ေရွ႕ဆက္မတိုးေတာ့ဘဲ ေမာင့္ကိုေခၚေတာ့ ေမာင္မ်က္ႏွာေလးလွည့္လာပါရဲ႕ နာက်င္ေနမူကအျပည့္ မ်က္ရည္ေတြကေသြးအျဖစ္ေျပာင္းၿပီးစီးက်ေနတယ္....
ေမာင္နဲ႕ကေလးေလးက အတူတူပဲကိုယ့္ကိုၾကည့္တာ နာက်င္သလိုနဲ႕ သိပ္နာက်ည္းေနတာ....
ေမာင္႐ုတ္တရက္ပဲအေဝးကိုေျပးသြားတယ္ ေျပးလိုက္ခဲ့ေပမယ့္လည္း ေမွာင္လြန္းလို႔ လမ္းေပ်ာက္သြားျပန္တယ္...
"ေမာင္...ဘယ္မွာလည္း ေမာင့္...."
ဘယ္ေလာက္ပဲေခၚေနပါေစ အသံျပန္မလာဘူး...
အလင္းေတြ႕လို႔ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေမာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းမွာ ကိုယ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႕ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ ခုန္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္.....
"ေမာင့္!!!!!!"
"ဘာျဖစ္တာလဲ Jin hyung...."
"အိပ္မက္ပဲ ဟင္း....အိပ္မက္...ဟင္း.. အိပ္မက္မက္ေနတာပဲ...."
ေမာဟိုက္လြန္းလို႔ သက္ျပင္းတစ္ခါခ်လိဳက္တိုင္းမွာ အခန္းတစ္ခုလုံးကိုရိုက္ခတ္သြားတဲ့အထိျပင္းးထန္လြန္းတယ္..
ဘာလို႔တိတ္ေနတာလဲ စိတ္ထင္လို႔ပဲလား...
"ေမာင္.... Hobi..ေမာင္ဘယ္မွာလဲ ေမာင္ေရာလို႔...."
ဘာလို႔မ်ားမေျဖဘဲ ဘာလို႔ငူငူႀကီးၾကည့္ေနတာလဲ သနားစရာေကာင္းေအာင္လို႔....
"ငါ့ပုံစံကဘာျဖစ္လို႔ အဲ့လိုႀကီးၾကည့္ေနတာလဲ...."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..."
"ေမာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ အခန္းထဲမွာမေတြ႕ဘူး ႐ုံးသြားၿပီလား..."
"မသြားဘူး..."
"ေအာက္ထပ္မွာလား...."
ကုတင္ေပၚကဆင္းဖို႔လုပ္ေတာ့ Hobiကဆြဲထားတယ္...
"ဘာလဲ..."
"မရွိဘူး Hyung...."
"ဘာလဲ ဘာကိုမရွိတာလဲ ရွင္းရွင္းေျပာ...."
"႐ုံးမွာလည္းမရွိဘူး ဒီအိမ္မွာလည္းမရွိဘူး ဒီနိုင္ငံမွာလည္းမရွိေတာ့ဘူး hyungရဲ႕...."
ယိုင္နဲ႕သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ ထိန္းမနိုင္သိမ္းမရဘဲ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္သလို အိပ္ရာေပၚ ပစ္ပစ္ခါခါကိုအထိနာလ်က္ က်သြားခဲ့တယ္....
