Przejdźmy na Drugą Stronę

48

Ratusz Gallier to wysoki budynek o architekturze w stylu greckim. Bliźniacze banery z napisem „Zachowanie naszej przeszłości, tworzenie naszej przyszłości" wiszą po obu stronach attyk budynku. Wzdłuż schodów prowadzących do głównych podwójnych drzwi znajdują się małe latarnie z dyni. W końcu Halloween już za niecałe dwa tygodnie.

- Włamujemy się i wchodzimy - mówi krótko Voldemort. "Jeszcze raz."

Harry przewraca oczami i mamrocze coś pod nosem, co brzmi jak „jakbyś miał moralność". — W porządku — mówi. – Sophie przeszła przez tylne wejście. Nie możemy użyć mojej peleryny-niewidki, bo jest za mała dla nas obojga, ale możemy przeszukać biura na pierwszym i drugim piętrze. Sophie powiedziała, że ​​biuro burmistrza to narożny apartament na drugim piętrze, więc zacznijmy tam.

Korytarze w żaden sposób nie są opuszczone – Voldemort nie czuje się tak, jakby „włamywali się i wchodzili", naprawdę. Obywatele kręcą się wokół holu, a pracownicy i stażyści chodzą tam iz powrotem z biur i sal konferencyjnych. Voldemort i Harry prawie wtapiają się w swoje mugolskie ubrania i dopóki nie gapią się ani nie wyglądają zbyt wścibsko, miejmy nadzieję, że nie zostaną złapani.

W każdym razie Harry umieszcza na nich obu tabliczkę informacyjną.

Ich podróż do biura burmistrza jest rozczarowująca. Harry Alohomora otwiera każdą zamkniętą szufladę i szafkę, ale wszystko, co znajduje, to akta związane z pracą i szkice przemówień burmistrza.

„Gdzie to może być?" – pyta rozczarowany Harry. „Jeśli burmistrz w jakiś sposób ukrywa raport z autopsji, aby chronić pana Turnera przed dalszymi działaniami prawnymi, gdzie miałby go ukrywać, jeśli nie w tym biurze?"

„Może dlatego, że to miejsce jest zbyt oczywiste" — przypuszcza Voldemort. „Być może jego pracownicy często to organizują i reorganizują.

— Prawdopodobnie — sapie Harry. „Merlinie. Jeśli nie tutaj, to gdzie indziej może być? Ten budynek jest ogromny.

Voldemort nuci. Gdyby był burmistrzem i miał coś do ukrycia, gdzie w tym budynku by to ukrył? „Pokój nagrań" — myśli na głos. „Z mnóstwem nietkniętych plików, starych zapisów, których nikt już nie sprawdza. Włożyłby go do zwykłej teczki, wciśniętej między inne, które wyglądają tak samo, i pomyślałby, że nikt nie zadałby sobie trudu, by to sprawdzić".

Harry rzuca mu dziwne, przeciągające się spojrzenie. Oczy mu się świecą, jakby chciał coś powiedzieć. Jakby był zaskoczony, dumny z niego, czy coś. Ale jego wzrok szybko się zamyka. — W porządku — mówi Harry. „Chodźmy poszukać pokoju z nagraniami".

___

Znajdują taki pokój na końcu korytarza gabinetu burmistrza. - To musi być tutaj – mówi stanowczo Voldemort. „Mam co do tego przeczucie".

— Skąd możesz być taki pewien? Harry zastanawia się, kiedy chodzą po zakurzonym pokoju z nagraniami. Wzdłuż półek stoją rzędy skrzyń wypełnionych szarymi teczkami. „I Boże, musi tu być ponad tysiąc akt".

Voldemort zaczyna od najbliższej skrzyni. Wypełniona jest aktami z planami architektonicznymi nowej szkoły podstawowej w powiecie. Wzdycha i odkłada go.

"Tomek?" słyszy wołanie Harry'ego zza jego pleców. Ale Harry obecnie nie przegląda żadnych akt. Harry patrzy na niego. „Czy w młodości byłeś kiedykolwiek... karany... za bycie gejem?"

Voldemort prawie się wzdryga, szybko wygładzając rysy. „Skąd to pytanie?" śmieje się, wyglądając na niewzruszonego.

Wzrok Harry'ego jest nieubłagany. Porozumiewawczy.