At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 7 - 09:00

Het geluid van een opengaande deur betekent nooit iets goed. Meteen keert de spanning in Amelia's lichaam terug, die ze met moeite gedurende de nacht had kunnen loslaten. Je wist nooit wanneer Brombeer, Mankepoot of the Joker binnen zou kunnen walsen.

Ze is niet de enige die gespannen naar de deur kijkt. De hele klas is stil gevallen en degenen die het dichtst bij de deur zaten, zijn opgestaan.

Er worden drie zakjes naar binnen gegooid, waarna de deur weer dicht gesmeten wordt en op slot gedaan.

Ogen gaan gespannen naar de deur terwijl de leerlingen wachten tot iemand in beweging komt. Uiteindelijk staat Sage op en loopt naar de zakjes, die hij voorzichtig open maakt, alsof er een bom in kan zitten. 'Het is eten,' roept hij door de ruimte. Ondanks dat ze er allemaal behoefte aan hebben, reageert niemand enthousiast. De dood van Eliza heeft hun magen gevuld met bitterheid.

Uiteindelijk is het Yasmin die als eerst opstaat van haar plek. Ze loopt naar Sage toe en kijkt ook in de zakjes. 'Er is weer niet genoeg voor iedereen,' zegt ze met een geagiteerde toon in haar stem.

'Dan breken we het in stukken,' reageert Sage bot.

Yasmin haalt een sandwich uit het zakje. 'Dit kan nauwelijks de maag van een persoon vullen, laat staan twee of meer.'

'Wat zegt onze leider er dan van?' Sage werpt een blik op Amelia.

Yasmin rolt haar ogen.

Aarzelend komt Amelia overeind. Haar lichaam voelt zwaar. Ze wil zich hier helemaal niet mee bezig houden na gisteren. Wat boeit dat stomme brood nog? 'Laten we het gewoon verdelen,' mompelt ze zacht. 'We zijn met z'n achten.'

Sage haalt uit het andere zakje twee appels en uit het derde zakje komt een pakje droge zoute crackers.

'Ja, ik ga dus echt geen crackers eten,' zegt Yasmin. 'Geef mij die appel maar.'

Sage negeert de opmerking en geeft de appels aan Luke. 'Kun jij een manier vinden om deze te verdelen?'

'Easy, je kan ze gewoon met je handen breken, als je weet hoe het moet.' Hij grist de appels uit Sages handen en breekt ze in twee perfecte helften.

Sage knikt en geeft de anderen andere etenswaren om te verdelen. Even later hebben ze allemaal een stukje brood, cracker en appel. Het is een kleine maaltijd, maar Amelia klaagt niet. Het is beter dan niks, al zal het niemands maag echt vullen. Ze dwingt zichzelf het eten langzaam op te eten en ziet dat de anderen hetzelfde doen. Zelfs Yasmin eet met een vies gezicht haar stukje cracker op.

Het is stil, terwijl iedereen de laatste kruimels naar binnen werkt, hun vingers erbij aflikkend. Het was nauwelijks een hap, maar wel een meer dan ze de afgelopen dagen hebben gehad. Dave hoest zacht op de achtergrond, waarmee hij de stilte verbreekt. Het gehoest wordt steeds luider.

'Gaat het,' fluistert Lily zacht, met haar hand op zijn rug kloppend. 'Je bent toch niet allergisch?'

Dave schudt zijn hoofd. 'Nee,' weet hij uit te brengen.

'Heb je je verslikt?' vraagt Lily nog eens. Waarop Dave weer zijn hoofd schudt. 'Gewoon... last van... astma.' Hij haalt adem, maar hij lijkt niet echt veel zuurstof te krijgen. 'Gaat zo wel over.'

'Waar zijn je medicijnen?' vraagt Lily die overeind komt en om zich heen kijkt. Op dat moment weet Amelia dat het niet gaat. Ze komt ook overeind en kijkt om zich heen.

Dave schudt zijn hoofd weer, maar antwoord niet.

'Probeer diep adem te halen,' commandeert Lily. 'Jongens zoek eens naar zijn tas.'

Fynn, Sage en Luke springen overeind en trekken de tassen onder de tafels vandaan, op zoek naar Daves iconische tas, waar een of andere afbeelding van een anime opstaat. Amelia heeft geen wat het is, maar het valt niet te missen.