Η Τιμή και το Κριμα

What Will Become Of Us [3]

Εβελίνα
Ανέβηκα στο γήπεδο για να συναντήσω τον Γεράσιμο ή πώς αλλιώς τον λένε. Τον κύριο Κρεοπώλη όπως καταλάβατε. Η φάτσα του μοιάζει για Γεράσιμος.

Περίμενα για ώρα μέχρι που μου ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό, ρωτώντας με πού είμαι. Δεν είχα αποθηκευμένο αυτό το νούμερο, εξάλλου δε φαινόταν και πάρα πολύ για νούμερο τηλεφώνου. Απάντησα όμως όπως και να χει σε αυτό το μήνυμα επειδή ήθελα να είμαι ευγενική.

Περιμένω να έρθει ένας μεγάλος άντρας που δε γνωρίζω να με πάρει για να μου δείξει έναν τρόπο να βγάλω έξτρα χρήματα. Εσύ;

Η απάντηση ήρθε πολύ αργά. Το άτομο που έγραφε θα πρέπει να έγραφε χρησιμοποιώντας μόνο το ένα του δάχτυλο, δεν εξηγείται αλλιώς.

Είμαι στην άλλη μεριά του γηπέδου και σε περιμένω.

Ποιοσ εισα
Είσαι*

Ο Κρεοπώλης. Είχαμε ραντεβού, θυμάσαι;

Νν

Τότε γιατί δεν είσαι στον τόπο που συμφωνήσαμε;

Γράφεις μόνο με το ένα δάχτυλο? Γράφεις πάρα πολύ αργά 🤣

Άστα τώρα αυτά. Έλα στην άλλη μεριά και θα δεις το αμάξι.

Ξημερωσαμε μέχρι να γίνει όλη αυτή η συνεννόηση. Αυτό το άτομο γράφει πολύ αργά. Ακόμα δεν είχα καταλάβει ποιος ήταν, οπότε αποφάσισα να κάνω έναν κύκλο γύρω απ' το γήπεδο για να σκοτώσω λίγη ώρα.

Εκείνη τη μέρα είχε προπόνηση η μικρή ομάδα ποδοσφαίρου, κάτι παιδιά δηλαδή που έτρεχαν πίσω από μια μπάλα και έπεφταν πάνω της όσο ενας μεσήλικας σφύριζε.

Ένα ύποπτο μαύρο αμάξι βρισκόταν στην άλλη μεριά. Τυπικά, ως Εβελίνα, θα πήγαινα να το διερευνήσω αλλά φαντάστηκα ότι είναι ο γονέας κάποιου παιδιού. Τότε όμως το αμάξι κορναρε και το παράθυρο κατέβηκε ώστε να αποκαλυφθεί ο Κρεοπώλης.

"Είσαι έτοιμη να ξεκινήσουμε;" μου φώναξε. Φορούσε μαύρα γυαλιά Ray Ban και τα συνηθισμένα του μαύρα ρούχα. Αναρωτήθηκα αν είχε τα ίδια ενδύματα πολλαπλές φορές ή αν απλά φορούσε τα ίδια, πλένοντας τα στο τέλος της ημέρας ή και ανά δύο μέρες.

"Ναι αμέ".

"Περίμενε να ξεπαρκαρω και άρχισε να περπατάς αφού απομακρυνθώ λίγο. Δεν θα πηγαίνω πολύ γρήγορα".

Ξεπαρκαρε και έφυγε σφαίρα. Εγώ περίμενα λίγο, όπως μου είπε, όμως αυτός είχε ήδη χαθεί κάπου και γω δεν ήξερα ποιο δρόμο να πάρω.

Ποιο σιγά

Δεν ξεκίνησες να περπατάς ακόμα;

Οχχι
Κόψε ταχιτητα

Άρχισα να περπατάω προς μια άσχετη κατεύθυνση. Το ένστικτο μου μου είχε πει ότι αυτή ήταν η σωστή. Όμως πολύ γρήγορα ένιωσα να απελπίζομαι.

Έλα πίσω με τη όπισθεν

Περίμενα για λίγο μπας και δω το αμάξι. Μετά από δέκα λεπτά το είδα να έρχεται κατά πάνω μου με την όπισθεν. Αστείο θέαμα. Το έβγαλα βίντεο επειδή πήγαινε πολύ γρήγορα.

Ο Κρεοπώλης κατέβασε πάλι το τζαμί και μου φώναξε να βιαστώ. Έπειτα άρχισε να φεύγει πάλι με ταχύτητα 5χλμ και γω τον ακολούθησα, κάπως απρόθυμα. Είχα λερωθεί με σκόνη.

Στη διαδρομή σκεφτόμουν αυτή την απόφαση που πήρα. Γιατί το έκανα όλο αυτό αλήθεια; Για το κουτσομπολιό; Για την εμπειρία; Λόγω της άγνοιας κινδύνου μου; Δεν μπορούσα να καταλάβω. Κι αν με σκότωνε;

Θα πρέπει να ήταν πολύ περίεργο θέαμα να βλέπει κανείς ένα μεγάλο μαύρο αμάξι να κινείται με 5χλμ και από πίσω του να περπατάει μια νεαρή κοπέλα. Ο Κρεοπώλης με οδήγησε από ένα σημείο που βρίσκονταν μόνο εξοχικά, όμως αυτό δε σήμαινε ότι δεν υπήρχαν κι άνθρωποι μέσα. Ίσα ίσα, κάθονταν στο μπαλκόνι και μας παρατηρούσαν.

Μήπως θα ήταν πιο απλό αν απλά έμπαινα στο αμάξι;