"မောင့်!!!!!!"
"ဘာဖြစ်တာလဲ Jin hyung...."
"အိပ်မက်ပဲ ဟင်း....အိပ်မက်...ဟင်း.. အိပ်မက်မက်နေတာပဲ...."
မောဟိုက်လွန်းလို့ သက်ပြင်းတစ်ခါချလိုက်တိုင်းမှာ အခန်းတစ်ခုလုံးကိုရိုက်ခတ်သွားတဲ့အထိပြင်းးထန်လွန်းတယ်..
ဘာလို့တိတ်နေတာလဲ စိတ်ထင်လို့ပဲလား...
"မောင်.... Hobi..မောင်ဘယ်မှာလဲ မောင်ရောလို့...."
ဘာလို့များမဖြေဘဲ ဘာလို့ငူငူကြီးကြည့်နေတာလဲ သနားစရာကောင်းအောင်လို့....
"ငါ့ပုံစံကဘာဖြစ်လို့ အဲ့လိုကြီးကြည့်နေတာလဲ...."
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..."
"မောင် ဘယ်မှာလဲလို့ အခန်းထဲမှာမတွေ့ဘူး ရုံးသွားပြီလား..."
"မသွားဘူး..."
"အောက်ထပ်မှာလား...."
ကုတင်ပေါ်ကဆင်းဖို့လုပ်တော့ Hobiကဆွဲထားတယ်...
"ဘာလဲ..."
"မရှိဘူး Hyung...."
"ဘာလဲ ဘာကိုမရှိတာလဲ ရှင်းရှင်းပြော...."
"ရုံးမှာလည်းမရှိဘူး ဒီအိမ်မှာလည်းမရှိဘူး ဒီနိုင်ငံမှာလည်းမရှိတော့ဘူး hyungရဲ့...."
ယိုင်နဲ့သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရဘဲ အရုပ်ကြိုးပျက်သလို အိပ်ရာပေါ် ပစ်ပစ်ခါခါကိုအထိနာလျက် ကျသွားခဲ့တယ်....
နာခဲ့တာနှလုံးသားက ဘာလို့ထွက်သွားလိုက်ရတာလဲ....
ဘာလို့လဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်သိသွားလို့လား မောင်သိနေခဲ့တာလား....
"မောင်....က...မောင်က ဘယ်ကိုထွက်သွားတာလဲ...."
"ဘယ်သူမှမသိလိုက်ဘူး hyung...ဒီစာတော့ထားခဲ့တယ် ခုံပေါ်ကတွေ့တာ....ဒီမှာ..."
လက်အစုံဟာတုန်ရီလွန်းလို့ ရူးပစ်ချင်လာတယ်...
"မောင်ကစာရေးပြီး ဘာလို့ပြေးရတာလဲ...ကိုယ့်ကိုဘာလို့ထားခဲ့တာလဲ ကိုယ့်မှာမောင်ပဲရှိတာလေ သိရဲ့သားနဲ့...."
မျက်ရည်တွေကျဆင်းလျက်နဲ့ မောင့်ကိုနားမလည်နိုင်စွာ တမ်းတမိတယ်....
