parkımın sıcağı saçlarımı ezdi,
soluduğum kokuları yitirmiş bu çimenler
dikenliler solumda kalıyor, medaşın bahçesini ayıran
yoncalar tel tel sökülmüş köklerinden
bu sıcaktan tiksindiğim kadar mabedimden tiksinmemiştim
şimdi her biri ayrı rollerde
beni benden çalıyor
tam bunları sayıklarken
bir esinti beni karşılıyor
hafızamı hala toparlayamıyorum
kuş sesleri acınası geliyor
evet durduramıyorum
her zamanki ağacın altında yontulmuş
kollarıyla bile beni geçmişe götürüyor
veterinerden dönen arkadaşımı beklemek
hiç bu kadar sıkıcı olmamıştı
sanırım eksikleşmeyi
daha yeni yediriyorum bünyeme
yerini bilmediğimden
tepki de veremiyorum
hayır çocuklara bu denli bakmamalıydın
sana maziyi hatırlatıyorlar
o güzel çocuklar
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Litost
PoetryÖlüler ele geçirilmiş cahillerdir, cesetler çiğnenmek için ortaya serilmişlerdir, biz arada kaynayan sefilleriz.
