Habulan

Chapter 1: Exasperating Encounters

A month has passed by and everyone is already closed to one another however, this one guy in my class is always irritating me!

"Savy, sige na~ Patulong sa number five oh,"

The cold wind exhausted by the electric fan deflects because of my hothead, I let out an exasperated sigh and chose to ignored him.

"Sige na," he persisted and I forced a sigh out of my mouth in annoyance and I gave him a deathly glare but he only batted his lashes to me.

I looked at him in disgust and groan out of frustration. "Fine," I surrendered so he would stop pestering me. "Thanks Savy," napailing na lang ako sa kanya at tinuro sa kanya ang sagot na nakapaloob sa box kung saan mamimili ng tamang sagot.

It's only our pre-test in Science but he wouldn't stop pestering me about this easy question. Blank is often referred to as the powerhouses of the cell. It's freaking mitochondria!

"Salamat ulit Savy kahit alam ko na 'yung sagot, gusto lang talaga kita inisin." salita ni Thomas at natawa sa sarili habang sinusulat ang sagot sa sariling papel nito.

Mahina kong tinapakan ang paa niya sa ilalim ng lamesa at natatawa siyang napaaray.

Nakakabanas siya!

Ipinasa namin ang papel pagkatapos at pinakawalan na kami ng Science teacher namin para mag-recess. Hindi na ako lumabas dahil may dala akong sariling baon, napatingala ako kay Thomas at nakitang nakatungo ito sa akin.

"Ano?" naiinis ko siyang nilingon.

Pag nakikita ko ang pagmumukha niya ay hindi ko maiwasang mainis. "Hindi ka pupunta sa cafeteria?" tanong niya. Umiling ako at iniinom ang dalang yakult. "Tom! Tara!" sabay kaming napalingon ni Thomas sa pintuan at nakita ang mga kaibigan niya na ahead sa amin ng one or two grades.

Dalawa silang lalaki at napataas ako ng kilay nang sabay silang napatingin sa akin at sabay rin na ngumisi ng nakakaloko at ibinalik ang tingin sa katabi ko. "Ayay, sinusuyo mo na naman palalabs mo." pang-aasar nung mas matangkad.

Napairap ako at kinain ang oreo na dala ko, "Ih, siya? Kadiri," Thomas reacted the same way I reacted in my mind. Hindi ako papatol diyan dahil lagi niyang binibwisit ang araw ko. Isang buwan na rin ang lumipas simula noong hinila niya ako at lumipat dito sa kasalukuyan naming kinauupuan namin.

Ang rason?

Dahil ako lang daw ang hindi kinilig sa kanya noong makita siya, ha, kapal talaga ng mukha ng Hapon na iyon. Malamang hindi ako kikiligin sa kanya kasi wala namang nakakakilig sa kanya, nabibwisit ako sa kanya.

Bumuntong-hininga ako bago tumayo para itapon ang plastik at ang ubos na yakult sa basurahan. Nagulat ako nang may matangkad na presensya sa likod ko at nakita si Valo na nagtapon rin nang basura.

We had a brief eye contact and he only nodded at me and smiled charmingly. I was so taken aback that I didn't realize the tip of my ears were so hot.

I barely smiled at him as I hurried back at my seat. Kinakabahan akong napaupo at nagreview sa Mandarin para sa oral recitation namin. The school have special program in languages, they teaches 3 languages which consists of as I mentioned, Mandarin, Korean and Japanese.

I chose Mandarin because I think of it as a challenge as I learn along the way. Even though I'm struggling on it since if I said a word in a different tone, iba ang magiging meaning ng word na 'yun, I had lots of fun.