Rewriting Memories (NEUST Series #5) (COMPLETED)

Chapter 1

The wind whipped around me as I fix the strapped of my bag on my shoulder while I am at the middle of the foot bridge that leads to the other side of the road here in front of Sumacab Campus. Mula rito sa hindi naman kataasan na lugar ay tanaw ko ang matingkad na kulay bughaw na kaulapan. My brows knitted a bit as I felt the sudden scratch in my chest. I closed my eyes for a moment.

Moving on, is not that fast as stepping your feet forward. Forgetting the past is not easy as smiling just to pretend that you're fine, because it's actually too hard, too painful. How can you forget the person you love the most? How to forget our first love? Hindi ko magawa hanggang ngayon. I still want to hold his ashes tightly even a part of me wants to let him go totally from the wind, for me to live my life happily, but then I always end up crying and longing for his presence and for love that was taken away from me too early.

"Ate nakaharang po kayo." Kaagad kong binukas ang aking mga mata at gumilid. Ipinilig ko ang aking ulo.

"Sorry," bulong ko at nagpatuloy na sa aking paglalakad habang mahigpit na ang hawak ko sa folder na aking dala.

Taon na rin ang lumipas. It's already one and half a year since my partner in crimes and almost to be husband in the future left me broken and grieving, ngunit hanggang ngayon ay alam ko sa aking sarili na siya pa rin. Lahat ng aming pinagsamahan ay gusto ko pa rin maulit kahit na alam ko na malabo na iyon mangyari pa.

"Ms. Alcazar, are you listening?" Mabilis akong napatango pagkatapos akong kalabitin ni Marielle.

"Kanina ka pa tulala riyan, tina-tawag ka ni Sir."

"You're spacing out again in my class," dagdag nito at napapa-iling na lamang na ipinagpatuloy ang pagdi-discuss at kalaunan ay may isinulat sa may white board.

Napatitig ako sa bandang likod ng aming teacher, at sinubukan na lang na makinig, kahit na hanggang matapos ang aming klase ay malayo ang nililipad ng aking isipan.

Hapon na, mag-isa ako na naglakad palabas ng COED, at dahil kailangan ko pa hintayin si Marielle ay hindi pa ako makaka-uwi, kaya naman umupo muna ako sa isang waiting shed sa harap ng MIS building, kung saan tanaw ang UCC- Educ Street.

I am already in my third year college and I am taking Bachelor of Elementary Education. Dapat ay graduating na ako ngayon, kaya lang ay hindi ko kinaya ang pagkawala niya kaya isang taon ako tumigil sa aking paga-aral. And maybe, if he didn't die, we are both one step closer to our dreams of becoming a teacher.

Sabay sana kami papanhik sa stage, at kukuhanin ang aming diploma. Magkasama sana kami magre-review para sa Licensure Examination for Teacher, sa ilalim ng naga-awitan na ibon sa kanilang bukid. Maybe, we our happy now to all the memories we're creating, but all of these is just a wishful thinking.

"Oh!"

"Ay sorry po, ate!" Napahimas ako sa aking bandang noo ng matamaan ako ng bola na pang-volleyball.

"Hala ka, Josh! Umi-iyak yata. Kuhanin mo na, mag-sorry ka ulit." Tumayo ako mula sa aking pagkakaupo, ako na rin sana ang kukuha ng bola at magbabalik sa kanila, para na rin sabihin na hindi naman ako umi-iyak, ngunit ang akma ko na pagkuha sa bola ay hindi na natuloy pa ng may pumulot nito.

"Saluhin niyo mga buddy!"

"Uy, thank you Armiel!"

"Welcome!"

"Ate, sorry po ulit!" pahabol pa ng isa.

Mula sa kaniyang bandang likod ay nagtama ang aming paningin ng humarap siya sa akin. At halos matumba ako sa aking pagkakatayo ng mapansin ang malaking pagkakahawig nila ni Joseph.

"Umi-iyak ka, masakit ba iyong natamaan sa iyo?" Nagulat ako sa kaniyang sinabi, dinampian ko ng aking palad ang aking pisngi at napagtanto ko na tama siya, basa iyon ng luha.

"Panyo?" Inilahad niya iyon sa akin, ngunit hindi ko iyon kinuha. Nanatili na naka-awang ang aking labi, hanggang sa wala na akong iba pa na naisip kun'di ang umalis na roon.

"Hey, wait!" Hindi ko na siya nilingon pa, kaagad na rin akong sumakay sa tri-bike para hindi niya na ako mahabol pa.

Isinu-sulat ko ang aking assignment habang naka-loudspeaker ang aking cellphone dahil kausap ko si Marielle.

"Mag-isa ko tuloy umuwi kanina! Mabuti na rin at nag-chat ka kaagad kun'di ay baka ginabi na ako kakahanap sa kung saan mo ako hinintay."

"Pasensiya ka na, Marielle. Nagka-emergency lang ako sandali kaya kinailangan ko na umuwi."

"Nako, hindi mo ako maloloko Reigna! Panigurado ako na na-alala mo na naman si Joseph, tapos hindi mo na naman nakayanin, kaya umuwi ka na at diyan ka sa inyo nagi-iyak." Hindi ako nakakibo, ipinagpatuloy ko lang ang aking pagsusulat.

"Oh siya, sige na. Basta sa susunod ay huwag ka agad uuwi ah! Huwag mo masiyado ikulong sa nakaraan iyong sarili mo. Tandaan mo labs ka namin!"

"Okay..." Nang matapos na ang tawag ay doon pa lamang ako natigilan sa aking ginagawa. Napatitig ako sa picture frame kung saan naroon ang litrato namin ni Joseph na kapwa pisil ang aming mga pisngi.

My parents, even my friends told me not to cage myself from the man who's already belong to heaven, but I couldn't help it. The way his eyes sparkled, the warmth radiating off of him, made me feel at home. How his lips curved up into a smile when he spoke to me. It had been hard to tear those things apart from my memories. Everything when it comes to him simply feels right. Joseph's love is so pure, innocent and warm that I can't let go him totally. He was just everything that I ever wanted in my life, yet he can't be with me anymore.

Hinaplos ko ang aming litrato hanggang sa narinig ko na lang ang pag-patak ng aking luha na bumagsak sa yellow paper na nasa aking harapan.

Naramdaman niyo na rin ba ito? Iyong pakiramdam na tila may malaking bato na nakadagan sa bandang puso mo?

Nanginginig ang aking kamay ng hinawakan ko muli ang ballpen. Kinuha ko ang isang pocket notebook na nasa cabinet nitong table, pagkatapos ay ibinuhos ko muli rito ang lahat ng nais kong sabihin sa kaniya, isinulat ko na naman kung gaano ako nangungulila sa kaniya.

To the man I've been keeping in my heart until now. You know? Isn't easy to move forward knowing that I can't see you anymore. Sometimes, I am even thinking that maybe, it would be much better if you end up as other's forever, as long as I can still feel your presence even I am standing from afar. Because compared to my situation, it's harder.

Like now, I'm badly missing you again...

Hindi ko na natapos pa ang pagsusulat, dahil tila ba nagiging tubig na ang aking mga kamay. Sa loob ng apat na sulok ng aking kwarto ay hinayaan ko na lamang muli ang aking sarili na umiyak.

"Jusmiyo naman Reigna, sabi ko na nga ba umi-iyak ka na naman! Nagpalipas ka na naman ng hapunan." Nanatili akong nakadukdok, kahit na alam kong pumasok na sa aking kwarto si Mama.

"Tahan na, si Joseph na naman ang ini-iyakan mo. Anak naman, matagal ng patay iyong tao. Please, let him go!"

"Napapabayaan mo ang sarili mo. Akala mo ba ay hindi nakakarating sa akin iyong mga nangyayari sa campus niyo?" Ini-angat ko ang aking ulo habang umi-iyak pa rin ako.

"B-But Ma, it's not easy. I always feel too difficult to remind myself that Joseph's already dead. I want him back... so badly."

"You need to, Reigna! Pina-pahirapahan mo lang ang sarili mo. Come on! You can't bring back the past, you can't be with Joseph anymore!" I cried more as she held me tight, tears also streaming down her face now.

"I'm sorry," she whispered.

"But you have to understand, you need to move on, you should live your life without him." Kahit na alam ko na hindi ko naman kayang gawin ang mga payo na paulit-ulit nilang sinasabi sa akin ay tumango na lamang ako.

To move on from the person you love, hurts a lot, especially when they left you in the dust with their memory. But this pain I have is different from other's sorrow of goodbye.