Karanlık

5-)Aydınlanmayan Gölge

Gölge bana doğru geliyordu çığlık çığlığa bağırmaya başladım ama kimse duymuyordu. Kulaklarını tıkamışlardı sanki. Gölge küçük bir adım yaklaştı. Öldürecekti beni! Herkesi öldürecekti! Katildi o! Ailemin katiliydi,ruhumun katiliydi. O çok kötüydü, daha beter bağırmaya başladım belki duyarlardı. Birileri duyardı belki de. Ama hayır, kimse duymadı kimse gelmeyecekti. O zaman da gelmemişlerdi zaten. Gelmeyeceklerdi. Hiçbir zaman gelmemişlerdi ki! Gölge geliyordu, çığlıklarımın kuvveti o yaklaştıkça artıyordu. Öyle ki kendi sesimden sağır olacak kadar rahatsız oluyordum. Korkunç, acı dolu, kesintisiz bitmek bilmeyen keskin ve delici çığlıklar...

Gölge benden biraz uzakta durdu. Kaçmak için daha iyi bir fırsat olamazdı. Gölge duruyordu yani ya şimdi ya da hiçti. Tam bir adım atacaktım ki ailem geldi aklıma onları burada bırakamazdım. Beni sadece onlar kurtarabilirdi. Sadece onların yanında güveneydim. Ailemin yanından ayrılamazdım. Onları nasıl bırakabilirdim ki, mümkün değildi. Asla böyle bir şey olamazdı benim bunu yapmam en olanaksız şeylerin ilkiydi. Onların yanına gitmem gerekiyordu.

Onların yanına gitmem gerekiyordu hemde nerede olursa olsunlar bu önemli değildi. Ve onlara gitmem için önümdeki tek engel tam karşımda duruyordu. Ona beni öldürme zevkini yaşatmaya hiç niyetim yoktu. Odaya göz gezdirdim ilk gördüğüm silah olarak kullanılabilecek nesneyi almalıydım. Ama hiçbir şey yoktu. Koca odada sadece bir yatak vardı. Tek bir nesne! Hemen yatağın yanında gitmeliydim, gölge hala bana bakıyordu ve hareket hiç etmemişti. Yatağın başlığını kırmama yetecek kadar bir süre hareketsizce beklemesini umuyordum. En zorlu etap ise korkumdu. Şu an sadece düşünebiliyordum ama kendimde hareket edecek gücü bulamıyordum. Sebebim tam karşımda duruyordu. Yarım bıraktığı işini bitirmeye gelmişti işte başka ne olabilirdi ki? Benim için gelmişti, beni öldürmek için gelmişti. Bunu düşünmek zaten beni yeterince korkutuyordu ancak sanki yetmezmiş gibi karşımda durduğu gerçeği beni olduğum yere çiviliyordu. Karşımdaki kişinin hayatımın katili olduğu düşüncesi... korkunç. Ona bir şey söyleme cesaretini neden kendimde bulamıyordum? Oysa O vicdansıza söylemek istediğin öyle çok şey vardı ki! "Neden?!" demek istiyordum ona. Neden küçük bir kızı mahvettiğini sormak istiyordum. Ailemden ne istediğini sormak istiyordum. Neden ailemi alıp beni acı çekmeye tek ettiğini sormak istiyordum. Neden? Neden beni seçmişti, sıradan bir yaşantısı olan ben ve ailem ona ne yapmıştık?!

İçimde kopardığı kıyametleri umursamadan duruyordu. Ailemin yanına gitmemi engellemeye çalışıyordu. Ama en azından ona karşı direnmeliydim. Bu cesareti göstermeliydim en azından. Yerimde dikilerek hiçbir cevap almazdım. İntikamımı almazdım. Ailem için artık harekete geçmeliydim.

Dile kolay...

Gerçekten dile kolay korku hiç basit bir şey değildi. Ölesiye korkmak. Ölesiye korkmak aslında mecaz anlamlıdır ya benim hayatım işin kötülük boyutunu belli eden mecazi anlamda ne varsa alır gerçekliğe getirirdi. Sadece kötü bir durumu belirtenleri almasının sebebi ise tam karşımdaydı. Bunu yapan hayatım değil O idi.

Elinde bıçak...

Gölge şimdi elinde bir bıçakla dışarı çıkıyordu.

Ve şimdi de karşımda dikiliyordu.

Gölge bir ailemin öldüğü geceki hali gibi oluyor bir karşımda dikiliyordu ve ben hangisinin gerçek olduğunu anlayamıyorum. Gölge çıkıyordu annem ve babam yerdeydi ailemi uyandırmalıydım tam onların yanında yaklaşıyordum ki gölge karşımda dikiliyordu şimdi ne yapmalıydım? Hangisi gerçekti? Hiçbiri? Ya da ikisi de mi?

Bir an içimde öyle bir nefret dolmuştu ki korkumu biraz olsun arka plana atmıştım. Ne olursa olsun bu insanlığın yüz karası adamdan intikamımı almalıydım. Direnmeliydim. Ailemin katili, gelmiş geçmiş en ve gelecek tüm karanlıklardan daha karanlık, vicdansız olan O gölge karşımdaydı ve korkak bir kedi misali karşısında titreyerek hiçbir yere varamazdım. Hiç kimseye beslemediğim ve hatta beslememin mümkün olmadığı kadar büyük nefret ve öfkemi kazanmış birisiydi karşımda duran.