Αγαπάω έναν βρικόλακα

Κεφάλαιο 1ο

Ώρες πολλές πέρασαν από τότε που ξεκίνησε το αυτοκίνητο να κινείται πάνω στην σκληρή άσφαλτο. Κοντεύουμε να κλείσουμε δώδεκα ώρες οδήγησης ... δώδεκα φρικτές ώρες. Σε λιγότερο από ένα λεπτό το ταξίδι μεταμορφώθηκε σε ταξίδι ενοχών κάνοντας με να μισώ ακόμη περισσότερο την ζωή μου απ΄όσο την μισούσα ήδη! Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω είναι να προσποιούμαι πως κοιμάμαι προκειμένου να γλιτώσω μία καταδικασμένη διαμάχη με την Κάντις.

-"Καλωσορίσατε στο Μπουρδελόρεγκομ"μουρμούρισε η Κάντις καθώς διασχίζασαμε τη διαχωριστική γραμμή της πολιτείας. "Ή μήπως να το πω Σκατόρεγκον, ή μήπως ...,"

-"Αρκετά, Κάντις!" διέκοψε το παραλήρημα της ο πατέρας μας με κοφτό ύφος απο την θέση του οδηγού του καινούριου μας αυτοκίνητου. Πράσινο τόσο στο χρώμα όσο και στη αποδοτικότητα των καυσίμων, ήταν μια κίνηση από τις πολλές που είχαν κάνει οι γονείς μου για να δείξουν στους ντόπιους ότι η οικογένεια Κάρβερ ήταν κάτι περισσότερο από πανέμορφοι, τέλειοι τύποι. Οι γονείς μου είχαν κάνει πολλές αλλαγές έτσι ώστε να κάνουν καλή εντύπωση στους ντόπιους. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν τρόπους ζωής και να αφήσουν πίσω τους πιθανές κακές συνήθειες, καθώς μία από τις μεγαλύτερες αλλαγές ήταν η υιοθέτηση ενός πιο οικολογικού τρόπου ζωής. Όπως έλεγε και η μητέρα μου, θα ήταν κρίμα να ζούμε σε μία περιοχή μέσα στη φύση και να μην την προστατεύαμε. 

Δυστυχώς τα σχόλια της Κάντις έγιναν ακόμη πιο αισχρά και καυστικά όταν άρχισε να βρέχει.

 "Ααα, Αύγουστος στο βροχόρεγκον! Θα πρέπει να συνηθίσουμε στην απαίσια υγρασία που χαλάει το μαλλί! Θα αναγκαστώ να κυκλοφορώ πλεον στην κοινωνία με φριζαρισμενο μαλλί σαν κακό ανέκδοτο των 80s! Δεν ειναι υπέροχο;" συνέχισε κλαψουριζοντας " Πόσο πιο χαμηλά θα πέσω θεε μου;" αφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί ολόγυρα. Δεν χρειαζόταν να δω για να ξέρω! Κλασική Κάντις! Πάντα όταν εκνευρίζεται αυτό κάνει. Τόσα χρόνια κάτω από την ίδια στέγη την έχω μάθει καλά, ειναι σαν να την εχω γεννήσει.

-"Καλή μου, μήπως υπερβάλλεις λιγάκι; Δεν θα είναι πάντα έτσι! Έτυχε σήμερα να βρέξει, αυτό δεν σημαίνει ότι ο καιρός είναι πάντα βροχερός στο Όρεγκον." είπε ψύχραιμα η μητέρα μας.

Με την άκρη των ματιών μου έπιασα την αδερφή μου να σταυρώνει τα χέρια της μπροστά στο στήθος της βαριεστημένα.

-"Δεν το καταλαβαίνω "συνέχισε η Κάντις κουνώντας αριστερά-δεξιά το κεφάλι της, "η Μέλοντι επέζησε 16 χρόνια αναπνέοντας νέφος. Ένας ακόμη χρόνος δε θα την σκότωνε άμα φορούσε την μάσκα της όπως κάνει τόσο καιρό! Και οι φίλοι της θα μπορούσαν να υπογράφουν όπως κάνουν και στον γύψο, το οποίο μπορεί να την έκανε έστω και ελάχιστα κουλ. Και εγώ θα αποφοιτούσα στο σχολείο που πηγαίνω από μικρή, το οποίο είναι το καλύτερο της πολιτείας, δίπλα στους φίλους μου και ...   "