့ကို ''မထားခဲ့ပါနဲ့'' ဆိုတဲ့ စကားလေးနဲ့ ဟန့်တားချင်ပါသော်လည်း မင်းမှ ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲ မပျော်တော့ပဲ။
ကိုယ်ဆွဲမထားတော့ဘူး အချစ်ရေ။ ရွေးချယ်သွားခဲ့တဲ့
လမ်းလေးတခုမှာ မင်းအမြဲပြုံးနေနိုင်ဖို့သာ မျှော်လင့်မိပါရဲ့။
နာကျင်လှသည့် ခံစားချက်တို့အား လျစ်လျူရှုကာ
ချစ်ရသူလေး စိတ်ချမ်းသာစေဖို့ ပျော်ရွှင်စေနိုင်ဖို့
ဘောပင်လေးအား ကိုင်ကာ လက်မှတ်ရေးထိုးမည်အပြု
ရုတ်တရက် ဝင်လာသော ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုလေးတခု။

''ဟယ်လို''

''.........''

''ဗျာ...ဘယ်..ဘယ်လို...ဟုတ်..အခု ဘယ်မှာလဲဟင်
ကျွန်တော် အခုပဲလာခဲ့ပါ့မယ်''

ဘောပင်လေးအား လက်မှချကာ နေရာတခုဆီသို့ အမြန်ပင်သွားရတော့သည်။ နှလုံးသားတခုလုံးဟာ စိုးရိမ်စိတ်တို့ဖြင့်
လွှမ်းမိုးခံထားရပြီး မျက်ရည်များလည်း အဝိုင်းသား။
တစုံတယောက်ဆီသို့ အပြေးလေးသွားနေသော ခြေလှမ်းများဟာ မည်သည့်အန္တရာယ်ကိုမှ မှုတော့မည် မဟုတ်။
ဤနှလုံးသားက စိတ်မနာတတ်လေသတဲ့လား။
ခြေလှမ်းတို့ရဲ့ ဦးတည်ရာဟာ ဆေးရုံတခုဆီသို့။

•••••••••••••••••••••••••

ဆေးရုံကုတင်လေးတခုပေါ်က ဖြူဖတ်ဖြူရော် မျက်နှာကလေးနှင့် အိပ်ပျော်နေသော မိန်းကလေးတဦးအား
ကောင်းခန့် အရည်လဲ့နေသော မျက်ဝန်းကလေးတစုံဖြင့်
ငေးကြည့်နေမိသည်။ မျက်ဝန်းထဲမှ အရိပ်အယောင်တို့ဟာ
မုန်းခြင်းစိတ်နာခြင်းရယ်လို့ အရိပ်အယောင်များပင်မရှိ။
ဝတ်ရည်အမေဆီမှ ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြား၍ ယခုရောက်လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ဆရာဝန်နှင့် ဆွေးနွေးမှုအပြီး ကောင်းခန့်ခမျာ အရုပ်ကြိုးပြတ်သည့်အလား ပြိုလဲရတော့သည်။ရှင်သန်ချိန်အနည်းငယ်သာ အခွင့်ရှိတော့သည့်
အစာအိမ်ကင်ဆာ ဝေဒနါသည် တယောက်တဲ့လေ။
မယုံကြည်နိုင်အောင်ပင်။ နှလုံးသားတို့ကလည်း လက်မခံနိုင်။မျက်ရည်မကျမိအောင် မနည်းတင်းခံထားရသည်။
ကိုယ်ကပါ မျက်ရည်ကျနေရင် သူမ သာဆိုရင်ရောဆိုတဲ့
အတွေးလေးဖြင့် မနည်းတင်းခံကာနေရသည်။