69 days to fall inlove

Chapter 42 : come and go

chapter 42: come and go

(shane's POV)

"iwan mo siya" mariing sabi niya. 

huminga ako ng malalim at tiningnan siya.

"ano bang problema mo at nangigialam ka nanaman." naiinis kong tanong sakanya.

"you know who i want shane. you know WHO exactly i want. i want ---"

bago pa niya matapos ang sasabihin niya, tinlikuran ko na siya.

"hindi ako nagbibigay ng kahit anong sakin sa isang basura." that shut her up.

"oh really ?" halata sa boses niya ang sarcasm. aba! gumaling na siya huh. dati mukha lang siyang kontrabida wannabe.

"yes." plain na sagot ko.

"eh alam na ba ng parents i mean. " ngumiti siya ng bahagya, "alam na ba nila daddy na umuwi ka ng france para lang sa lalaki mo ? you lie to them didn't you ?" 

napasinghap ako sa gulat. pano niya nalaman na , isang kasinungalingan ang naging dahilan ko para makauwi ako ng pilipinas kasi ayaw ng parents ko kasi i was sick and i almost die there. pero anong gagawin ko ? andito ang buhay ko..... 

nanigas ako sa kinatatayuan ko, nakita ko ang pagkapanalo sa mat ng babaeng asa harap ko. 

"this bitch, i wanna kill her now" sabi ko sa isip ko. 

i gathered all the courage para magmukhang hindi naapektuhan, akala mo magnitude 12 yung yumanig sakin nung narinig ko yung sinabi niya. 

"and so what ? tell them. atleast ko totoong madrigal unlike you ? AMPON LANG." natahimik siya, nakonsensya rin naman ako no. 

hindi naman kasi siya typical na inampon eh, naging anak lang siya s pagkadalaga ni mama na hindi ito pinaalam sakin, nalaman ko lang na related kami nung dumalaaw siya sa ospital nung kinichemo ako dahil sa cancer ko. ipinakilala siya ni mama sakin. una shock rin ako. pero pwe! ampon siya sa paningin ko.

with that i walk away.....

away from....

krisha rui.

----------------

*2 days after*

"lintik naman oh!!!!" halos masabunutan ko na yung sarili ko dahil sa bwisit.

naramdaman ko naman tumingin siya sakin.

inayos ko lang yung mukha ko at nagpatuloy sa ginagawa ko. 

"para kang bata tss." sambit niya.

"eh bat ba ?" nakaupo kami sa sala habang ako naglalaro ng zombie tsunami saking iphone5 hihi. regalo niya sakin to eh. 

"you look like a retard and an idiot as well" english na sabi niya.

"mind your own business. stop talking shit. i'm too pretty to look like a retard, sama mo narin yung idiot na term mo."

natawa lang siya. aba eh mang-aasar pa eh. 

"here."

may inabot siya saking envelope.

T___________________T

"d...d....divorce paper  ba ito ?" maluha-luha kong sabi sakanya.

"slowpoke. were not even married, yet iniisip mo ng divorce papers yan. open it."

"ehhh ? ah hehe. okeeh -___-"

pagbukas ko......

*kru

*kru

O_____O

isang ticket papuntang Canada.

"bat isa lang ?" tanong ko. eh diba dapat dalawa kasi, ganon sa mga pelikula eh. magbibigay ng envelope yung lalaki tas pupunt sila sabay ng taong mhal niya dun tas magpapakasal ng secret tapos pag uwi papakita yung malaking diamond sa kamay niya. tsenen! pppppero isa lng .BAKITTT ??

"eh kasi.... nagpapaalam ako sayo."

"nagpapaalam ?" naguguluhang tanong ko.

"i'm going there for a concert.3 days from now."

"so  ? -___^"

"i'm asking if i could come. " nalungkot ako sa sinabi niya. pero mas nalungkot ako sa mga idinugtong niya.... "by myself"

"for how long ?" tanong ko habang nakatingin sa sahig. nakagat ko narin yung labi ko para hindi ako maluha.

"2-3 months." parang wala lang na sabi niya...

nanlaki yung mata ko.

"t...that long ? isnt that too long ?"

"sa totoo shane..minimum na stay lang yun, it can take 4-6 months.......... it could take even a year." 

"Bakit... BAKIT PARANG WALA LANG SAYO LAHAT NG TO? ang calm ng boses mo samantalang ako...." YEAH RIGHT. di ko na napigilan umiiyak na ako like hell. i hate it.

"shane." niyakap niya ako. sabay haplos sa buhok ko....

"i HATE YOU!! I HATE YOU!!" malakas na sabi ko habang hinahampas ang dibdib niya. 

patuloy niya parin akong yakap-yakap. 

"sssh, please stop crying."

"i hate.... you." parang naghihina nanaman ako, nabablot na ako ng kalungkutan, ni lakas para magsalita nawalan na ako ng kakayahan. 

"please... shane. sandali lang yun. malay mo months lang yun."

tumingin ako sa mukha niya..... 

sobrang lapit namin.....

naaamoy ko yung pabango niya.

"pwede mo naman akong pigilan eh, sabihin mo lang na wag akong umalis." parang nag-echo yun sa tenga ko.....

"pwede mo naman akong pigilan eh, sabihin mo lang na wag akong umalis."

"pwede mo naman akong pigilan eh, sabihin mo lang na wag akong umalis."

"pwede mo naman akong pigilan eh, sabihin mo lang na wag akong umalis."

napaisip ako....

gusto ko ba yun ? syempre ou. pero sasaya kaya siya ? 

i give up...

tiningnan ko siya sa mata. 

walang emosyon....

minsan napapaisip ako kung anong iniisip niya.. kakaiba talaga si jiro.

"you can go,"

parang go signal yun ng kasiyahan sakanya. biglang naging masaya yung mga mata niya....

pinunasan niya yung luha ko at niyakap ako.... 

magkayakap lang kami buong oras.... hinahaplos niya yung buhok ko.

"thankyou shane." bulong niya sakin....

ewan ko ba pero..

parang lullaby yung boses niya, hapon naman nung oras  nayun pero..... nakatulog ako......

sa tabi ng lalaking pinakamamahal ko.

--------

A/N: sorry sa super late update! sorry sa mga nag-antay. hindi naman ako nangako sa pagkakaalam ko hehe. loveyou guys! till next update! >:D<