Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan...
Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara?
Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara...
Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öy...
Oy vermeyi, yorum yapmayı unutmayalım. Keyifli okumalar dilerim. 🤍
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
EMANET AŞK
20
"Geçmişin Gölgesi Geleceğin Ensesinde Bekler"
Vedat Özkaya - Gözyaşı Mevsimi Gaye Su Akyol - Kör Bıçakların Ucunda
Korku, telaş ve utanç; onu öperken hissettiğim aptal heyecanın üzerine karabasan gibi çöküp kalmıştı.
"Biri vardı," diyerek pencereyi işaret ettiğimde Baran çoktan kapıya çevirmişti adımlarını. Ben daha onu öpmüş olmanın şaşkınlığını üzerimden atamamışken, bir de başkasına yakalanmış olmanın verdiği dehşet üstüme çullandı.
Baran evin kapısını açıp dışarı çıktığında peşinden gitmekle evde kalmak arasında bocaladım. İçimi bir korku sarmıştı, evde yalnız kalamazdım. Fakat dışarıda kiminle karşılacağımı bilmemek daha korkunçtu. Yine de evde kalmadım ve Baran'ın ardından temkinli adımlarla dışarı çıktım.
Etraf karanlıktı. Bahçe ve avlunun aydınlatmaları buraya fazla ulaşmıyordu. Tek ışık kaynağı misafir evinin salonundan yayılan ışıktı. Baran'ın arka tarafa doğru ilerlediğini gördüğümde adımlarımı hızlandırıp ona yetiştim. Salonun penceresi, misafir evinin arka tarafındaydı ve asıl evin tersinde kalıyordu.
"Kimse yok," dedi Baran adımlarını yavaşlatırken. Temkinli bir şekilde etrafa bakarken kaşları epey çatıktı. "Her kimse kaçmış olmalı. Ben şimdi evin etrafını da bakacağım."
Üşüdüğümü hissederek kollarımı birbirine sararken "Ben ne yapacağım?" diye sordum panikle. "Ben de seninle geleceğim."
Baran vakit kaybetmek istemezmiş gibi bileğime asıldı ve misafir evinden uzaklaşırken beni de beraberinde sürükledi. Çimlere basa basa evimizin sol cephesine doğru yürüdüğümüz sırada "Sen eve gir, odana çık ve kimseye bir şeyden bahsetme," dedi ciddi bir tavırla.
Aklıma üşüşen kötü düşünceler onu yalnız bırakmamam gerektiğini söylüyordu.
"Hayır," diye itiraz ettim anında. "Eve girmeyeceğim."
Reha Kara'yı hatırlamıştım. Karşıma çıktığı akşamdan, buluştuğumuz sabahtan ve Baran'dan yediği gümrüğün ardından, şüpheli sayılabilecek şekilde sessiz kalmış ve bir daha karşıma çıkmamıştı.
Fakat bu tekrar karşılaşmayacağımız anlamına gelmiyordu. Onun bizimle, daha doğrusu babamla alıp veremediği bir şey vardı. Bir sır. Bariz bir düşmanlık. Ya da adı her neyse. İyi olmadığı aşikardı.
