Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan...
Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara?
Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara...
Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öy...
Merhaba çiçeklerim, dramın dibine vurduğum bir bölümle geldim. Geçen bölümün yorum ve oyları düşüktü, bu bölüm artmasını temenni ediyor ve gerisini size bırakıyorum. Severek okumanız dileğiyle. 🤍
Instagram ve Twitter/sumeyyelkoc
Ask.fm/sumeyyelkoc
Twitter hashtagimiz #şarkılaryalansöylüyor. Tüm tweetlerinizi tek tek, tebessümle okuyorum.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
EMANET AŞK
14
"Yağmurlar Gibi Aniden Bastırdı Hüzünler"
#Buray - Yüreksiz Tilki
On altı yıl boyunca evim dediğim çatının altında, ilk defa nefes alamadığımı hissettiğim gün, Baran'ın Amerika'dan döndüğü gündü.
O günün gecesi hiç sabah olmayacak, güneş bir daha doğmayacak ve ben bir daha hiç gülümseyemeyeceğim sanmıştım. Ama sabah olmuş, güneş doğmuş ve tebessümler dudaklarıma çok kez konmuştu.
O gece öyle çok acı çekmiştim ki bir daha hiçbir acı, nefesimi o denli kuvvetli kesmeyecek sanmıştım. Fakat beterin beteri vardı ve ben dün, hiç sabah olmayacak bir geceye kucak açmıştım.
Sabah olmamıştı.
Saat altıyı çeyrek geçiyor, şafak usulca söküyordu ama benim dünyam zifiri karanlıktı.
Taksiyle Kadıköy'e gidiyordum. Herkes uyandığında evdeki yokluğum dikkat çeker miydi bilmiyordum fakat kimseyle karşılaşmak, yüz yüze gelmek istemiyordum. Bilhassa babamla... Bugün nasıl akşam olacak, saatler nasıl akacaktı hiçbir fikrim yoktu. Zira bedenim, içinde can çekişen bir ruhu ağırlıyordu. İnsana aldığı nefes bile azap verirken hiçbir şey yokmuş gibi davranması çok ağırdı.
Ve benim omuzlarım böyle yükleri kaldıramayacak kadar zayıftı.
Keskin bir ağrı şakaklarıma saplanıp göz çukurlarıma doğru yayılıyor ve midemi bulandırıyordu. Dün gece odama girer girmez kusmuştum. Sonra yatağa girip ağlamıştım geçmek bilmez saatler boyu. Yorgundum. Öyle yorgundum ki ağlamaya bile mecalim yoktu. Zaten gözlerim saatlerdir ağlamaktan acıyordu.
Ellerimin arasına hapsettiğim telefonum titrediğinde düşüncelerim dağıldı. K'den bir mesaj vardı. Saatin sabah altı sularını gösteriyor olması, Reha Kara'nın mesajıma çabuk bir dönüş sağlamayacağını düşündürmüştü ama yanılmıştım.
