ŞARAPNEL +18

45

Sumru gözlerini sımsıkı kapatmış bir şekilde öylece duruyordu. Hayatında hiç bu kadar huzurlu bir anı var mıydı acaba diye içinden geçirse de buna bir cevap bulamadığını fark etti. Sevmek ve sevilmek farklıydı. Herkesi sevebilirdik ama bu sevgi aşkla birleşince bambaşka bir şey oluyordu. Sumru bunun şu an farkına varıyordu.

Kutay demek aşk demekti.

Kutay demek tutku demekti.

Kutay demek huzur demekti.

" Ne düşünüyorsun öyle? " diye sordu Kutay dudaklarına doğru nefesini verdiğinde. Sumru onun dudaklarına gözlerini çevirerek iç geçirdi. İçinden yapmamak için zor tuttuğu şeyleri Kutay'a söylese o ne derdi?

" Hiç.." dedi omuz silkerek. Ama sonra bundan vazgeçerek dudaklarını usulca yaladı. " Aslında düşünüyorum da biz nasıl bu hale geldik? "

" Hangi hale? " Kutay onu sarmaladığı kollarını biraz daha sıktı. Sanki bıraksa bu an kaybolacak gibi hissediyordu.

" Sarmaş dolaş bir hale.." gözlerini kısarak Kutay'a baktı Sumru. Sesinde ima vardı.

" Ne yani artık sarmayayım mı kollarımı sana? " dudaklarını büzdü. " Sıkıldın mı benden şimdiden? "

Sumru öyle demek istememişti ama Kutay bir şekilde çevirmişti. Bu konuda kimse eline su dökemezdi zaten. Uzun zamandır arkadaş olduklarını iddia ederek aralarında oluşan bu tutku atmosferini hep ertelemişti. Artık düşüncelerini ertelemeyi düşünmüyordu. Ya da başka kaçamak cevaplara girmeyi. O sadece Sumru'yu istiyordu ve alacaktı da buna emindi.

Şu an kollarının arasında olduğuna göre zaten almış sayılmaz mıydı?

" Sıkılmadım. " dedi onun çektiği kolları tekrar karnının üzerine birleştirerek. " Yani inanamıyorum sadece. Olayı başka yere çekme Kutaycım.." kötü bakışlarını ona çevirdi Sumru.

Kutay ise gülmemek için dudaklarını birbirine bastırmış onun güzel yüzüne bakıyordu.